Κινεζοποίηση ή Κοσοβοποίηση;
Ακούω, συχνά, στελέχη της Αριστεράς, να λένε ότι οι Ευρωπαίοι και οι ντόπιοι υπάλληλοί τους θέλουν να «κινεζοποιήσουν» την Ελλάδα! Και απορώ! Μπορεί κάποιος που ασχολείται συστηματικά με την πολιτική, να σκέφτεται με τόσο λανθασμένο τρόπο; Να μην μπορεί να χωρίσει δυο γαϊδουριών άχυρα;
Τ’ είν’ η πατρίδα;
Ληστέψανε ανενόχλητοι την Εθνική Πινακοθήκη. Κάψανε το ιστορικό κτήριο του Ακροπόλ Παλάς, απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο, αφού το είχαν λεηλατήσει ολοκληρωτικά. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά εγώ διαισθάνομαι ομοιότητες με τη λεηλασία του μουσείου της Βαγδάτης.
Αγωνιστικές μαντινάδες
Διαβάζοντας στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς το άρθρο του Στέλιου Ελληνιάδη Η μεγαλύτερη ουτοπία είναι ο αθάνατος καπιταλισμός, σκέφτηκα να εκφράσω την συμφωνία μου με δύο μαντινάδες όπως συνηθίζεται να ευχόμαστε τις μέρες της πρωτοχρονιάς στην Κρήτη.
Μαυρίλα πίσω από τη βιτρίνα της ευημερίας!
Ξεπέρασαν, λένε οι ειδικοί, τους 20.000, οι άστεγοι στην Ελλάδα!
Ξανά! Ελευθερία ή Θάνατος!
Υπάρχει μία πραγματικότητα που μας απειλεί με σύνθλιψη. Αρκετοί άνθρωποι έχουν ήδη στριμωχτεί τόσο πολύ που η σύνθλιψη γι’ αυτούς δεν αποτελεί μόνο μια μεγάλη απειλή. Είναι κιόλας γεγονός.
Η ανισότητα μικραίνει τη διάρκεια ζωής!
Οι ιστορικοί Walter Schiedel και Steven Friesen, συγκρίνοντας δύο εποχές που απέχουν μεταξύ τους πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια, διαπίστωσαν ότι οι κοινωνικές ανισότητες στις ΗΠΑ, σήμερα, είναι μεγαλύτερες από τις ανισότητες που επικρατούσαν στις μέρες του Ιουλίου Καίσαρα (100-44 π.Χ.) στη Ρώμη!
Χριστουγεννιάτικο πογκρόμ!
Δεκαπέντε άνθρωποι στοιβαγμένοι στον τοίχο, καθιστοί, δεκαπέντε κυνηγημένοι στην πατρίδα τους από βόμβες και σφαγές, δεκαπέντε «παράνομοι» στις χώρες διέλευσης, δεκαπέντε «λαθραίοι» στη χώρα εγκλωβισμού τους, χωρίς δικαιώματα, χωρίς υπόσταση, «μη άνθρωποι»! Εύκολος στόχος κάθε δημάρχου στείρου από ανθρωπιστικά αισθήματα, κάθε μικροαστού φοβισμένου και μίζερου, κάθε αστυφύλακα εκούσιου υπηρέτη της εξουσίας!
Ο Σωκράτης ζει ή όταν το ποδόσφαιρο έχει συνείδηση
Χάζευα στον Ασπρόπυργο, στον αγώνα αλληλεγγύης στους απεργούς της Χαλυβουργίας, τον Κωφίδη, τον Πουρσανίδη, τον Ρότσα, τον Σαραφείδη και τους άλλους παλαίμαχους της Hasta La Victoria Siempre που έπαιζαν με τη φιγούρα του Τσε πάνω στο στήθος τους και σκεφτόμουν τον Βραζιλιάνο Σώκρατες που έφυγε στα 57 του λίγες μέρες νωρίτερα.
Η γιαβουκλού και ο φούφουτος
Μπορώ να φανταστώ πόσο περιπετειώδες είναι το ταξίδι στην ιστορία των λέξεων που βιώνει ακατάπαυστα ο Νίκος Σαραντάκος, κρίνοντας από την απόλαυση που νιώθω διαβάζοντας τα ευρήματά του.
Η μεγαλύτερη ουτοπία είναι ο αθάνατος καπιταλισμός!
Αναρωτιούνται πολλοί άνθρωποι τι είναι αυτό που ζητάμε εμείς οι αριστεροί.
