Μια πλούσια, πολύχρωμη, κινηματική και όχι μόνο ιστορία
Πριν δέκα χρόνια (όταν ακόμη ζούσαμε σε μια διαφορετική χώρα…) δοκιμάσαμε κάτι που για εμάς ήταν πρωτόγνωρο. Να δημιουργήσουμε ένα φεστιβάλ, και μάλιστα με τη φιλοδοξία «να μην είναι σαν όλα τα άλλα»: να έχει δηλαδή ανοιχτούς ορίζοντες, να οσμίζεται τις διεθνείς και ελλαδικές εξελίξεις, να χρωματίζεται από τους αγώνες των λαών και να συμβάλλει στο δυνάμωμα ενός ειλικρινούς διεθνισμού. Και ταυτόχρονα να προσφέρει πολιτιστικές εμπειρίες και ποιοτικά μουσικά ακούσματα που μέχρι τότε δεν είχαν εμφανιστεί σε ελληνική σκηνή – ή ήταν οικονομικά δυσπρόσιτα για την πλειοψηφία των νέων ανθρώπων. Το βαφτίσαμε Resistance Festival, κολλώντας του από δίπλα και το… διευκρινιστικό «Διεθνής Συνάντηση Κινημάτων»: ανάμεσα στις πολλές ονομασίες που είχαμε συζητήσει, μας φάνηκε η πιο ταιριαστή με αυτά που θέλαμε να κάνουμε.
2008 – Ο κόσμος μας ανήκει!
Είναι λοιπόν Ιούλιος, κυβερνά ο Καραμανλής, μόλις έχει ξεσπάσει το σκάνδαλο της Siemens, και ο λαός της Ιρλανδίας ψηφίζει ΟΧΙ στο δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Εμείς, άμαθοι και άπειροι, έχουμε παρ’ όλα αυτά καταφέρει να ανοίξουμε τις πύλες του φεστιβάλ στην ώρα τους. Και σύντομα η αγωνία για το πώς θα πάει η διοργάνωση δίνει τη θέση της σε μια ανακουφιστική χαρά: πολύς ο κόσμος που έρχεται, πετυχημένες οι εκδηλώσεις, πατείς-με-πατώ-σε στις συναυλίες. Το κοινό του Resistance συναντά ίσως για πρώτη φορά αγωνιστές από «εξωτικές» χώρες όπως η Βολιβία, η Αϊτή και το Νεπάλ, αλλά και συντρόφους από την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια… η λίστα είναι μεγάλη! Αργότερα, και τις τρεις νύχτες του πρώτου φεστιβάλ, η μουσική σκηνή δονείται: Ojos de Brujo, Imam Baildi, Fun-Da-Mental, Ρόδες, Matisse, Μάρθα Φριντζήλα και πολλοί ακόμη μας μεθούν, κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι μπορεί και να ισχύει το σύνθημα του πρώτου μας φεστιβάλ: «Ο κόσμος μας ανήκει!»
2009 – Ή εμείς ή αυτοί
Ένα χρόνο μετά, έχουν μεσολαβήσει πολλά: η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση οξύνεται, κολοσσοί καταρρέουν, ο Ομπάμα εκλέγεται πρόεδρος, ξεσπά ο Δεκέμβρης της ελληνικής νεολαίας, το Ισραήλ μακελεύει τη Γάζα, ο ΣΥΡΙΖΑ περνά την πρώτη βαθιά κρίση του… κι επιλέγουμε το σύνθημα «Ή εμείς ή αυτοί». Η θεματολογία του δεύτερου Resistance Festival συγχρονίζεται πάλι με την επικαιρότητα: εκδηλώσεις για τη Μέση Ανατολή, τις εξεγέρσεις και τα κινήματα νεολαίας στην Ευρώπη, τις προοπτικές της Αριστεράς και την παγκόσμια κρίση, την άνοδο των κινημάτων στη Λατινική Αμερική – και πάλι με διεθνείς συμμετοχές που εντυπωσιάζουν με τη γεωγραφική αλλά και την πολιτική ευρύτητά τους. Τις νύχτες, μας ξεσηκώνουν οι Fanfare Ciocărlia (που έκαναν άνω-κάτω και την Ομόνοια ένα μεσημέρι, αφού έστησαν αυθόρμητη συναυλία στο δρόμο ενώ τους πηγαίναμε για φαγητό!), οι Trio Balkano, οι Dead Prez και οι Ladose, οι Χαΐνηδες και η Λιζέτα Καλημέρη, μεταξύ άλλων.
2010 – Υπάρχει άλλος δρόμος
Η Ελλάδα «κυβερνιέται» πλέον από τον Γιωργάκη, ή μάλλον από την τρόικα. Έχει ψηφιστεί το πρώτο μνημόνιο και ξεκινούν μεγάλες κινητοποιήσεις. Σε διεθνές επίπεδο, τα Wikileaks κάνουν την Ουάσιγκτον να χάσει τον ύπνο της, και οι ισραηλινοί μακελεύουν τους επιβαίνοντες στα πλοία του Free Gaza. Το τρίτο Resistance Festival, με το σύνθημα «Υπάρχει άλλος δρόμος», αναδεικνύει την κρίση της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης». Από τις διεθνείς εκδηλώσεις λείπουν αυτή τη φορά οι Αϊτινοί σύντροφοί μας, μετά τον καταστροφικό σεισμό που προκάλεσε εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους… Στις συζητήσεις ξεχωρίζει η παρέμβαση του Ιταλού φιλοσόφου Ντομένικο Λοζούρντο, όπως και η αντιπαράθεση μεταξύ του καθηγητή Τζον Χολογουέι και του Ρούντι Ρινάλντι για τη σχέση των κινημάτων με την εξουσία. Το ελληνικό κοινό συναντά για πρώτη φορά τον Βραζιλιάνο σκιτσογράφο Λατούφ, ενώ οι Burger Project, Dub Pistols, Mare Yiem, Χαΐνηδες, Palyrria και Transglobal Underground μας βοηθούν να ξεχάσουμε έστω και λίγο την αίσθηση ότι έρχονται πολύ πιο δύσκολες μέρες…
2011 – Ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο
«Ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο» λέει το σύνθημα της τέταρτης Διεθνούς Συνάντησης Κινημάτων, και είναι δικαιολογημένο: γενικεύεται το κίνημα πολιτικής ανυπακοής ενάντια στα διόδια και τα αυξημένα εισιτήρια των ΜΜΜ, η σπίθα της Τυνησίας λαμπαδιάζει τον αραβικό κάμπο, ενώ λίγο αργότερα τη σκυτάλη παίρνουν οι πλατείες του ευρωπαϊκού Νότου. Το Resistance Festival ανοίγει τις πόρτες του ενώ ακόμη η Αθήνα δακρύζει από τα χιλιάδες δακρυγόνα που έριξε η κυβέρνηση στο Σύνταγμα, και οι εκδηλώσεις αντιστοιχούνται με τους αγώνες της περιόδου: αγωνιστές από τις πλατείες της Αθήνας, της Μαδρίτης, της Βαρκελώνης, της Λισαβόνας, του Καΐρου, της Τύνιδας, της Σαναά έχουν τον πρώτο λόγο, ενώ σύντροφοι από την Ελλάδα, την Ισλανδία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία κατακεραυνώνουν την «εισβολή» του ΔΝΤ στην Ευρώπη. Η μουσική σκηνή είναι και πάλι πλούσια και ζωηρή: Χαΐνηδες, Μελίνα Ασλανίδου, Elektrobalkana, Maraveyas Ilegal + Πάνος Μουζουράκης, Cabaret Balkan, Ital Light, Red Snapper, Swing Shoes, Sugahspank τα σπάνε!
2012 – Το μέλλον είναι τώρα
Η χρονιά που τα πάντα επισκιάζονται από μια μεγάλη πολιτική αναταραχή στην Ελλάδα: το ΠΑΣΟΚ καταρρέει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ωθούμενος από ένα μεγάλο ρεύμα λαϊκού ριζοσπαστισμού, αναδεικνύεται σε αξιωματική αντιπολίτευση. Το σύνθημα του πέμπτου φεστιβάλ διατείνεται ότι «Το μέλλον είναι τώρα», στις εκδηλώσεις το κίνημα Occupy Wall Street και οι Λατινοαμερικάνοι σύντροφοι συναντιούνται με τις πλατείες της Μεσογείου συζητώντας για τους «νέους δρόμους ανατροπής και χειραφέτησης στον 21ο αιώνα», ενώ την τελευταία μέρα στους ομιλητές συγκαταλέγεται (για πρώτη φορά) ο Αλέξης Τσίπρας. Οι συναυλίες με τους Παύλο Παυλίδη & B-Movies, Until A Better Name, Lenacay, Sancho 003, Σπύρο Γραμμένο, Πάνο Μουζουράκη, Ζακ Στεφάνου και Rumors έχουν για πρώτη φορά σοβαρό ανταγωνισμό: στη δεύτερη μουσική σκηνή του φεστιβάλ οι κλαρινοκαταστάσεις δίνουν τη θέση τους σε ικαριώτικη βραδιά, με το κρητικό γλέντι του Ψαρογιώργη να κλείνει πανηγυρικά το τριήμερο.
2013 – Πολλοί λαοί, ένας αγώνας
«Πολλοί λαοί, ένας αγώνας»: αυτό είναι το σύνθημα, και στην κεντρική εναρκτήρια εκδήλωση του έκτου φεστιβάλ μιλούν ο Χαμά Χαμαμί, επικεφαλής του Λαϊκού Μετώπου της Τυνησίας, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Τούρκος ακαδημαϊκός και αγωνιστής Σαΐτ Τσετίνογλου. Την Ελλάδα εξακολουθούν να «συγκυβερνούν» οι Σαμαροβενιζέλοι, και η κυβέρνηση της Κύπρου έχει υποκύψει στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Ο παλαίμαχος Κύπριος ηγέτης Βάσος Λυσσαρίδης μοιράζεται το βήμα της δεύτερης κεντρικής εκδήλωσης με εκπροσώπους του πορτογαλικού Μπλόκο και της αιγυπτιακής Λαϊκής Σοσιαλιστικής Συμμαχίας, καλώντας τους λαούς του Νότου να σκορπίσουν τα μαύρα σύννεφα του Βορρά. Οι Last Drive, Nightstalker, DJ Poly B, Encardia, Ital Light, o Χρήστος Θηβαίος, οι Mr Highway Band, o Σκάτζακας, οι Ρεμπετιέν και άλλοι τα δίνουν όλα στην πρώτη μουσική σκηνή, αλλά κατά γενική ομολογία την παράσταση κλέβουν οι Baba Zula! Η δεύτερη σκηνή, με κρητικό γλέντι και ρεμπέτικα, αντέχει τον ανταγωνισμό αφού έχει πια το δικό της πιστό κοινό. Κι εμείς αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι σταδιακά το «ερασιτεχνικό» φεστιβάλ μας έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε «θεσμό» για χιλιάδες ανθρώπους!
2014 – Η ελπίδα στους λαούς
Η έβδομη Διεθνής Συνάντηση Κινημάτων πραγματοποιείται στον απόηχο των ευρωεκλογών του Μάη και του «φαινόμενου» Podemos. Πείθουμε τον επικεφαλής τους, τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, να επιλέξει τη διοργάνωσή μας για να πραγματοποιήσει την πρώτη διεθνή του εμφάνιση! Ο Ιγκλέσιας μοιράζεται το βήμα με τον Αλέξη Τσίπρα (στην τρίτη και… τελευταία εμφάνισή του μαζί μας), τον Τρέβορ Ο’ Κλόχερτι, Ιρλανδό γερουσιαστή του Σιν Φέιν, και τον Ιταλό ευρωβουλευτή Κούρτσιο Μαλτέζε – σε μια επεισοδιακή κεντρική εκδήλωση που διακόπηκε δύο φορές λόγω καταρρακτώδους βροχής! Άλλη σημαντική και εξίσου επίκαιρη συζήτηση ήταν αυτή για την Ουκρανία, με την καθηγήτρια Ναταλία Μπάσενκο και τον Σέργκει Κιριτσούκ, στέλεχος της αριστερής οργάνωσης Borotba. Στο μουσικό σκέλος ήταν αναμενόμενη η επιστροφή των Baba Zula, που συνέχισαν να παίζουν ακόμη και χωρίς ηλεκτρικό λόγω της μπόρας! Xyloyris White, Rebetien, Nouvelle Vague, Penny & Swingin’ Cats, Φοίβος Δεληβοριάς, Νίκος Οικονομίδης, Κυριακή Σπανού συμπλήρωσαν το μουσικό παζλ, με μια ακόμη αποκάλυψη: τη Yasmine Hamdan.
2015 – Τελικός προορισμός: Ελευθερία
Το προτελευταίο Resistance Festival πραγματοποιήθηκε κυριολεκτικά στο μοναδικό σχετικά «ήρεμο» Σαββατοκύριακο εκείνου του δραματικού καλοκαιριού. Είναι Παρασκευή 19 Ιουνίου, και στο βήμα ανεβαίνει ένας από τους πιο διαλεχτούς καλεσμένους μας: ο διεθνούς βεληνεκούς διανοούμενος και αγωνιστής Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα, Αντιπρόεδρος του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας – που ταξίδεψε από την άλλη άκρη του κόσμου μόνο και μόνο για να συμμετάσχει στις εργασίες της Διεθνούς Συνάντησης Κινημάτων. Το πρωί της επόμενης μέρας ο Λινέρα μιλά σε καλεσμένους σεμιναρίου που διοργάνωσε το Resistance Festival, με δύο εξίσου ξεχωριστούς καλεσμένους: τον Σαμίρ Αμίν και τον Ταρίκ Αλί, που το βράδυ της ίδιας μέρας θα μιλήσουν σε εκδήλωση με θέμα «Η γερασμένη Ευρώπη σε έναν κόσμο αταξίας και κρίσης». Την τρίτη μέρα τη σκυτάλη πήρε ο Τούρκος σύντροφος Ερτουρούλ Κιουρκτσιού, επίτιμος πρόεδρος του HDP. Και, παρόλο που μας έζωναν (δυστυχώς δικαιολογημένα) τα φίδια για το τι θα γίνει τις επόμενες μέρες, γλεντήσαμε με Dustbowl, Beggars, Nightstalker, VIC, Dub Inc, Che Sudaca, Φωτεινή Βελεσιώτου, Baba Zula (πάλι, αυτή τη φορά δίχως μπόρα!), αλλά και με μουσικό οδοιπορικό σε Κρήτη, Πόντο και Θράκη.
2016 – Ελεύθεροι Λαοί σε Ελεύθερες Χώρες
Στην αρχή της χρονιάς αναρωτιόμασταν αν θα μπορούσαμε να διοργανώσουμε κάτι στοιχειωδώς αξιοπρεπές σε σχέση με τη μεγάλη (από κάθε άποψη) επιτυχία του 2015. Βάραινε και η υποχώρηση του λαϊκού παράγοντα μετά το αναποδογύρισμα του λαϊκού ΟΧΙ και την παγίωση ενός ημιαποικιακού μνημονιακού καθεστώτος, με «αριστερό» μάλιστα πρόσημο… «Ελεύθεροι Λαοί σε Ελεύθερες Χώρες» είπαμε τελικά, και το πάνελ της εναρκτήριας εκδήλωσης (για πρώτη φορά αποκλειστικά γυναικείο!) αντιστοιχούσε πλήρως στο «βάρος» του συνθήματος: Η Λέιλα Χαλέντ, ο ζωντανός θρύλος της Παλαιστινιακής Αντίστασης, ήταν επιτέλους μαζί μας, για πρώτη φορά στην Ελλάδα! Μαζί της η (σήμερα φυλακισμένη…) συμπρόεδρος του HDP Φιγκέν Γιουκσέκνταγ, και η Πορτορικάνα πανεπιστημιακός και αγωνίστρια Ντέμπορα Σαντάνα. Δεν θα γράψουμε περισσότερα για το περσινό φεστιβάλ, αφού οι μνήμες είναι ακόμη νωπές. Στο μουσικό κομμάτι, πάντως, διέπρεψαν οι Big Nose Attack, 1000mods, Yasmine Hamdan, Gravitysays_I, Katerine Duska, Asian Dub Foundation, Βέβηλος, Βαβυλώνα, Social Waste, Αντίποινα, DJ Magnum και άλλοι πολλοί, δίνοντάς μας κουράγιο και έμπνευση για να συνεχίσουμε να τραβάμε την ανηφόρα!
