Η Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια επιδεικνύει αξιόλογες προσπάθειες από θεατρικές ομάδες που λειτουργούν τόσο επαγγελματικά όσο και ερασιτεχνικά, ανεβάζοντας έργα κλασικά ή παρουσιάζοντας σύγχρονες προσεγγίσεις.
Ωστόσο η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν τα σχήματα αυτά στην Θεσσαλονίκη κάθε άλλο παρά εύκολη είναι.
Ωστόσο η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν τα σχήματα αυτά στην Θεσσαλονίκη κάθε άλλο παρά εύκολη είναι.
Αναμφισβήτητα η συμμετοχή στη θεατρική πράξη είναι άμεσα συνυφασμένη με την πολιτιστική πολιτική στην Ελλάδα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Γεγονός επίσης είναι πως η πρόσβαση των θεσσαλονικέων στη θεατρική πράξη είναι περιορισμένη.
Αφενός η Θεσσαλονίκη υστερεί σε πεπαιδευμένο θεατρόφιλο κοινό. Αφετέρου, όσοι ενδιαφέρονται να ασχοληθούν ενεργά με το θέατρο έχουν να αντιμετωπίσουν μια σειρά από αντίξοες συνθήκες, κυρίως οικονομικής φύσης. Τα μη επιδοτούμενα θεατρικά σχήματα πλήττονται από σοβαρά οικονομικά προβλήματα που απειλούν την επιβίωσή τους. Η αντίξοες αυτές οικονομικές συνθήκες επηρεάζουν άμεσα τις ομάδες και το καλλιτεχνικό τους έργο, όπως σε θέματα υλικοτεχνικής υποδομής.
Η έλλειψη χώρου αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα, που λειτουργεί τις περισσότερες φορές ως εμπόδιο ικανό να καταστείλει την επιθυμία των θεσσαλονικέων να ασχοληθούν με τη δημιουργία θεατρικών ομάδων και τη θεατρική παραγωγή. Συχνά οι ομάδες αυτές καλούνται να πληρώσουν αδιανόητα ποσά για τη ενοικίαση χώρου που συχνά δεν πληροί βασικούς κανόνες υγιεινής και ασφάλειας, όπου θα προετοιμάσουν τις παραστάσεις τους, είναι πολύ δύσκολο να τα καλύψουν. Είναι φανερή η έλλειψη ενός χώρου, ο οποίος θα στηρίζεται από το κράτος, και όπου εκεί οι ομάδες θα μπορούν απρόσκοπτα και σε βάθος χρόνου, να δίνουν χώρο στη δημιουργική τους έκφραση αξιοποιώντας το καλλιτεχνικό τους δυναμικό.
Αυτό αποτελεί ένα ανυπέρβλητο, πολλές φορές, εμπόδιο στις συνθήκες οικονομικής κρίσης που αναγκαστικά περιορίζουν την πλειοψηφία των πολιτών στην κάλυψη των βασικών αναγκών και μόνο, στερώντας τους έτσι τη δυνατότητα για ουσιαστική ψυχαγωγία και ψυχική εκτόνωση.
Ωστόσο υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός καλλιτεχνών στην πόλη μας, επαγγελματιών ή ερασιτεχνών που παράγει αξιόλογο θεατρικό έργο, δρώντας σε μικρές αυθύπαρκτες ομάδες. Οι τελευταίες παίζουν σε μικρές θεατρικές σκηνές της Θεσσαλονίκης ή εναλλακτικά σε άλλους χώρους, π.χ. κατάλληλα διαμορφωμένα μπαρ-καφέ κ.λπ. Η βιωσιμότητα των ομάδων αυτών θα ενισχυόταν άμεσα εάν οι θεατρικοί χώροι που επιχορηγούνται από το Υπουργείο Πολιτισμού, εκτός από την διοργάνωση των δικών τους παραγωγών φιλοξενούσαν στον χώρο τους άστεγες θεατρικές ομάδες. Το ίδιο θα πρέπει να εφαρμοστεί άμεσα και με τους χώρους των δημοτικών θεάτρων, όπου εάν και προβλέπεται ήδη ως ρύθμιση, στην πράξη σπάνια λειτουργεί.
Ζωτικής σημασίας θα ήταν η δημιουργία ενός δικτύου θεατρικών σχημάτων Θεσσαλονίκης όπου όλες οι ομάδες θα λειτουργήσουν ως συλλογικότητα με αποτέλεσμα τη μαζική αντιμετώπιση των υπαρκτών δυσκολιών, την εύρεση εναλλακτικών τρόπων εξασφάλισης υλικών πόρων και την προβολή του παραγόμενου θεατρικού έργου στη Θεσσαλονίκη.
Αφενός η Θεσσαλονίκη υστερεί σε πεπαιδευμένο θεατρόφιλο κοινό. Αφετέρου, όσοι ενδιαφέρονται να ασχοληθούν ενεργά με το θέατρο έχουν να αντιμετωπίσουν μια σειρά από αντίξοες συνθήκες, κυρίως οικονομικής φύσης. Τα μη επιδοτούμενα θεατρικά σχήματα πλήττονται από σοβαρά οικονομικά προβλήματα που απειλούν την επιβίωσή τους. Η αντίξοες αυτές οικονομικές συνθήκες επηρεάζουν άμεσα τις ομάδες και το καλλιτεχνικό τους έργο, όπως σε θέματα υλικοτεχνικής υποδομής.
Η έλλειψη χώρου αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα, που λειτουργεί τις περισσότερες φορές ως εμπόδιο ικανό να καταστείλει την επιθυμία των θεσσαλονικέων να ασχοληθούν με τη δημιουργία θεατρικών ομάδων και τη θεατρική παραγωγή. Συχνά οι ομάδες αυτές καλούνται να πληρώσουν αδιανόητα ποσά για τη ενοικίαση χώρου που συχνά δεν πληροί βασικούς κανόνες υγιεινής και ασφάλειας, όπου θα προετοιμάσουν τις παραστάσεις τους, είναι πολύ δύσκολο να τα καλύψουν. Είναι φανερή η έλλειψη ενός χώρου, ο οποίος θα στηρίζεται από το κράτος, και όπου εκεί οι ομάδες θα μπορούν απρόσκοπτα και σε βάθος χρόνου, να δίνουν χώρο στη δημιουργική τους έκφραση αξιοποιώντας το καλλιτεχνικό τους δυναμικό.
Αυτό αποτελεί ένα ανυπέρβλητο, πολλές φορές, εμπόδιο στις συνθήκες οικονομικής κρίσης που αναγκαστικά περιορίζουν την πλειοψηφία των πολιτών στην κάλυψη των βασικών αναγκών και μόνο, στερώντας τους έτσι τη δυνατότητα για ουσιαστική ψυχαγωγία και ψυχική εκτόνωση.
Ωστόσο υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός καλλιτεχνών στην πόλη μας, επαγγελματιών ή ερασιτεχνών που παράγει αξιόλογο θεατρικό έργο, δρώντας σε μικρές αυθύπαρκτες ομάδες. Οι τελευταίες παίζουν σε μικρές θεατρικές σκηνές της Θεσσαλονίκης ή εναλλακτικά σε άλλους χώρους, π.χ. κατάλληλα διαμορφωμένα μπαρ-καφέ κ.λπ. Η βιωσιμότητα των ομάδων αυτών θα ενισχυόταν άμεσα εάν οι θεατρικοί χώροι που επιχορηγούνται από το Υπουργείο Πολιτισμού, εκτός από την διοργάνωση των δικών τους παραγωγών φιλοξενούσαν στον χώρο τους άστεγες θεατρικές ομάδες. Το ίδιο θα πρέπει να εφαρμοστεί άμεσα και με τους χώρους των δημοτικών θεάτρων, όπου εάν και προβλέπεται ήδη ως ρύθμιση, στην πράξη σπάνια λειτουργεί.
Ζωτικής σημασίας θα ήταν η δημιουργία ενός δικτύου θεατρικών σχημάτων Θεσσαλονίκης όπου όλες οι ομάδες θα λειτουργήσουν ως συλλογικότητα με αποτέλεσμα τη μαζική αντιμετώπιση των υπαρκτών δυσκολιών, την εύρεση εναλλακτικών τρόπων εξασφάλισης υλικών πόρων και την προβολή του παραγόμενου θεατρικού έργου στη Θεσσαλονίκη.
Κατερίνα Νοτοπούλου
Σχόλια
