Οι Έλληνες γκασταρμπάιτερς «επιστρέφουν» στο Γκαίτε
Την επέτειο αυτή έρχεται να μας θυμίσει η έκθεση φωτογραφίας Οικεία ξενιτιά που εγκαινιάστηκε χθες στο Ινστιτούτο Γκαίτε, στο πλαίσιο σχετικού αφιερώματος (καθώς όπως φαίνεται οι Γερμανοί τιμούν -και όχι άδικα- αυτή την επέτειο) που αφορά την ελληνική μετανάστευση (1960-1980) και την συνακόλουθη αναζωογόνηση της Γερμανίας.
παγκόσμιο βιβλιοπωλείο: Tom McCarthy, C
320 σελίδες,
Jonathan Cape, 2010
Ο Τομ Μακάρθι είναι μια μάλλον ιδιόρρυθμη περίπτωση καλλιτέχνη. Γνωστός τόσο για τα μυθιστορήματά του (Απομεινάρια, Άνθρωποι στο Διάστημα και τα δύο στα ελληνικά από τον Πάπυρο), όσο και για την ανάμειξή του στην εκκεντρική πρωτοποριακή καλλιτεχνική ομάδα INS (Διεθνής των Νεκροναυτών, θα μπορούσε κανείς να τη μεταφράσει), με το τρίτο του μυθιστόρημα, με τίτλο C (c είναι το πρώτο γράμμα του επωνύμου του ήρωα και πολλών λέξεων-κλειδιά του βιβλίου, ενώ μπορεί να θεωρηθεί και αναφορά στο V. του Τόμας Πίντσον) αποτελεί μία από τις σημαντικές νεότερες λογοτεχνικές φωνές των αγγλοσαξονικών γραμμάτων.
Ηλεκτρικές αναγνώσεις τ. 33
…Μιλάω για εκείνα τα μαγικά, που κάνουν τη ζωή παράξενη. Σαν ταινία.
Τον Αύγουστο κρυφομιλούν οι πελαγίσιοι στη Στοκχόλμη
Μαζεύτηκαν στη Σύγκλητο τα γεροντάκια
ιστορικές να πάρουν πάλι αποφάσεις.
Για το ποιοι τούτη τη φορά θα κουβαλούσαν
το φέρετρο στο Μαυσωλείο
και ποιος θα ’ταν ο πρώτος τελετάρχης.
Τι ’ναι τα πτώματα που κυβερνούν τη Ρώμη
με τα παλιά μύρα που τα πασάλειψαν
με τα φρέσκα κραγιόνια που τα ’χουν βάψει.
Κι οι αποφάσεις της Σύγκλητος είναι νόμοι
χρυσοί κανόνες και σαΐνια που ξεσκίζουν
την Αυτοκρατορία απ’ άκρη σ’ άκρη.
Γιατί αυτά που κανοναρχούν τα γεροντάκια
τα υπερψηφίζουν πάντα πεθαμένοι.
(Κ. Π. Έτος 2735 από Κτήσεως Ρώμης)
Ο Μανώλης Μητσιάς για τον Γιάννη Βακαρέλη
«Συνεργάζομαι με έναν άνθρωπο που πλημμυρίζει από μουσικές ικανότητες και ευαισθησία». Συνέντευξη του Μανώλη Μητσιά στον Στέλιο Ελληνιάδη.
Ο Μανώλης Μητσιάς έχει ένα καταπληκτικό προσωπικό ρεπερτόριο. Όχι τυχαία, συνειδητά. Αναγνωρίστηκε νωρίς από δύο μεγαθήρια της ελληνικής δισκογραφίας, τον Αλέκο Πατσιφά και τον Τάκη Β. Λαμπρόπουλο, και υπηρέτησε με σεβασμό και πιστότητα τον Μούτση, τον Χατζιδάκι και πολλούς άλλους κορυφαίους δημιουργούς. Δεν ενέδωσε στις σειρήνες. Του λείπει ο Νίκος Γκάτσος. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, συνεχίζει. Είναι απογοητευμένος από την τροπή των πραγμάτων, αλλά ελπίζει, καθώς όπως λέει:
«Συνήθως οι άνθρωποι του τραγουδιού εμπνέονται από τα δύσκολα, σε δύσκολες εποχές. Δεν είναι ευχής έργο αυτό που λέω, αλλά από την καλοπέραση δεν εμπνεύστηκε κανείς».
Μας λείπεις, Μάνο
Του Φαίδωνα Θεοφίλου
Λίγες μέρες πριν, έβλεπα στο Μέγαρο Μουσικής μια εκδήλωση με θέμα
«H ελληνική Ευρώπη». Ανάμεσα στους ομιλητές και ένας μεγάλος Έλληνας δημιουργός που, εκτός των άλλων, είπε:
«Οι δυνάμεις του χάους απεργάζονται τον αφανισμό μας»! Υπό τα μειδιάματα των ξένων συνέδρων…
Ταινιοθήκη ισπανικού εμφυλίου
Ένα μεγάλο κινηματογραφικό αφιέρωμα από την προσεχή Πέμπτη στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.
«Μια ουτοπία που έχασε τα λογικά της»: Μια μη ιστορία του ΔΣΕ
Νίκος Μαραντζίδης, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, Αθήνα, Αλεξάνδρεια, 2010
Κυκλοφόρησε την άνοιξη το έργο του Νίκου Μαραντζίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, που αναφέρεται στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Το βιβλίο ήταν, κατά κάποιο τρόπο, αναμενόμενο. Ο συγγραφέας, μαζί με τον καθηγητή του Γέιλ Στάθη Καλύβα αλλά και άλλους, εκπροσωπεί ένα «νέο ρεύμα» ιστοριογραφίας για τη δεκαετία του ’40 που είχε παρουσιαστεί με ανακοινώσεις σε συνέδρια, παρεμβάσεις στον Tύπο και συλλογικούς τόμους άρθρων - αλλά όχι με ένα συνθετικό έργο. Δέκα χρόνια κράτησε η αναμονή για ένα αποτέλεσμα με περιεχόμενο αναμενόμενο και αυτό.
www.forfree.gr τ. 32
