περίπτερο ιδεών

Μόνο ένα κλιπ από τη συναυλία της στο Βελιγράδι, στις 18 Ιουνίου, από τα δεκάδες που έχουν ανέβει στο youtube, έχει 3,5 εκατομμύρια θεάσεις! Γιατί ειδικά αυτό, αφού υπάρχουν και καλύτερες εκτελέσεις του τραγουδιού Back to black; Ακριβώς γι’ αυτό! Γιατί είναι η χειρότερη εκτέλεση. Η Amy φαίνεται ότι δεν θυμάται τα λόγια του τραγουδιού, πετάει το μικρόφωνό της, μοιάζει χαμένη και πολλοί θεατές τη γιουχαΐζουν! Αυτό θέλει να δει το φιλοθεάμον κοινό. Εξάλλου, βρίσκει εύκολα ποιο είναι το κλιπ που αναζητάει. Το συγκεκριμένο, δίπλα στον τίτλο και την αναφορά στο Βελιγράδι, αναγράφει drunk or stoned, δηλαδή μεθυσμένη ή μαστουρωμένη.

Οι παράγοντες του ποδοσφαίρου που συνελήφθησαν, όσο επικίνδυνοι κι αν είναι, δεν είναι και τα μεγάλα κεφάλια. Δραστήριοι, αλλά δευτεροκλασάτοι. Άλλοι είναι τα μεγάλα κεφάλια, μεγαλοεπιχειρηματίες και εφοπλιστές, ιδιοκτήτες των ομάδων, που δεν κάνουν οι ίδιοι τις βρώμικες δουλειές του ποδοσφαίρου. Αυτοί χρησιμοποιούν τις ομάδες και τους οπαδούς για να κουμαντάρουν πολιτικούς και να ενισχύουν τη διαπραγματευτική τους δύναμη με τις κυβερνήσεις για να κλείνουν τις μεγάλες δουλειές, εργολαβίες και προνόμια, με το δημόσιο.

Αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι, τι θα έκανα; Θα έστηνα ένα τηλεοπτικό κανάλι και θα έβγαζα μία εφημερίδα.
Για την εφημερίδα, θα μάζευα εκατό ανθρώπους, που ξέρουν καλά ελληνικά, ξέρουν να γράφουν και θέλουν να συμμετάσχουν σε ένα κοινό εγχείρημα εναλλακτικού τύπου. Όχι επί πληρωμή, εθελοντές, εκατό και πάνω εθελοντές, ίσως χίλιους, στους οποίους θα συμπεριλαμβάνονται δημοσιογράφοι, φιλόλογοι, ιστορικοί, πανεπιστημιακοί, λογοτέχνες, γραφίστες, επιμελητές, τυπογράφοι, διανομείς και κάθε είδους φίλοι και υποστηριχτές.

Apoyevmatini Kapanmasιn!
Αρχικά, μερικοί διανοούμενοι σαν τον Baskιn Oran (πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής πανεπιστημίου, μέλος της συμβουλευτικής παρά τω πρωθυπουργώ επιτροπής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αρθρογράφος της αρμενικής εφημερίδας Agos) και τον Samim Akgönül (πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, συγγραφέας του έργου «Έλληνες στην Τουρκία») αποφάσισαν να υποστηρίξουν την εφημερίδα.

Η περίπτωση Μέρντοχ και ο τρόπος λειτουργίας των μέσων που ανήκουν στην αυτοκρατορία του, είναι αποκαλυπτική για το ρόλο των ΜΜΕ στη σύχρονη Δύση. Δεν είναι όλες οι εφημερίδες ίδιες, ούτε ισχύουν τα ίδια σε κάθε χώρα, αλλά η κυρίαρχη είδηση που διοχετεύεται σε όλον τον κόσμο και επιβάλλεται με μηχανισμούς ισχύος σαν αναμφισβήτητη αλήθεια, σίγουρα πηγάζει από κεντρικούς πυρήνες των ΜΜΕ που συνταυτίζονται με την κυρίαρχη πολιτική των μητροπόλεων.

Οι τρεις «στόχοι» είναι «δείγματα» μιας συστηματικής πολιτικής εξόντωσης κάθε πολίτη που μπαίνει εμπόδιο στα εγκλήματα που διαπράττει το αμερικανικό κράτος.

Στόχος 1: ένας Ινδιάνος ακτιβιστής
Το καλοκαίρι του 1975, δύο πράκτορες του FBI σκοτώθηκαν σε ανταλλαγή πυροβολισμών σε ένα καταυλισμό Ινδιάνων στη Νότια Ντακότα, όπου είχαν εισέλθει παρ’ όλο που η αστυνομία του καταυλισμού τούς είχε προειδοποιήσει να μην αποπειραθούν να μπουν στο χώρο του Αμερικάνικου Ινδιάνικου Κινήματος (ΑΙΜ).
Από τους τρεις Ινδιάνους που κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία των πρακτόρων, οι δύο συνελήφθησαν και αθωώθηκαν από το δικαστήριο στη βάση της αυτοάμυνας που προβλέπεται από το νόμο εφ’ όσον οι αστυνομικοί μπήκαν σε κλειστό χώρο χωρίς ένταλμα και κρατούσαν όπλα. Ο τρίτος, έχοντας διαφύγει μαζί με μία ντουζίνα Ινδιάνους κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του καταυλισμού από εκατοντάδες πράκτορες, αστυνομικούς, στρατιώτες της εθνικής φρουράς και κυνηγούς κεφαλών, συνελήφθη ένα χρόνο αργότερα στον Καναδά και εκδόθηκε στις ΗΠΑ. Δικάστηκε μόνος του και ενώ όλοι υπολόγιζαν ότι θα είχε την ίδια τύχη με τους άλλους δύο, αφού αντιμετώπιζε τις ίδιες κατηγορίες, ο δικαστής τού απαγόρευσε να χρησιμοποιήσει τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία με συνέπεια να καταδικαστεί σε δύο φορές ισόβια. Ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας ήταν ένας αλκοολικός που είχε καταδικαστεί για ψευδορκία. Εκείνη τη μέρα ήταν πολλοί οι Ινδιάνοι που είχαν πυροβολήσει και δεν υπήρχαν βαλιστικά στοιχεία που να συνδέουν τον Leonard Peltier με τους φόνους, εντούτοις επικράτησε η βούληση του FBI για μία παραδειγματική καταδίκη.
Το βιβλίο «Στο πνεύμα του Τρελού Αλόγου» (εκδ. Viking) που έγραψε ο o Peter Matthiessen για το συμβάν στον καταυλισμό, με πολλά στοιχεία που ενίσχυαν την αθωότητα του Peltier, εμποδίστηκε να κυκλοφορήσει επί οκτώ χρόνια από το FBI. Το 2001, ο συγγραφέας παρέδωσε ιδιοχείρως το βιβλίο του στον Μπιλ Κλίντον με την ελπίδα να συμπεριληφθεί ο Peltier στους καταδίκους που λαμβάνουν χάρη από τον πρόεδρο στη λήξη της θητείας του, όπως είθισται. Όμως, με παρεμβάσεις του λόμπι του FBI, της ένωσης των συνταξιούχων πρακτόρων και της κίνησης για να μη δοθεί αναστολή στον Ινδιάνο, το αίτημα που είχε υποστηριχθεί από διακεκριμένους πολίτες δεν έγινε δεκτό από τον Πρόεδρο.
Η εν ψυχρώ δολοφονία ενός νεαρού Ινδιάνου στον καταυλισμό από ένα ελεύθερο σκοπευτή δεν ερευνήθηκε ποτέ. Ήταν μόνο Ινδιάνος, κοκκινομούρης. Και ο ένας από τους δύο Ινδιάνους που είχαν αθωωθεί, αλλά είχε δηλώσει ότι αυτός είχε πυροβολήσει τους πράκτορες, βρέθηκε νεκρός μετά από ένα πολύ αλλόκοτο ατύχημα που μυρίζει εκτέλεση.
Το 2009, οι πιθανότητες για αποφυλάκιση του Peltier είχαν ενισχυθεί από ένα νόμο του 2005 που καθιστά υποχρεωτική την αποφυλάκιση μετά από 30 χρόνια πίσω από τα κάγκελα. Όμως, η Επιτροπή για τις Αποφυλακίσεις απέρριψε την αίτηση επικαλούμενη τη σοβαρότητα του εγκλήματος. Από δω και πέρα, ο Peltier έχει δικαίωμα να υποβάλλει νέα αίτηση το 2024, όταν θα είναι πια 80 ετών και θα έχει συμπληρώσει 48 χρόνια στη φυλακή! Το μήνυμα ότι όποιος τα βάζει με το FBI πρέπει να σαπίσει στη φυλακή, είχε για άλλη μια φορά νικήσει τη δικαιοσύνη!
(Τα στοιχεία είναι από το New York Review of Books, 2.12.2009)

Στόχος 2: Μία συνήγορος υπεράσπισης
Στις 15 Ιουλίου 2010, στη Νέα Υόρκη, η Lynne Stewart καταδικάστηκε σε κάθειρξη δέκα ετών. «Ολόκληρη η ισχύς του αμερικανικού συστήματος «δικαιοσύνης» έπεσε πάνω σε ένα αθώο πολιτικό κρατούμενο, την επί τριάντα χρόνια υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ριζοσπαστική πολιτική ακτιβίστρια Lynne Stewart», έγραψε συγκλονισμένος ο Jeff Mackler.
Η Lynne Stewart έμπαινε πάντα στο μάτι του αμερικανικού κράτους, γιατί αναλάμβανε να υπερασπιστεί στα δικαστήρια, μόνη της ή μαζί με άλλους σημαντικούς δικηγόρους όπως ο William Kunstler, κυρίως ανθρώπους που διώκονταν για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Φαίνεται ότι αναλαμβάνοντας την υπεράσπιση του τυφλού σεΐχη Omar Abdel Rachman, στον οποίο φόρτωσαν χωρίς αποδεικτικά στοιχεία συνέργεια στο σχέδιο ανατίναξης του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, με τις «ευκολίες» που παρέχει ο «Πατριωτικός Νόμος» που ψηφίστηκε μετά την 9η Σεπτεμβρίου, η Stewart είχε πλέον στοχοποιηθεί. Για μία δήλωσή της στο πρακτορείο Ρόιτερς, ασκήθηκε δίωξη εναντίον της για παραβίαση της συμφωνίας σιωπής βάσει της οποίας της επετράπη μετά από πολλές κωλυσιεργίες η επαφή με τον πελάτη της. Παρ’ όλο που προσέτρεξαν πολλοί διακεκριμένοι φορείς και πολίτες, όπως ο τέως υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ Ramsey Clark, να υπερασπιστούν όχι μόνο την Stewart, αλλά και τα δικαιώματα των συνηγόρων να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και των κατηγορουμένων να κρίνονται δίκαια, το δικαστήριο καταδίκασε την Stewart σε φυλάκιση 28 μηνών. Αλλά το εξοντωτικό κράτος δεν ικανοποιήθηκε. Οι δημόσιοι κατήγοροι ζήτησαν από τον δικαστή να ξαναδικάσει την Stewart προτείνοντας μάλιστα να της επιβληθεί ποινή 15 έως 30 ετών!
Ο δικαστής ισχυριζόμενος ότι η Stewart έδειξε ότι θεωρεί ελαφριά την αρχική ποινή μιλώντας σε δύο χιλιάδες συμπαραστάτες που είχαν μαζευτεί έξω από το δικαστικό μέγαρο, αποφάσισε να μετατρέψει την 28μηνη φυλάκιση σε δεκαετή κάθειρξη!
Έτσι, τώρα, η 70χρονη δικηγόρος, διαβητική και σε φάση ανάρρωσης από καρκίνο του μαστού, θα πεθάνει μέσα στη φυλακή!
«Το κουράγιο αποτελεί μία σπάνια ποιότητα στην καπιταλιστική δικαιοσύνη», καταλήγει ο Mackler. «Για κάθε παρεκκλίνουσα απόφαση, συνήθως κάτω από την επίδραση κάποιων αλλαγών στο πολιτικό κλίμα που διαμορφώνεται από την άνοδο των μαζικών κοινωνικών κινημάτων διαμαρτυρίας, υπάρχουν χιλιάδες διορισμένοι με πολιτικά κριτήρια που επικυρώνουν το στάτους κβο, συμπεριλαμβάνοντας την τιμωρία όλων εκείνων που παλεύουν αμφισβητώντας τα καπιταλιστικά προνόμια και την εξουσία. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι ο αέρας της αλλαγής που διεγείρει τις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων, σήμερα, μέσα στο πλαίσιο ενός καπιταλισμού σε οικονομική και ηθική κρίση, θα κρατήσει ζωντανό το κίνημα για την απελευθέρωσή της.»

Στόχος 3:  Ένας στρατιώτης με συνείδηση
Μετά από πολύμηνη απομόνωσή του σε φυλακές υψίστης ασφαλείας σε ναυτική βάση στη Βιρτζίνια, ο στρατιώτης Bradley Manning αντιμετωπίζει κατηγορίες που επισύρουν ακόμα και την ποινή του θανάτου. Το «έγκλημά» του είναι ότι παρέδωσε στο Wikileaks στοιχεία που αποκαλύπτουν την χωρίς εισαγωγικά εγκληματική δράση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό που είχε κάνει ο Ντάνιελ Έλσμπεργκ με τα «Έγγραφα του Πενταγώνου» που αποκάλυπταν την τραγική πραγματικότητα του πολέμου στο Βιετνάμ επί θητείας Νίξον. Φαίνεται, όμως, ότι σήμερα το αμερικανικό κράτος έχει φασιστικοποιηθεί σε σημείο που ο κάθε Έλσμπεργκ κινδυνεύει να σαπίσει σε φυλακές υψίστης ασφαλείας ή να οδηγηθεί σε θάλαμο αερίων. Σύμφωνα με δηλώσεις της αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, το Wikileaks ταυτίζεται με «εχθρό της Αμερικής», και ο Manning διώκεται με το άρθρο 104 του στρατιωτικού ποινικού κώδικα για «βοήθεια στον εχθρό».

(Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος: το πρώτο μέρος, το δεύτερο μέρος, το τρίτο μέρος)