πολιτισμός

David Shields: «Reality Hunger: A Manifesto»

«Hamish Hamilton»,  Μάρτιος 2010, 240 σελίδες

Του Γιάννη Πατίλη

Δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την έκρηξη των εκδηλώσεων για την ποίηση αυτών των ημερών (φαινόμενο που ελάχιστα υποστέλλεται τον υπόλοιπο χρόνο), εάν δεν το δούμε στα επικοινωνιακά συμφραζόμενα που δημιούργησαν, τα τελευταία χρόνια, οι Νέες Τεχνολογίες και το Διαδίκτυο

Η μελέτη της καλλιτεχνικής ιστορίας του βιβλίου, μπορεί να γίνει μια σταθερή βάση για να διαμορφωθεί μια πιο απαιτητική πρακτική σήμερα, αλλά και στο μέλλον

Συνέντευξη στον Λάμπρο Πολύζο

Το Ανθολόγιο Ελληνικής Τυπογραφίας είναι ένα πλούσια εικονογραφημένο λεύκωμα και αποτυπώνει, με την παρουσίαση 250 βιβλίων, τη διαδρομή που χάραξαν με μεράκι και συχνά με προσωπικό κόστος οι εκδότες και οι τυπογράφοι, μέσα από τις «τρικυμίες» 5 αιώνων.  Συγγραφέας και καλλιτεχνικός επιμελητής της έκδοσης που ανέλαβαν οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης και χρηματοδότησε το Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου, είναι ο Γιώργος Δ. Ματθιόπουλος, τυπογραφικός σχεδιαστής της ΕΕΤΣ και καθηγητής Εφαρμογών του Τμήματος Γραφιστικής του ΤΕΙ Αθήνας Η εισαγωγή στην έκδοση είναι του Δημήτρη Αρβανίτη. Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Ακολουθεί η συζήτηση που είχαμε με το συγγραφέα.

Είναι ειρωνεία που το φιλελεύθερο Χόλιγουντ βράβευσε αντί του Avatar το φιλμ Hurt Locker.

Σε μια ιδιαίτερα οικεία ατμόσφαιρα, που παραπέμπει στη μεταπολεμική Ελλάδα, θα βρεθεί όποιος επισκεφθεί την έκθεση του 82χρονου Τούρκου φωτογράφου, Αρά Γκιουλέρ, στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς. Μολονότι, ο ίδιος ο Γκιουλέρ διατείνεται ότι η φωτογραφία είναι τεκμήριο κι όχι τέχνη, εντούτοις οι εικόνες του αντιβαίνουν στη ρήση του.

Το αποτύπωμα του βλέμματος του Γκιουλέρ στα πρόσωπα και τα τοπία της Κωνσταντινούπολης, της γενέθλιας πόλης του, προδίδει ένα δημιουργό που αγωνιά, για τη μοίρα, τα βάσανα και τις χαρές των απλών ανθρώπων της βιοπάλης και του μόχθου. Τα έργα του απαλλαγμένα από φολκλορικά στοιχεία, δεν προσποιούνται, απεικονίζουν πραγματικά πρόσωπα, όχι προσωπεία. Ένα τέτοιο αποτύπωμα ανθρωπιάς μόνο μια βιωματική συμμετοχή του ίδιου του φωτογράφου μπορεί να αποδώσει. Η έκθεση του Γκιουλέρ θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι τις 25 Ιουλίου και αξίζει να την επισκεφθείτε.

Παπαρούνες

Με το έργο «παπαρούνες», ένα παραδοσιακό, Τηνιακό παραμύθι σκηνοθετημένο από την Μαρίνα Βήλλου αποχαιρετά την άνοιξη η Ομάδα Μαρμελάδα.

Η παράσταση, που ξεκινά αύριο Κυριακή, θα συνοδεύεται από ζωντανή μουσική και διαδραστικό παιχνίδι με την καθοδήγηση των ερμηνευτών.

Χώρος ο Κρυψώνας (Αθηνάς 30, Μοναστηράκι), στις 12 το μεσημέρι.

Φεστιβάλ Τζαζ

Με τη συναυλία του κουιντέτου του Μάκη Αμπλιανίτη και των Biri-Biri ανοίγει τις πύλες της την Παρασκευή (21/5) το βράδυ η 10η διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Φεστιβάλ Τζαζ, στο οποίο θα εμφανιστούν καλλιτέχνες και συγκροτήματα από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Διάρκεια του Φεστιβάλ μέχρι τις 30 Μαΐου, χώρος το προαύλιο της «Τεχνόπολης» του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι), στις 10.00 μ.μ.

Thea Halo

Η διάσημη συγγραφέας και ζωγράφος Thea Halo, θα παρευρεθεί την Τρίτη (18/5) το απόγευμα (7.00) στην παρουσίαση του πολύκροτου βιβλίου της Ούτε το όνομά μου (εκδόσεις Γκοβόστη), που αναφέρεται στη γενοκτονία των Ελλήνων και των Αρμενίων του Πόντου. Βιβλιοπωλείο Public του Πειραιά (Γρηγορίου Λαμπράκη 152-154).

Ίσως δεν είναι η κατάλληλη εποχή να μιλάμε για θέατρο. Ίσως πάλι, ο δρόμος της διεξόδου από το θέατρο του παραλόγου, που βιώνουμε καθημερινά, να περνάει από την Τέχνη.

Μεγαλοαστική οικογένεια σε μικρή πόλη της Γαλλίας διάγει την τέλεια ζωή. Από την οπτική γωνία της συζύγου, που δείχνει να έχει θυσιάσει την επαγγελματική σταδιοδρομία (και όχι μόνο) στο βωμό της οικογένειας, παρακολουθούμε την έλευση του πάθους. Αντικείμενο του πόθου ένας παράνομος εργάτης. Μέχρι εδώ η «φαντασίωση της παντρεμένης» λειτουργεί απλοϊκά. Έλα, όμως, που η εν λόγω ηρωίδα είναι οπαδός της ειλικρίνειας: Ανακοινώνει αμέσως στο σύζυγο την απιστία, δεσμευόμενη ότι θα τερματίσει την εξωσυζυγική σχέση, υπόσχεση την οποία φυσικά δεν τηρεί. Και εδώ αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον. Αν και χρησιμοποιεί αρκετά κλισέ, η Κορσινί καταφέρνει να ξεφύγει αδυνατώντας, ωστόσο, να δικαιολογήσει πάντα τις ακραίες επιλογές στη συμπεριφορά της ηρωίδας. Οι κοφτές σκηνές στην αρχή της ταινίας, που κλείνουν αργά με fade out, προετοιμάζουν εύστοχα το θεατή για τις μεγαλύτερες σεκάνς, που ακολουθούν και υπηρετούν τη μοιραία κατάληξη του πάθους. Εξαιρετικές οι ερωτικές σκηνές τόσο ανάμεσα στους δύο εραστές, όπου τα σώματα –γήινα και εύπλαστα– απογειώνονται, όσο και στην περίπτωση των συζύγων, όπου η επιβολή και η άπωση αποδίδονται με επιτυχία. Η Κορσινί επιλέγει τον απατημένο σύζυγο ως κύριο μοχλό του δράματος, κατορθώνοντας, ωστόσο, να μην μεροληπτεί κατά αυτού, όσο αυταρχικό ή εκδικητικό κι αν τον παρουσιάζει, όσο και αν παίζει διαρκώς με τα ταμπού. Έξοχη η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, Kristin Scott Thomas, στις σκηνές όπου οι φλέβες φουσκώνουν, νομίζεις ότι θα εκραγεί.

Αν και η σεναριακή βάση «κοινωνικές επιταγές vs προσωπικές επιθυμίες» είναι λίγο τετριμμένη και η εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης για το απόλυτο του έρωτα απλοϊκά τοποθετημένη, η ταινία κατορθώνει να μιλήσει για το πάθος με έναν τρόπο ωμό και ρεαλιστικό και κυρίως να σχολιάσει χαμηλόφωνα πώς η βία ενυπάρχει σχεδόν σε κάθε έκφραση ζωής, είτε πρόκειται για αγάπη είτε απλώς για σιωπή.

Τζούλια Γκανάσου

Laura van den Berg: What the World Will Look Like When All the Water Leaves Us. Dzanc Books, 208 σελίδες.

Το Σάββατο 24/4, ο συντάκτης σας δημοσίευσε ένα σχόλιο για τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, με τίτλο Τι ζητάνε οι Κινέζοι στη Θεσσαλονίκη («να ανοίξουν ακόμα περισσότερα noodle bars;»).