Μέχρι τώρα κυνηγούσαν καταληψίες, εισβολείς, απεργούς και γενικώς μειοψηφίες – Στη μετά ΔΝΤ εποχή δεν ανέχονται καμιά διαμαρτυρία. Του Κώστα Ανδριανόπουλου.
Είναι ολοφάνερο ότι μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο. Η μετά ΔΝΤ εποχή, που άρχισε και τυπικά με την υπερψήφιση από 172 βουλευτές της συμφωνίας για την τριπλή επιτήρηση, δεν μπορεί να μοιάζει σε τίποτα με το «χτες».
Μόλις πάρθηκαν τα πρώτα μέτρα, μας είπαν ότι η Ελλάδα θα αλλάξει εποχή. Μας είπαν ότι θα αλλάξει η κοινωνία, οι άνθρωποι, ο τρόπος ζωής τους, οι δυνατότητές τους. Τώρα, όμως, καταλαβαίνουμε ότι θα αλλάξει η πολιτική, η οργάνωσή της και συνολικά το σύστημά της.Σε αυτή τη συγκυρία, το «πέρασμα» στη νέα εποχή απαιτεί και επιβάλλει νέες προτεραιότητες για την αστική πολιτική.
Η εφαρμογή των μέτρων απαιτεί σκλήρυνση
Χωρίς την άγρια καταστολή -κι αυτό το είδαμε σε όλο του το μέγεθος τις τελευταίες μέρες- τα οικονομικά μέτρα δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Το φλερτ με τον αυταρχισμό είναι δεδομένο. Τα γεράκια, σ’ όλες τις παραλλαγές τους ήδη ξεμύτισαν.
Θα παραβιαστούν δικαιώματα. Θα παραμεριστεί ο καθωσπρεπισμός, θα πέσουν τα προσχήματα. Θα ανοίξει κι άλλος χώρος για το παρακράτος. Θα σκληρύνουν οι συμπεριφορές και τα μυαλά. Θα μονοδρομηθούν οι αντιλήψεις. Θα προταχτούν τα «μεγάλα» και τα άλλα (δικαιώματα, ελευθερίες, δημοκρατία) θα καταταχτούν στα «ήσσονα», στις λεπτομέρειες που πρέπει να στοιχιστούν αναλόγως. Θα βγουν οι «ειλικρινείς» που δεν φοβούνται το «πολιτικό κόστος» και οι γνωστοί δημοσιογράφοι, για να υποστηρίξουν με έμφαση ότι δεν υπάρχει χρόνος για πολυτέλειες. Η βιομηχανία των απαγορεύσεων είναι κιόλας εδώ. «Μην πειράζετε την Cosco, μην τα κρουαζιερόπλοια, μην τον τουρισμό», κ.λπ.
Ευθυγράμμιση ενάντια στις αντιστάσεις και την Αριστερά
Είναι το κομβικό σημείο για την ισορροπία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.
Η ευθυγράμμιση του αστικού πολιτικού κόσμου στην ψήφιση των οικονομικών μέτρων αποδείχτηκε δύσκολη, αλλά και να γινόταν δεν θα επαρκούσε.
Η πολιτική ευθυγράμμιση με τη σειρά της, είναι ακόμα πιο δύσκολη, ιδιαίτερα κάτω από την κατακραυγή του κόσμου για τα μέτρα. Είναι, όμως, αναγκαία και απαραίτητη ώστε να διατηρήσουν κάποια διαχειριστική ικανότητα και να διασωθούν οι ίδιοι.
Η ευθυγράμμιση απαιτεί γραμμή (εκκολάπτεται). Ποιοι είναι οι αντίπαλοι (πρακτικές και φορείς), ποια τα μέτωπα και ποια τα σημεία των ρήξεων, διατυπωμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να ενοποιούν το συντηρητικό κόσμο;
Διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις, απεργίες, κοινωνική αναταραχή πρέπει να απαγορευτούν. Τέλος. Αυτή είναι η γραμμή, που είναι ταυτόχρονα και η «κόκκινη γραμμή».
«Είστε εχθροί της χώρας». Το λέει και το Σύνταγμα και αν δεν το λέει, θα βάλουμε τους συνταγματολόγους να το ισχυριστούν ή -στην ανάγκη- το παρακάμπτουμε κιόλας.
Όλα αυτά, σε μια καρικατούρα εθνικής ανάγκης (να σωθεί η χώρα) που θ’ αποτελέσει το ιδεολογικό περιτύλιγμα για να διευκολύνει τις πολώσεις.
Αυτή η κατεύθυνση δεν φαίνεται να πείθει ευρύτερα.
Εντοπίζεται γύρω από το ΛΑΟΣ και διευκολύνει την πάρα πέρα είσοδό του στο επίκεντρο της πολιτικής.
Στην πραγματικότητα, το κυρίαρχο ιδεολογικό της πρόσωπο περιλαμβάνει την ανάδειξη του ανασφαλούς, φοβισμένου, διαλυμένου, μεμονωμένου ανθρώπου. Του ανθρώπου «θραύσμα», που επιπλέον δεν θα έχει δυνατότητα πολιτικής συμμετοχής.
Ωστόσο, είναι αμφισβητήσιμο αν θα μπορέσουν να εφαρμοστούν και να σταθεροποιηθούν οι μεθοδεύσεις για νέα κυβερνητικά σχήματα, μισοπασοκικά, μεταπασοκικά, προσωπικοτήτων ή ακόμα και τα «πλάνα Β’».
Η δημοκρατία ως κεντρικό ζήτημα
Αν κλείνει μια εποχή και ανοίγει μια άλλη, τότε σήμερα διαμορφώνονται οι ορίζουσες της νέας. Σήμερα κρίνεται ο τρόπος που θα τεθούν τα ζητήματα την επόμενη περίοδο. Έτσι, το ζήτημα της δημοκρατίας τίθεται στο επίκεντρο και από τον αστισμό που στοχεύει στην περιστολή της, όσο, όμως, και από την πλευρά του λαού, ο οποίος διεκδικεί μια άλλη προοπτική της. Διεκδικεί μια άλλη προοπτική δημοκρατίας, η οποία στοχεύει όχι απλά στη διατήρηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων και κατακτήσεων, τα οποία σήμερα τίθενται ευθέως σε αμφισβήτηση, αλλά ως καταστατική αρχή μιας νέας εποχής. Δημοκρατία πάνω απ’ όλα σημαίνει συμμετοχή, δηλαδή ένα νέο συμμετοχικό σχέδιο κοινωνικής αναδιοργάνωσης. Αυτό ακριβώς τίθεται σήμερα ως αίτημα, ως συζήτηση αλλά και ως πράξη. Και, μάλιστα, με ουσιαστικούς όρους.
Διότι, το συμμετοχικό δεν ορίζεται από τις νέες κοινωνικότητες ή μέσα από τις χρηματοδοτούμενες ΜΚΟ, αλλά από τις ριζοσπαστικές πρακτικές.
Ο λαός συμμετέχει ως κόμμα, κίνημα, μέτωπο, ως αμφισβήτηση και ρήξη, αλλά και ως οικοδόμηση. Στην περίπτωσή μας, η δημοκρατία θα κριθεί στο αν οι πολλοί θα καταφέρουν να μπουν στη νέα εποχή μέσα από αγώνες ενάντια στην κυβέρνηση και το ΔΝΤ.
Ο «δημόσιος χώρος»
Σχετικά με τις κινητοποιήσεις ξαναορίζεται η έννοια του δημόσιου χώρου που πρέπει να προστατεύεται από τους «εισβολείς», τους «καταληψίες», τους «τέτοιους» όπως τους αποκάλεσε ο Πρετεντέρης. Με αφορμή τα επεισόδια που προκάλεσε η διοίκηση της ΕΡΤ ενάντια στους ωρομίσθιους και το όργιο καταστολής μέσα στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ, πολλοί μεγαλοδημοσιογράφοι άρχησαν να αναρωτιούνται τι θα γίνει με την ελευθερία έκφρασής τους, την στιγμή που συστηματικά έχουν συνεργήσει να αποκλείονται αυτοί για τους οποίους κάθε φορά γίνεται λόγος.
Μάλιστα, όλοι –μαζί με τους πολιτικούς- αναρωτιούνται σαν αφελείς: «αλήθεια τι είναι αδιόριστος καθηγητής;» Λές και δεν γνωρίζουν.
Δημιουργούν όμως σύγχυση και καταγγέλλουν με παρρησία την εισβολή και κατοχή του «δημόσιου χώρου» από όπου είναι μονίμως αποκλεισμένοι οι εργαζόμενοι και οι απλοί άνθρωποι και έχουν ασυλία σε αυτούς όλοι όσοι τους σβήνουν στην κυριολεξία το μέλλον και την επιβίωση.
Ο «δημόσιος χώρος» υπάρχει και αφορά κυρίως το λαό και πρέπει να το καταλάβουν όσοι μονοπωλούν γενικά τα μέσα: και της παραγωγής, και της ενημέρωσης, και της καταστολής.
Αν «τέτοιοι» δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν άνετα τελευταία στους δρόμους και τους δημόσιους χώρους δεν τους φταίνε οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι αλλά οι ίδιες οι προκλητικές τους πράξεις, τα λόγια και έργα τους.
Πράγματι ο δημόσιος χώρος πρέπει να αποδοθεί ξανά σε αυτούς που τους ανήκει, όσο κι αν τσιρίζουν Καψήδες και Πρετεντέρηδες…
Ορισμένα «καραμπινάτα» παραδείγματα
Περίπτωση πρώτη: Ο κ. Γιανναράς, φιλόσοφος και φανατικός
Σε άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής ο Χρήστος Γιανναράς εκθέτει τον προβληματισμό του. Τα βασικά στοιχεία της άποψής του είναι:
-Βγενόπουλε σώσε την Ελλάδα (το μισό άρθρο λιβανωτός για τα προτερήματά του).
-Κυβέρνηση προσωπικοτήτων ποιότητας.
-Πώς θα προκύψει τέτοια κυβέρνηση; Αν μπλεχτεί στη διαδικασία το «εκφαυλισμένο κοινοβούλιο» τότε θα τη φέρει στα μέτρα του.
-Πώς θα γίνει χωρίς να παραβιαστεί το Σύνταγμα το οποίο είναι ραμμένο στα μέτρα της κομματοκρατίας; Θα χρειαστεί η ευφυΐα ακομμάτιστων συνταγματολόγων!
-Ελπίδα ο Πρόεδρος Δημοκρατίας. Με την απειλή παραίτησής του θα επιβάλει λύση.
-Οι μέχρι τώρα πολιτικοί θα αποσυρθούν με αντάλλαγμα την αμνηστία.
-Θα χρειαστεί και μεθόδευση από δημοσκοπήσεις για να διευκολύνει τον πρόεδρο.
-Η κυβέρνηση, προκηρύσσει συντακτική συνέλευση όπου
-Νέο σύνταγμα «που θα επιβάλει λειτουργία μόνο δημοκρατικών κομμάτων, με δημοκρατική εσωτερική (οργανωτική) δομή και άρθρωση, με ελεγχόμενη (από συνταγματικό δικαστήριο) την πιστότητα στις αρχές της δημοκρατίας.
Τόσο η μεθόδευση όσο και το αποτέλεσμα της διαδικασίας που προτείνει ο φιλόσοφος δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία και στοχεύει να θέσει έως και εκτός νομιμότητας τα κόμματα που δεν θα θεωρηθούν «δημοκρατικά»…
Περίπτωση δεύτερη: Ο κ. Παπαχρήστου, δημοσιογράφος και σαΐνης
Μία μόλις μέρα μετά τις διαδηλώσεις ο Γιώργος Χρ. Παπαχρήστου δημοσιογράφος στα ΝΕΑ χωρίς ίχνος ντροπής αναφέρει τα παρακάτω:
«Και η αλήθεια είναι –κι ας μιλάει όσο θέλει το ΚΚΕ για προβοκάτσιες και προβοκάτορες– ότι στον όγκο των διαδηλωτών που σε πρώτη φάση επιχείρησαν να εισβάλουν στη Βουλή, πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν μέλη του ΠΑΜΕ.
Ναι του ΠΑΜΕ και όχι όπως γελοιωδώς υποστηρίζεται χρυσαυγίτες που είχαν τάχα μου παρεισφρήσει στο μπλοκ του ΠΑΜΕ (πότε άλλοτε έχει συμβεί αυτό; Και γιατί συνέβη χθες;). Το ένα είναι αυτό.
Το άλλο είναι ότι οι δολοφόνοι που έκαψαν την τράπεζα και σκότωσαν τα τρία παιδιά, ήταν στο μπλοκ των λεγόμενων «μπαχαλάκηδων» που βρισκόταν μέσα στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.»
Περίπτωση τρίτη: Ο κ. Τέλλογλου, δημοσιογράφος και γάτος
Σε ιστοσελίδα ο διαπρεπής δημοσιογράφος με τις κατάλληλες διασυνδέσεις και επαφές προτείνει έτσι στο ξεκάρφωτο ορισμένες ιδέες του:
-Κυβέρνηση έκτακτης εξουσίας. Με συμμετοχή πολιτικού και κύριο κορμό ίσως το ΠΑΣΟΚ.
-Ορισμένα άρθρα του συντάγματος να βγουν εκτός ή να ερμηνευτούν ανάλογα.
-«Πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς»
-Εκδηλώσεις σαν αυτές του ΠΑΜΕ στον Πειραιά κατ’ ευθείαν στο αυτόφωρο.
-Επικεφαλής της κυβέρνησης να είναι άνθρωπος που να μην διστάζει σε όποιο κόστος.
Περίπτωση τέταρτη: Ο κ. Καρατζαφέρης, πονηρός και ικανός
Ο κ. Καρατζαφέρης μέσα στη Βουλή ισχυρίστηκε ότι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ καλούσαν τους διαδηλωτές «να κάψουν τη Βουλή».
Η Αλέκα Παπαρήγα κατηγόρησε τον ΛΑΟΣ για προβοκάτσια και απαντώντας στις κατηγορίες για το Σύνταγμα τόνισε πως «λέμε στο λαό ότι είναι ένα κακό Σύνταγμα και πρέπει να παλέψει για τη δημιουργία αλλαγής αυτού του Συντάγματος».
Απαντώντας στις δηλώσεις της ο Γ. Καρατζαφέρης έκανε την ακόλουθη πρωτοφανή πλην αληθινή δήλωση: «Κάποιοι που πόνταραν στο χάος, πήραν σήμερα μια αιματηρή προκαταβολή.
Οι ακραίες φωνές που απέτρεψαν την Σύγκληση των Πολιτικών Αρχηγών και την όποια συνεννόηση, δημιούργησαν ένα ανατρεπτικό υπόστρωμα, που διευκόλυνε τη δράση των αντεξουσιαστών.
Όταν παίζεις ρώσικη ρουλέτα, η σφαίρα δεν μένει πάντα στην θαλάμη. Απευθύνω έκκληση προς όλους για αυτοσυγκράτηση. Τώρα πλέον δεν απειλείται μόνο η Οικονομία μας, αλλά ενδεχομένως η Δημοκρατία και το Σύνταγμα.
Ό,τι δεν κατόρθωσε το Κομμουνιστικό Κόμμα επί Γεωργίου Παπανδρέου του πρεσβυτέρου, το προσπαθεί και πάλι τώρα, επί Γεωργίου Παπανδρέου του νεωτέρου.»
