Το σκηνικό στηνόταν επί σχεδόν μία εβδομάδα.
Με πολύτιμους συμμάχους τα πρόθυμα παπαγαλάκια των Μέσων Ενημέρωσης, με «αποκαλυπτικά στοιχεία» και με «αγωνία για το αθηναϊκό επιβατικό κοινό», η τρομο-κυβέρνηση των υπαλλήλων της τρόικας προετοίμασε το έδαφος για την επίταξη των απεργών του Μετρό. Κι αμέσως μετά, η ίδια αυτή χούντα διέταξε αστυνομική επέμβαση στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια.
Η σκηνοθεσία και το αποτέλεσμα ήταν η καλύτερη απόδειξη ότι αυτή η κυβέρνηση πλέον δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς πραξικοπήματα, χωρίς αυταρχισμό, χωρίς καταστολή. Χωρίς την πολιτική της έντασης, χωρίς προβοκάτσιες. Χωρίς να κάνει διαρκώς βουτιά στα πιο σκοτεινά χρόνια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Αποδεικνύοντας όλο και περισσότερο τη μοναδική ικανότητα που διαθέτει: σκύψιμο της μέσης απέναντι στην τρόικα εξωτερικού, πολιτική «πυγμής» απέναντι στο δοκιμαζόμενο λαό και σε όποιον αγωνίζεται για τα στοιχειώδη, για την επιβίωση, για την αξιοπρέπεια.
Τρία χρόνια μνημονιακής πολιτικής και τώρα ένα ακόμη μεγάλο άλμα προς την καταστροφή από την κυβέρνηση Σαμαρά και των άλλων δύο μνημονιαρχών, εταίρων της συγκυβέρνησης. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Εκατομμύρια τα θύματα, οι άνεργοι, οι απλήρωτοι, τα κλειστά καταστήματα, τα κατεστραμμένα και καταχρεωμένα νοικοκυριά. Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον στη δίνη μιας ανθρωπιστικής κρίσης, την ίδια στιγμή που αρχίζει να υλοποιείται το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, σε ένα μεγάλο φαγοπότι για ξένα κεφάλαια, για διαπλεκόμενους της λίστας Λαγκάρντ και της Siemens, για κλέφτες και μιζαδόρους αξιωματούχους. Δεν υποφέρεται πια αυτή η αισχρή μειοψηφία, αυτή η συντεχνία του σάπιου μνημονιακού κόσμου.
Η επιστράτευση των απεργών του Μετρό δεν είναι μόνο μία ακόμη πράξη αντιδημοκρατικής εκτροπής που έρχεται να σωρευτεί στα συνταγματικά πραξικοπήματα και την καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου. Είναι και ένα ακόμη μήνυμα «μηδενικής ανοχής», με αποδέκτες τον ελληνικό λαό και τους ξένους επενδυτές, πιστωτές, προστάτες. Σήμερα, η αλληλεγγύη και η συμπαράταξη όλων στο πλευρό των αγωνιζόμενων και των απεργών είναι απαραίτητη. Είναι όμως ταυτόχρονα αναγκαίο να περάσουμε σε ένα νέο κύκλο μαζικών, ενωτικών, λαϊκών αγώνων, να ενωθούν όλες οι δυνάμεις της αγανάκτησης, του καθημερινού «φτάνει πια», των μικρών και μεγάλων αγώνων σε ένα μεγάλο ρεύμα για την ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος και για ν’ αρχίσει να βαδίζει αλλιώς η χώρα. Κάθε δύναμη, πολιτική, συνδικαλιστική, κοινωνική, πρέπει να βρει τη θέση της σε αυτό το μεγάλο ρεύμα ανατροπής της τροϊκανής επικυριαρχίας και του μνημονιακού πολιτικού συστήματος. Ο απεργιακός αγώνας στις συγκοινωνίες, οι κινητοποιήσεις σε κάθε χώρο εργαζομένων θα πρέπει να ενώνονται και να ενώνουν, να αποτελούν κάλεσμα παλλαϊκού πολιτικού αγώνα για τη διέξοδο από την καταστροφή.
Χ.Π.
