«Δακρυγόνα» στην Oδό Κεφαλληνίας

Στην πρώτη ολοκληρωμένη θεατρική δουλειά του, ο Αλέξης Σταμάτης ασχολείται με τις καλά κρυμμένες, πραγματικές ταυτότητες των ηρώων, με τα τραύματα του παρελθόντος που δεν λένε να κλείσουν και με τη σύγκρουση δύο κόσμων, ενός παλιού παραδομένου στις ενοχές και τις τύψεις κι ενός νέου διψασμένου για ζωή. Κι αυτή η δίψα για ζωή είναι που οδηγεί την 25χρονη Έλλη σε μια διαδήλωση, όπου ένα δακρυγόνο σκάει μπροστά της και την κάνει να χάσει τις αισθήσεις της. Από το χαμό τη σώζει τελευταία στιγμή ο Μάνος, ένας μεσήλικας πανεπιστημιακός καθηγητής μαθηματικών, που τη μεταφέρει στο σπίτι του στα Εξάρχεια.

Εκεί, όταν η κοπέλα συνέρχεται, δείχνει να γοητεύεται από το μυστηριώδη σωτήρα της, που ζει μόνος του, υπ’ ατμόν, με τα φώτα σβηστά και το παράθυρο μονίμως κλειστό. Κι ενώ ο θεατής περιμένει να γίνει ο πυγμαλίωνάς της, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη.

Μια παράσταση με γοργούς ρυθμούς κι ένταση, τόση μάλιστα, ώστε δεν υπάρχει καν μουσική υπόκρουση –η έλλειψή της δεν γίνεται καθόλου αισθητή– όπου το μόνο που ακούγεται είναι η επαφή με τον έξω κόσμο: τα συνθήματα, οι σειρήνες, τα ringtones που κρατά το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος.
Οι ηθοποιοί δίνουν το 100% του εαυτού τους, με τον Αρβανίτη λόγω εμπειρίας να υπερέχει λίγο παραπάνω, ο Τρουπάκης με αέναη κίνηση και διάφορα ευρήματα καταφέρνει να «γεμίσει» τη σκηνή, (η τελευταία όμως σκηνή, της κορύφωσης, ήθελε πιο πολύ φαντασία) οι φωτισμοί όπου χρειάζονται, όπως στη σκηνή με το χρόνο, δίνουν ικανοποιητικά το παρόν και το σκηνικό πιστό στην αναπαράσταση ενός παλιού ψηλοτάβανου σπιτιού.

Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας,
Β Σκηνή
Δακρυγόνα του Αλέξη Σταμάτη
Σκηνοθεσία: Άρης Τρουπάκης με τη Δανάη Παπουτσή
και το Νίκο Αρβανίτη.
Σκηνικά-κουστούμια-φώτα:
Θοδωρής Χρυσικός
Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν
έως τις 6 Ιανουαρίου
Δημήτρης Οικονόμου

Σχόλια