Εμείς οι Νέοι Λουμπενίκοι
Γράφει o Δημήτρης Αρμάος.
Η μπαλάντα του μελαγχολικού πότη
Στους «τύπους» που σιγά-σιγά χάνονται (το λούστρο, τον επιδιορθωτή αργαλειών, τον ποιητή, τον ταχυδρόμο, το ραβδοσκόπο) θα πρέπει λίαν συντόμως να προστεθεί κι ο μοναχικός, μελαγχολικός πότης, που κάθεται στην μπάρα και καπνίζοντας κοιτάζει τα διπλά μπουκάλια απέναντι...
O «κουρασμένος θάνατος» του ΕΚΕΘΕΧ
Του Ηρακλή Δ. Λογοθέτη
Από τον πρώτο καιρό που, με μια μόλις αποκρυπτόμενη έκφραση ήπιας δυσθυμίας, ανέλαβε το υπουργείο Πολιτισμού, αχνοφάνηκε πως ο δρ Γερουλάνος δεν είναι άνθρωπος καταιγιστικής δράσης και θυελλωδών εφορμήσεων. Σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στο κινηματογραφικό πρότυπο του νευρώδους και στιβαρού ανδρός που επελαύνει ταχύς σαν τον άνεμο, βίαιος σαν την καταιγίδα – δεν είναι κανένας Βέλτσος, με δυο λόγια. Ουδείς ψόγος, αφού γρήγορα κατέστη προφανές ότι ενσαρκώνει το ιατρικό αξιοπερίεργο που είναι ευρέως γνωστό ως υποθερμικός πυρετός.
Εξωγήινοι και γλώσσα
Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, Παρεμβάσεις 10: Ψυχανάλυση και Αριστερά, Δ. Πλουμπίδης, Γ. Σταυρακάκης, Θ. Τζαβάρας, εκδόσεις νήσος. Του Γιάννη Θωμά.
Ένας επίκαιρος στοχαστής
Φιλόπονος και η απόρριψη της αριστοτελικής επιστήμης, επιμ. Ricηard Sorabji, MIE. Του Τρύφωνος Χρυσοφρύδη.
Ο Αριστοφάνης που γύρισε στα θυμαράκια
Η απόφαση να συγκροτηθεί ενιαίο υπουργείο Τουρισμού και Πολιτισμού είναι εμφανές ότι κυοφορήθηκε στο κοίλον της Επιδαύρου, όπου, εδώ και χρόνια, οι παραστάσεις ανταποκρίνονται στην ανάγκη των τουριστών να βλέπουν τα πέδιλα της Πανδρόσου σε αρχαιοελληνικό περιβάλλον και στην εθνική χρεία να τυλίξουμε τους γυφτοσκοπιανούς σε σαράντα πήχες χλαμύδα.
Ουσία του πολιτισμού είναι η μνήμη, σωστά;
Υποθέτω πως το γεγονός δεν λησμονήθηκε ακόμη: Κατά τη διαδήλωση που σφράγισε την πρώτη γενική απεργία, κάποιος άντρας τον ΜΑΤ ψέκασε με χημικά κατά πρόσωπο τον 88χρονο Μανώλη Γλέζο. Ο γέροντας μεταφέρθηκε στην εντατική κι ευτυχώς τη γλίτωσε – οπότε ζήτησε, είπαν, να συναντηθεί με τον αυτουργό και να τον ρωτήσει «γιατί τo ‘κανε αυτό». Από κει και πέρα, τα πράγματα πήραν τον μόνο δρόμο που έχει απομείνει ανοιχτός, μια και σε οποιοδήποτε πεδίο πιστοποιείται ή ίδια πάντοτε δυνατότητα να περιβάλλουμε ακόμα και ζητήματα κατεξοχήν σοβαρά με μιαν αχλή φαρσοκωμωδίας, δίχως μάλιστα να μπορούμε ν’ αποφασίσουμε αν η δυνατότητά μας αυτή απορρέει από τη «μεταμοντέρνα κατάσταση» ή από την κωμικοτραγική συνθήκη στην οποία ειδικά εμείς επιλέξαμε να ζούμε: Ο άντρας τον ΜΑΤ εντοπίστηκε κι ερωτήθηκε όχι γιατί ψέκασε κατά πρόσωπο τον παππού του (την απάντηση δεν θα θέλαμε ούτε γι’ αστείο να την ακούσουμε), αλλά γιατί δεν αναγνώρισε τον άνθρωπο που κατέβασε τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη επί Κατοχής.
Όχι στην ποδοσφαιροποίηση της ζωής μας
Με αφορμή την προεδροποίηση του Νίκου Κωνσταντόπουλου στον ΠΑΟ. Του Κώστα Φωτεινάκη.
πρώτη ύλη: Το προλεταριάτο ως υποκείμενο και ως αναπαράσταση
Κείμενο του Γκι Ντεμπόρ.
Ξεχωριστές βραδιές στο Μαρκόπουλο
Σε μια εποχή που όλα είναι θολά και βρομισμένα από την ομίχλη μιας ύποπτης διγλωσσίας, σε ατομικό, κοινωνικό αλλά και εθνικό επίπεδο, ίσως τώρα περισσότερο παρά ποτέ, λόγος και μουσική μαζί να μπορούν να ταιριάξουν τις έννοιες με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορείς να πεις αυτό που δεν είναι politically correct, με τρόπο που να γίνει αποδεκτό… Έναν τέτοιο ξεχωριστό τρόπο επέλεξε η θεατρική ομάδα Περίακτοι, παρουσιάζοντας τις Θερινές Διαδρομές.
