Του Σταύρου Γεωργά. Δεν έχω πειστεί ακόμη ότι θα γίνουν εκλογές, γιατί δεν θεωρώ ότι, εφόσον διατηρούν κάποιο νόημα, είναι δυνατόν να ενταχθούν στο καινούριο «παράδειγμα», στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται η ιδέα και η βαθμηδόν υλοποίηση ενός μεταμοντέρνου πραξικοπήματος.
Αλλά η επιφύλαξή μου, έτσι όπως τώρα δα τη βλέπω διατυπωμένη, περιέχει και την άρση της: «Εφόσον διατηρούν κάποιο νόημα». Την εν λόγω άρση μπορώ να την αναδιατυπώσω ως εξής: Ο απλούστερος τρόπος να μη γίνουν εκλογές είναι να γίνουν και να ξεμπερδεύουμε μ’ αυτό το κατάλοιπο. Το μοντέλο εκλογών που γίνονται για να μη γίνουν εκλογές υπάρχει: πρόκειται για τις διαδικασίες έγκρισης (δεν μπορούμε να μιλάμε καν για εκλογή, ο υποψήφιος είναι ένας) του εκάστοτε προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Ήδη η προηγούμενη «εκλογή» προέδρου αυτού του σοσιαλιστικότατου κινήματος ήταν μια βαθύτατα αντι-δημοκρατική παρωδία, δεδομένου ότι εκλογές δίχως συγκεκριμένο εκλογικό σώμα δεν επινοήθηκαν ακόμη: ένα άμορφο συνονθύλευμα χειροκροτητών-διά-της-ψήφου ανέδειξε το μόρφωμα GAP, κάνοντας στην πραγματικότητα downloading. Κι αυτό ονομάστηκε «άμεση δημοκρατία» γιατί πραξικόπημα δίχως χρήση ψευδωνύμων δεν υπήρξε ποτέ και γιατί οι λέξεις πρέπει ν’ αδειάσουν από νόημα, αφού ο θρίαμβος του πραξικοπήματος είναι η διάχυση και η κυριαρχία της λήθης. (Κάπως έτσι θα φάμε συντόμως στη μάπα τον εισηγητή τού post-modern coup d’ etat Γιωργάκη σαν διεθνή ήρωα «της άμεσης δημοκρατίας», που θα τον έχουν τα κινήματα εικόνισμα…)
Τώρα τα πράγματα θα είναι χειρότερα: γιατί το συνονθύλευμα, παραμένοντας άμορφο, θα έχει ενδοβάλει τον φόβο του προπηλακισμού. Οπότε θα είναι καθ’ εαυτό γελοίο κατάλοιπο του προηγούμενου, ήδη γελοίου εαυτού του. Ε, λοιπόν: αρκεί το γενικό εκλογικό σώμα να περιέλθει διά της τρομοκράτησης και της σύνθλιψής του σ’ αυτήν την κατάσταση απ’ την οποία, άλλωστε, δεν μας χώριζε μεγάλη απόσταση όταν ψηφίζαμε Γιωργάκη ή, εναλλακτικά, πιστεύαμε ακράδαντα πως «απείχαμε» και «απορρίπταμε την πολιτική», επινοώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα ψευδώνυμο για να συγκαλύψουμε και ν’ απωθήσουμε την καταθλιπτική πραγματικότητα: ότι μας είχε αφαιρεθεί ο λόγος και προ πολλού δεν περνούσε απ’ το χέρι μας τίποτα… (Κατόπιν αγαναχτήσαμε, βέβαια, όπως περίπου αγανάκτησε ο Πέτρος Τατσόπουλος και τα είπε έξω απ’ τα δόντια σε συνέντευξη που κατάφερε να εξασφαλίσει η Αυγή: «Μας καλούν να πληρώσουμε το πάρτι στο οποίο δεν συμμετείχαμε». Αντιλαμβάνεστε πού έχει φτάσει η αγανάχτηση για να τα λέει αυτά ένα party-boy: δεν θέλουμε ούτε να σκεφτόμαστε τι κάναμε χθες! Κάπως έτσι αντιστρέφεται και προσυπογράφεται το «όλοι τα φάγαμε»: όλοι αγαναχτούμε…).
Θα μπορούσαμε να εναντιωθούμε σ’ αυτήν τη διολίσθηση δίνοντας νόημα στις εκλογές, έτσι ώστε, αν γίνουν, να αποδειχθούν μπούμερανγκ κι επιπλέον να μην εκχωρήσουμε τη δημοκρατία στους καταπατητές της; Μια πρώτη κίνηση θα ήταν ίσως να μεταθέσουμε τα ρήγματα εκεί που υφίστανται όντως και να θέσουμε τα αντίστοιχα ερωτήματα. Είμαστε, φερ’ ειπείν, μ’ αυτούς που προπηλάκισαν ή μ’ αυτούς που υποστήριξαν τον μεγάλο βάρδο Νταλάρα; Σ’ αυτό το ερώτημα που συγκλονίζει είναι παραπλανητικό να υπάρχει απάντηση. Και οι μεν και οι δε, πάντως, είχαν πάει ν’ ακούσουν Νταλάρα, έτσι δεν είναι;
Ήδη η προηγούμενη «εκλογή» προέδρου αυτού του σοσιαλιστικότατου κινήματος ήταν μια βαθύτατα αντι-δημοκρατική παρωδία, δεδομένου ότι εκλογές δίχως συγκεκριμένο εκλογικό σώμα δεν επινοήθηκαν ακόμη: ένα άμορφο συνονθύλευμα χειροκροτητών-διά-της-ψήφου ανέδειξε το μόρφωμα GAP, κάνοντας στην πραγματικότητα downloading. Κι αυτό ονομάστηκε «άμεση δημοκρατία» γιατί πραξικόπημα δίχως χρήση ψευδωνύμων δεν υπήρξε ποτέ και γιατί οι λέξεις πρέπει ν’ αδειάσουν από νόημα, αφού ο θρίαμβος του πραξικοπήματος είναι η διάχυση και η κυριαρχία της λήθης. (Κάπως έτσι θα φάμε συντόμως στη μάπα τον εισηγητή τού post-modern coup d’ etat Γιωργάκη σαν διεθνή ήρωα «της άμεσης δημοκρατίας», που θα τον έχουν τα κινήματα εικόνισμα…)
Τώρα τα πράγματα θα είναι χειρότερα: γιατί το συνονθύλευμα, παραμένοντας άμορφο, θα έχει ενδοβάλει τον φόβο του προπηλακισμού. Οπότε θα είναι καθ’ εαυτό γελοίο κατάλοιπο του προηγούμενου, ήδη γελοίου εαυτού του. Ε, λοιπόν: αρκεί το γενικό εκλογικό σώμα να περιέλθει διά της τρομοκράτησης και της σύνθλιψής του σ’ αυτήν την κατάσταση απ’ την οποία, άλλωστε, δεν μας χώριζε μεγάλη απόσταση όταν ψηφίζαμε Γιωργάκη ή, εναλλακτικά, πιστεύαμε ακράδαντα πως «απείχαμε» και «απορρίπταμε την πολιτική», επινοώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα ψευδώνυμο για να συγκαλύψουμε και ν’ απωθήσουμε την καταθλιπτική πραγματικότητα: ότι μας είχε αφαιρεθεί ο λόγος και προ πολλού δεν περνούσε απ’ το χέρι μας τίποτα… (Κατόπιν αγαναχτήσαμε, βέβαια, όπως περίπου αγανάκτησε ο Πέτρος Τατσόπουλος και τα είπε έξω απ’ τα δόντια σε συνέντευξη που κατάφερε να εξασφαλίσει η Αυγή: «Μας καλούν να πληρώσουμε το πάρτι στο οποίο δεν συμμετείχαμε». Αντιλαμβάνεστε πού έχει φτάσει η αγανάχτηση για να τα λέει αυτά ένα party-boy: δεν θέλουμε ούτε να σκεφτόμαστε τι κάναμε χθες! Κάπως έτσι αντιστρέφεται και προσυπογράφεται το «όλοι τα φάγαμε»: όλοι αγαναχτούμε…).
Θα μπορούσαμε να εναντιωθούμε σ’ αυτήν τη διολίσθηση δίνοντας νόημα στις εκλογές, έτσι ώστε, αν γίνουν, να αποδειχθούν μπούμερανγκ κι επιπλέον να μην εκχωρήσουμε τη δημοκρατία στους καταπατητές της; Μια πρώτη κίνηση θα ήταν ίσως να μεταθέσουμε τα ρήγματα εκεί που υφίστανται όντως και να θέσουμε τα αντίστοιχα ερωτήματα. Είμαστε, φερ’ ειπείν, μ’ αυτούς που προπηλάκισαν ή μ’ αυτούς που υποστήριξαν τον μεγάλο βάρδο Νταλάρα; Σ’ αυτό το ερώτημα που συγκλονίζει είναι παραπλανητικό να υπάρχει απάντηση. Και οι μεν και οι δε, πάντως, είχαν πάει ν’ ακούσουν Νταλάρα, έτσι δεν είναι;
Σχόλια
