του Μάριου Μαθιού Ιωσηφίδη
Στις 26 Οκτωβρίου, μερικές μέρες μετά τις προεδρικές εκλογές στη Μολδαβία, διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στη Γεωργία. Συνήθως η εκλογική διαδικασία σε μικρές χώρες, που στο παρελθόν αποτελούσαν συνιστώσες της ΕΣΣΔ, περνούν απαρατήρητες. Αυτή τη φορά όμως Μολδαβία και Γεωργία συγκέντρωσαν το «ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας», καθώς αποτελούν τις πιο διχασμένες χώρες όσον αφορά τον εφεξής προσανατολισμό τους: στο ευρωατλαντικό μπλοκ, ή υπό την αιγίδα της Ρωσίας; Πόσο μάλλον που και η Γεωργία είναι χώρα στρατηγικής σημασίας[1]. Ένα ακόμη κοινό στοιχείο είναι ότι εδάφη και των δύο χωρών βρίσκονται υπό τον έλεγχο αποσχιστικών δυνάμεων, οι οποίες διαχρονικά στηρίζονται από τη Ρωσία. Αλλά υπάρχει και μια σημαντική διαφορά. Στην περίπτωση της Μολδαβίας, απουσιάζει μια σταθερή εθνική συνείδηση: κάποιοι αισθάνονται Ρώσοι, κάποιοι Ρουμάνοι, και άλλοι Μολδαβοί. Στη Γεωργία όμως κυριαρχεί η συνείδηση ενός έθνους με αρχαία και διόλου ευκαταφρόνητη ιστορία, καθώς και έντονο πολιτισμικό αποτύπωμα. Και ενώ στη Μολδαβία οριακά, και με καταγγελίες για «δημιουργική επεξεργασία» των ψηφοδελτίων, επικράτησαν στον Α΄ γύρο οι φιλοδυτικές δυνάμεις[2], στη Γεωργία (με αντίστοιχες καταγγελίες, εδώ της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», για νοθεία) δεν συνέβη κάτι ανάλογο.
Η νίκη του λιγότερο κακού
Με 53,9%, η κυβέρνηση του «Γεωργιανού Ονείρου» και του πρωθυπουργού Ηρακλή Κομπακχίτζε (που χαιρετίστηκε από τον Όρμπαν και καταγγέλθηκε από 13 ηγέτες της Ε.Ε.) ανανέωσε τη θητεία της σε μια εκλογική διαδικασία που ίσως μείνει στην ιστορία ως η πιο σημαντική στην 34χρονη ιστορία της ανεξαρτησίας της Γεωργίας μετά την απόσχισή της από την ΕΣΣΔ. Με τεράστια πόλωση, και παρά την πίεση (ακόμη και απειλές) από τη Δύση, ο γεωργιανός λαός φαίνεται πως επέλεξε με τη λογική του λιγότερο κακού.
Το «Γεωργιανό Όνειρο» ιδρύθηκε από τον Μπιτζίνα Ιβανισβίλι, τον Γεωργιανό ολιγάρχη που άτυπα ελέγχει όλη τη χώρα, και κυβερνά από το 2012. Παρά την τεράστια πολιτική φθορά, με τον γεωργιανό λαό να βλέπει το κόστος στέγασης και διαβίωσης να εκτοξεύεται[3] και το εισόδημά του να παραμένει μικρό έως ελάχιστο, φαίνεται πως οι Γεωργιανοί επέλεξαν με βασικό κριτήριο το αίσθημα της ασφάλειας: Βλέποντας τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία τρία σχεδόν χρόνια στην Ουκρανία, και ενθυμούμενοι τους πολέμους του 1992-92 στην Αμπχαζία και στη Νότια Οσετία, καθώς και τον πόλεμο με την Ρωσία το 2008, δεν θέλουν να υποστούν τα ίδια ή και χειρότερα με αυτά που βιώνουν οι Ουκρανοί.
Η πολυδιασπασμένη ΝΑΤΟϊκή αντιπολίτευση (4 διαφορετικά μπλοκ) δεν μπόρεσε να πείσει τους Γεωργιανούς ότι θα βελτιώσει τη δύσκολη –ιδιαίτερα μετά το 2022– οικονομική κατάσταση. Περιοριζόταν να παρουσιάζει την ένταξη στην Ε.Ε. ως πανάκεια για όλα τα προβλήματα της γεωργιανής κοινωνίας. Το ευρωπαϊκό «χαρτί» αποτελεί όντως πολυπόθητο διαβατήριο (στην κυριολεξία) για μεγάλο μέρος του γεωργιανού λαού, και ιδιαίτερα των νεαρών ηλικιών – όχι απαραίτητα επειδή πιστεύουν πως συνιστά τη μαγική λύση στα προβλήματά τους, αλλά επειδή θα απλοποιήσει δραματικά τη διαδικασία μετανάστευσης σε χώρες της Ε.Ε. Γι’ αυτό την αντιπολίτευση στήριξαν μαζικά κυρίως οι απόδημοι στη Δύση και οι κάτοικοι της Τιφλίδας, σε αντίθεση με την υπόλοιπη χώρα, όπου φαίνεται πως κυριάρχησαν οι κυβερνητικοί.
Στο στόχαστρο της Δύσης
Από τα διεθνή αλλά και τα ελληνικά ΜΜΕ διαδίδεται πώς το «Γεωργιανό Όνειρο» είναι φιλορωσικό κόμμα. Κάτι τέτοιο σε μεγάλο βαθμό δεν ισχύει: είναι αυτό το κόμμα που απέσπασε το καθεστώς υποψήφιας προς ένταξη στην Ε.Ε. χώρας τον Δεκέμβριο του 2023, πετυχαίνοντας εκεί που είχαν αποτύχει τα δηλωμένα φιλοδυτικά κόμματα, όταν κυβερνούσαν το 2003-2012. Τα προβλήματα με τη συλλογική Δύση ξεκίνησαν όταν η γεωργιανή κυβέρνηση πέρασε έναν αυστηρό νόμο για τη χρηματοδότηση των εκατοντάδων ΜΚΟ που δρουν ανεξέλεγκτα στη χώρα, χαρακτηρίζοντας «αντιπροσώπους ξένων συμφερόντων» εκείνες που το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων τους έρχεται από το εξωτερικό[4]. Η Ε.Ε ξεκίνησε τους εκβιασμούς και τις απειλές απέναντι στην κίνηση αυτή, στρέφοντας τη γεωργιανή κυβέρνηση πιο κοντά στη Ρωσία. Επίσης το γεγονός πως η Γεωργία δεν θέλησε να εμπλακεί έστω και έμμεσα στον πόλεμο ενάντια στη Ρωσία ενόχλησε αρκετά τις ευρωατλαντικές ελίτ.
Γι’ αυτό δηλώνουν πως θεωρούν νόθες τις εκλογές, εκμεταλλευόμενοι και τη δήλωση της φιλοδυτικής-γαλλοθρεμμένης προέδρου Σαλόμε Ζουραμπιτσβίλι, πως δεν αναγνωρίζει τα αποτελέσματα. Προφανώς έγιναν εκλογικές παρατυπίες, όπως πάντα. Όμως όταν υπερψηφίζονταν οι ευρωατλαντιστές, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να χαρακτηρίσουν τις εκλογές «αδιάβλητες». Αυτό συνέβη στην περίπτωση της Μολδαβίας, αν και τέθηκαν απίστευτα εμπόδια στους Μολδαβούς που ζουν στη Ρωσία ώστε να μην ψηφίσουν, ενώ υπάρχουν και πολλές ενδείξεις «παρέμβασης» στις ψήφους των αποδήμων. Απλά, στη Μολδαβία το έστω και πολύ οριακό αποτέλεσμα ικανοποίησε την ευρωατλαντική κυρίαρχη ελίτ.
Το αβέβαιο μέλλον και ο μεγάλος απών
Οι βουλευτικές εκλογές στη Γεωργία ανέδειξαν λοιπόν νικητή, αλλά το μέλλον παραμένει αβέβαιο. Θα καταφέρει η νέα κυβέρνηση να κυβερνήσει, ή θα βρεθεί αντιμέτωπη με κάποιου είδους «πολύχρωμη επανάσταση»; Οι Γεωργιανοί θα μπορέσουν, σε περίπτωση βελτίωσης των σχέσεων με τη Ρωσία, να δουν κάποια δίκαιη λύση για τα εθνικά τους ζητήματα στην Αμπχαζία και στη Νότια Οσετία;
Στις εκλογές αυτές, εκτός από τις «παραδοσιακές» εκλογικές παρατυπίες αλλά και τα διπλά μέτρα και σταθμά της Δύσης, παρατηρείται η απουσία ενός κινήματος ή μιας πολιτικής συλλογικότητας που να εκφράζει ένα μέρος έστω του εκλογικού σώματος, θέτοντας στο προσκήνιο αυθεντικές εθνικές και κοινωνικές διεκδικήσεις του γεωργιανού λαού. Φυσικά μια τέτοια απουσία διευκολύνει τους σχεδιασμούς των ισχυρών, και γι’ αυτό επισημαίνεται από ελάχιστους…
[1] Στο κατώφλι της Ε.Ε; (φύλλο 669).
[2] Η… Ρουμαλδαβία (φύλλο 703).
[3] Δεκάδες χιλιάδες Ρώσοι υψηλών και μεσαίων εισοδημάτων, προκειμένου να αποφύγουν τη στράτευση αλλά και τις κυρώσεις της Δύσης, μετανάστευσαν μαζικά στη Γεωργία, εκτινάσσοντας τις τιμές των ακινήτων.
[4] Διαδηλώσεις στη Γεωργία (φύλλο 630).
