Τέσσερεις νέοι εξηγούν στο Δρόμο γιατί δεν πήγαν να ψηφίσουν
Κώστας Κοτρότσος, 23 ετών, εργαζόμενος σε κομμωτήριο:
Δεν θα αλλάξει κάτι…
Αποφάσισα να απέχω από τις εκλογές, διότι δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά καθόλου και έχω μια άρνηση επειδή δεν με έχει πείσει κάποιο κόμμα ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Ξέρω ότι από τη μια δεν είναι λύση που δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά, γιατί μ’ αυτό τo σκεπτικό βγαίνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Δεν δίνεις την ευκαιρία σε κάποια άλλη δύναμη που ίσως κάνει περισσότερα πράγματα στο δήμο ή την Περιφέρεια. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές είχα ψηφίσει κατόπιν πίεσης από τους γονείς μου, αλλά τώρα ήθελα, αν ψηφίσω, να ξέρω γιατί. Δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς. Ο κόσμος φταίει που ψηφίζει αυτούς πάλι και βγαίνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι ή το ότι δεν υπάρχει πειστική εναλλακτική λύση; Δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς, αλλά ό,τι και να ψηφίσω εγώ το ίδιο θα γίνει, δεν θα αλλάξει κάτι… Αυτό βλέπω. Πρέπει να πω ότι πήγα τη μητέρα μου που ήθελε να ψηφίσει και μέχρι τελευταία στιγμή το σκεφτόμουν, αλλά μόλις με είδε μια γνωστή και άρχισε το… γλείψιμο, πίστεψα ότι με περνάει για ηλίθιο και έφυγα.
Κατερίνα Καραγιάννη, 22 ετών, φοιτήτρια Παντείου, εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα
Η αποχή είναι το πρώτο στάδιο
Δεν πήγα να ψηφίσω γιατί η κρίση και όλο το πολιτικό σκηνικό με έκαναν να σκεφτώ ότι οι εκλογές είναι ανώφελες. Πιστεύω ότι το μήνυμα της αποχής θα ήταν ισχυρότερο από την ψήφο, όχι μόνο για τους πολιτικούς αλλά και για τους συμπολίτες μου. Για να διαπιστώσουν και οι ίδιοι ότι είμαστε πολλοί αυτοί που απέχουμε και ότι αυτό είναι το πρώτο στάδιο. Πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από αυτό, να μη μείνουμε μόνο στην αποχή από τις εκλογές. Αυτό που με εκνευρίζει είναι η διάσπαση της Αριστεράς και μάλιστα σε μια τέτοια περίοδο. Θεωρώ ότι ασχολείται με τα μικροπολιτικά της συμφέροντα. Στο δήμο μου δεν είχα πολλές επιλογές και επίσης δεν ήθελα να ψηφίσω κάποιον μόνο και μόνο επειδή είχε τη στήριξη του κόμματος που ψήφισα στις προηγούμενες εκλογές. Αν και πιστεύω ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν ιδιαίτερο νόημα, δεν ήθελα να ψηφίσω για να δώσω μήνυμα στους από πάνω ότι αυτό θα έκανα και στις εθνικές.
Αναστασία Λαϊνά, 22 ετών, φοιτήτρια Ιστορίας και Αρχαιολογίας, εργαζόμενη σε καφέ-μπαρ
Απέχθεια και όχι αδιαφορία
Πρέπει να καταλάβουν ότι η αποχή σχετίζεται με πολιτικούς λόγους και με την απέχθεια του κόσμου και όχι με την αδιαφορία. Δεν πήγα να ψηφίσω επειδή έχω πολιτικό λόγο. Απείχα γιατί είδα την πονηριά από μέσα, δουλεύοντας σε συνοικιακό καφέ. Όλοι οι υποψήφιοι που έρχονταν για καφέ σε όσους γνώριζαν έκαναν τα γλυκά μάτια. Προσπαθούσαν να δωροδοκήσουν για μια ψήφο, κάνοντας από το πιο απλό: κερνώντας καφέ ώς και να σταυρώνουν τα ψηφοδέλτια στους πελάτες. Οι περισσότεροι ψηφίζουν επειδή τους το ‘πε κάποιος ή επειδή περιμένουν «ανταλλάγματα». Δεν θα αλλάξει κάτι έτσι και δεν ήθελα να συμμετέχω σε αυτό.
Γιάννης Α., 19 ετών, φοιτητής Μηχανολογίας στα ΤΕΙ Πειραιά
Προσωπική εξέγερση
Για μένα η αποχή είναι μια προσωπική εξέγερση του ατόμου, που σε συνδυασμό με τη συμμετοχή του στους δρόμους θα δώσει μια προοπτική για αλλαγή. Οι εκλογές είναι το παιχνίδι εξουσίας της αστικής δημοκρατίας και η ελπίδα της Αριστεράς για μια αλλαγή. Ο θεσμός εκείνος όπου δίνει στον κόσμο την ψευδαίσθηση ότι εκείνος αποφασίζει, ότι και αυτός συμμετέχει στη ροή της ιστορίας. Το παιχνίδι αυτό είναι και ένα άλλοθι της εξουσίας, ώστε να απονείμει ένα μερίδιο ευθύνης της σημερινής κατάστασης στον κόσμο, εφόσον τη στηρίζει με την ψήφο του. Αποτελεί το πάτημα των εχόντων για να αισχροκερδούν εις βάρος των μη εχόντων και όλα αυτά στο όνομα της δημοκρατίας. Το τραγικό όλων αυτών είναι η κατηγορία που αποδίδουν σε εκείνους που επιλέγουν ως τρόπο διαμαρτυρίας την αποχή, χαρακτηρίζοντάς τους αδιάφορους και μη συνειδητοποιημένους.
