Μεγάλες οι απεργιακές συγκεντρώσεις στις 20 Φλεβάρη, μεγάλη και η ανεπάρκεια του συνδικαλιστικού κινήματος
Με μεγάλη χρονική απόσταση από τις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις (των εργαζομένων στο μετρό και τις συγκοινωνίες γενικά, των ναυτεργατών, κ.ά.) η γενική απεργία που κήρυξαν οι τριτοβάθμιες οργανώσεις, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, στις 20 Φεβρουαρίου, έδωσε την ευκαιρία να συγκροτηθούν αρκετά μαζικές διαδηλώσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο και σε πολλές ακόμα πόλεις της χώρας. Η πρώτη αυτή γενική απεργιακή εκδήλωση του 2013, έστω και καθυστερημένα, κατέγραψε διαθέσεις και αγωνίες και κινητοποίησε δυνάμεις που δεν συνδέονται άμεσα με αυτό που ονομάζουμε οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Και αυτό πρέπει πλέον να θεωρείται φυσιολογικό.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, έχοντας απολέσει μεγάλο μέρος από το αντικείμενο δράσης τους, κυρίως λόγω των νομοθετικών ρυθμίσεων που εξουδετέρωσαν τις συλλογικές συμβάσεις, αλλά και μεγάλο μέρος των εργαζομένων τους οποίους κάλυπταν λόγω των εκτεταμένων απολύσεων, έχουν αναγκαστικά περιορισμένη εμβέλεια. Και δεν μιλάμε μόνο για τις δευτεροβάθμιες οργανώσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αλλά και γι’ αυτές που με τη δράση τους όλα τα προηγούμενα χρόνια κινητοποιούσαν μεγάλο αριθμό εργαζομένων.
Έτσι, στη διαδήλωση που έγινε την Τετάρτη στην Αθήνα ήταν χαρακτηριστική η μικρή μαζικότητα των μπλοκ που συγκροτούσαν μεγάλες ομοσπονδίες, συγκριτικά με παλαιότερες διαδηλώσεις. Αντίστοιχα, τα μπλοκ των πρωτοβάθμιων σωματείων ήταν χαρακτηριστικά λιγότερα και σε αριθμό και σε μέγεθος. Αντιθέτως, υπήρχε μια αρκετά μαζική παράλληλη «πορεία» χιλιάδων ανθρώπων, έξω από τα μπλοκ της ογκώδους διαδήλωσης, η οποία κινούνταν μέχρι την Πλατεία Συντάγματος, συμμετέχοντας με το δικό τους «βουβό» τρόπο, ενώ μεγάλος ήταν και ο αριθμός των ανθρώπων που κατέβηκαν απευθείας στο Σύνταγμα.
Φανερή η έλλειψη στόχευσης
Η αδυναμία των συνδικαλιστικών ηγεσιών να κινητοποιήσουν κόσμο δεν έχει να κάνει μόνο με την οργανωτική τους δομή και την υποχώρηση της συνδικαλιστικής πυκνότητας, αλλά κυρίως με την έλλειψη προοπτικής που επιδεικνύει το συνδικαλιστικό κίνημα και κυρίως οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και των μεγάλων ομοσπονδιών (π.χ. ΟΤΟΕ) που συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν αντιληφθεί το μέγεθος των αλλαγών που συντελούνται. Η κήρυξη της απεργίας με τόσο μεγάλη… χρονοκαθυστέρηση, μετά από σημαντικές εξελίξεις όπως η παρατεταμένη απεργία στις συγκοινωνίες και η επιστράτευση των απεργών του μετρό, η επιστράτευση των ναυτεργατών, το ξεπούλημα της Αγροτικής κ.λπ. αλλά και η παντελής έλλειψη σχεδιασμού και στρατηγικής δεν μπορεί να συνεγείρει και να πείσει πλέον κανέναν.
Πολύ περισσότερο που η στάση των κεντρικών συνδικαλιστικών ηγεσιών όλο το προηγούμενο διάστημα, τις τοποθετεί μέσα στο ίδιο κάδρο με τους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης.
Μεγάλος όγκος, παρά τα αστυνομικά μέτρα
Η μεθοδευμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να αποκλείσει το κέντρο της Αθήνας, κλείνοντας με τη γνωστή πλέον αστυνομική εντολή τους σταθμούς του μετρό όχι μόνο στο Σύνταγμα και την Πανεπιστημίου, αλλά και όπου υπήρχαν προσυγκεντρώσεις, στόχευε (και ενδεχομένως σε ένα βαθμό το κατάφερε) να αποτρέψει ακόμα και αυτούς που ήθελαν να κατέβουν στη συγκέντρωση. Παρ’ όλα αυτά, δεκάδες χιλιάδες λαού συγκρότησαν μια μεγάλη διαδήλωση.
Αντίστοιχα μεγάλες συγκεντρώσεις σημειώθηκαν στη Θεσσαλονίκη (15 χιλιάδες διαδηλωτές), στην Πάτρα (10 χιλιάδες), αλλά και σε αρκετές ακόμα περιφερειακές πόλεις, όπου σε πολλές περιπτώσεις οι εργαζόμενοι συναντήθηκαν με τις αγροτικές κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Τοπικές κινητοποιήσεις έδωσαν ένα διαφορετικό χαρακτήρα στη γενική απεργία, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τις λαϊκές αντιδράσεις του Λασιθίου, όπου σύσσωμος ο τοπικός πληθυσμός αντιδρά στο κλείσιμο νοσοκομείων και ΤΕΙ. Αντίστοιχα στη Δυτική Ελλάδα, οι Δήμοι Ναυπάκτου, Μεσολογγίου και Αγρινίου και οι φορείς των τριών πόλεων απέκλεισαν τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου αντιδρώντας στη συρρίκνωση των τοπικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με το Σχέδιο «Αθηνά».
Αν η συμμετοχή, έστω και σε μικρότερο βαθμό, χιλιάδων εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, νέων δείχνει ότι η αντίδραση στην κυβερνητική πολιτική τροφοδοτεί μια δυναμικότητα, η έλλειψη ζωντάνιας και παλμού φανερώνει την αμηχανία για την πορεία των εξελίξεων που κυριαρχεί σε μεγάλο τμήμα του λαού.
Γ.Κ.
