Αποχωρώντας από το Ιράκ, ο συνταγματάρχης που ήταν επικεφαλής μιας ταξιαρχίας της 2ης μεραρχίας πεζικού, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι οι στρατιώτες του ήταν «ήρωες». Ενώ μπορούμε να καταλάβουμε την υπερηφάνεια των επαγγελματιών στρατιωτών και τη συγκίνηση που υπάρχει πίσω απ’ αυτή τη δήλωση, είναι καιρός πια για τους Αμερικανούς να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη πραγματικότητα: Στα εφτά χρόνια της απατηλά ονομαζόμενης «Επιχείρηση Ιρακινή Ελευθερία» και στα εννιά χρόνια της «Επιχείρησης Διαρκής Ελευθερία» στο Αφγανιστάν, κανένας Αμερικανός δεν ήταν ήρωας.
Πιθανώς το στρατιωτικό προσωπικό να ενήργησε ηρωικά σε συγκεκριμένες περιστάσεις, δείχνοντας θάρρος και συμπόνια, αλλά για να είναι ήρωες με την αληθινή σημασία του όρου πρέπει να εμπλακούν σε μια νόμιμη και ηθικά δικαιολογήσιμη σύγκρουση. Και η εισβολή και η κατοχή του Ιράκ ή του Αφγανιστάν και η κοινωνική πίεση προς εμάς να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα του ηρωισμού –αλλιώς θα μπορούσαμε να χαρακτηριστούμε άσπλαχνοι ή προδότες- υπονομεύει την ικανότητά μας να αποτιμούμε την πολιτική και την ηθική των πολέμων μέσα στο ιστορικό πλαίσιο.
Ρόμπερτ Τζένσεν, Pulse 24/8
Σχόλια
