Τι εκτιμά η Έκθεση Κοινωνικών Επιπτώσεων που εκπόνησε η Κομισιόν για το νέο Μνημόνιο
Λίγο πριν αλλά και αρκετά μετά την υπογραφή του νέου Μνημονίου, ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και οι περισσότεροι κυβερνητικοί παράγοντες επεσήμαναν, σε όλους τους τόνους, πως παράλληλα με την έκθεση προόδου που κάθε φορά συνοδεύει τα μέτρα, θα υπάρχει πλέον και έκθεση κοινωνικού αντίκτυπου, ωσάν αυτό από μόνο του να περιόριζε την ακραιφνή βιαιότητα των μέτρων που περιέχει το «αριστερό» Μνημόνιο.
Ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ.Κ. Γιούνκερ, σε μια ακόμη έκρηξη (λυκο)φιλίας προς τον –καταλληλότερο πλέον κατά ευρωπαϊκή ομολογία– Έλληνα πρωθυπουργό, εξέδωσε στις 19 Αυγούστου ένα επίσημο έγγραφο του δικού του «working staff group», με τον τίτλο Αξιολόγηση των Κοινωνικών Επιπτώσεων του νέου Προγράμματος Σταθερότητας και Στήριξης της Ελλάδας.
Σε αυτή την έκθεση ιδεών, οι συνεργάτες του Γιούνκερ, αφού αξιοποίησαν τα στατιστικά στοιχεία που έλαβαν από την ΕΛΣΤΑΤ και τα συνέκριναν με τα δικά τους, μόνο και μόνο για να πιστοποιήσουν το μέγεθος της ανισότητας, βάλθηκαν να γεμίσουν 25 σελίδες στις οποίες προσπαθούν να πείσουν ότι οι «μεταρρυθμίσεις» που περιλαμβάνει το 3ο Μνημόνιο, και κυρίως αυτές που αφορούν στο συνταξιοδοτικό σύστημα και τη φορολογία, θα αποβούν προς όφελος της ελληνικής οικονομίας. Σε βάθος πολλών χρόνων μάλλον…
Αν κάποιος, πάρα ταύτα, έχει την καλή διάθεση να ξεπεράσει το αβανταδόρικο ύφος με το οποίο είναι εξόφθαλμα γραμμένη η έκθεση Αξιολόγησης της Κομισιόν (άλλωστε μιλάμε για ευρωπαϊκό έγγραφο) και δώσει βάση σε μερικές από τις παραδοχές του, αλλά και στους πίνακες που φιλοξενεί, θα αντιληφθεί ότι ο μεγαλύτερος αντίκτυπος των νέων δημοσιονομικών μέτρων ακόμη δεν έχει φανεί, καθώς η εφαρμογή τους για το 2015 (ως ποσοστό επί του ΑΕΠ) αγγίζει μόλις το 1,4%. Τα ίδια ακριβώς στοιχεία αποδεικνύουν ότι τα ζόρια για τον ελληνικό λαό απογειώνονται το 2016 και όσο περνούν τα χρόνια όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αντιθέτως βαθαίνουν. Πάντα ως ποσοστό του ΑΕΠ, τα μέτρα θα έχουν κοινωνικό αντίκτυπο 3,6% το 2013, 4,2% και 4,3% τη διετία 2017-2018 (βλέπε σχετικό πίνακα).
Μεγάλη προσπάθεια καταβάλλεται στο κείμενο να κριθούν ως απαραίτητα τα αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνονται για το συνταξιοδοτικό σύστημα. Σύμφωνα με τους συγγραφείς του, είναι απαραίτητο το μαχαίρι στις πρόωρες συντάξεις, το πάγωμα των κατώτατων συντάξεων σε ονομαστικούς όρους έως το 2018 και η αύξηση των εισφορών υγείας ώστε «να απολαμβάνουν οι ασφαλισμένοι έναν μεγαλύτερο εργατικό βίο με διασφαλισμένες απολαβές στο τέλος τους, που θα τους βοηθά να στηρίζουν το κοινωνικό κράτος».
Αντιστοίχως παράλογες δικαιολογίες για τη σημασία του Προγράμματος Στήριξης ακολουθούνται και για άλλες λεπτομέρειες των μέτρων, όπως οι αλλαγές στον εργασιακό τομέα, για τις οποίες αναφέρεται χαρακτηριστικά πως «Οι μεταρρυθμίσεις μεταξύ 2010-2014 αύξησαν την ευελιξία στην αγορά εργασίας. Συνέβαλαν στην καλύτερη ευθυγράμμιση των μισθών με την παραγωγικότητα, αλλά και τη μείωση του κόστους εργασίας, κάτι που υποστήριξε την ανακατανομή στο χώρο εργασίας ειδικά στον τομέα των εξαγωγών». Ακριβώς αυτή η «ευθυγράμμιση» είναι που μείωσε το ποσοστό των ενεργά απασχολούμενων στη χώρα από 66,3% το 2008 σε 53,3% το 2014 και αύξησε την ανεργία των νέων από 21,9% το 2008 σε 52,4% το 2014, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος βρίσκεται στο 22,2%. Αυτή η «ευθυγράμμιση» αύξησε επίσης κατά 35% τις αυτοκτονίες σε μια 5ετία.
Μ.Ε.
