πολιτισμός

Στη μνήμη της Νόρας Αναγνωστάκη

Μεγαλοαστική οικογένεια σε μικρή πόλη της Γαλλίας διάγει την τέλεια ζωή. Από την οπτική γωνία της συζύγου, που δείχνει να έχει θυσιάσει την επαγγελματική σταδιοδρομία (και όχι μόνο) στο βωμό της οικογένειας, παρακολουθούμε την έλευση του πάθους. Αντικείμενο του πόθου ένας παράνομος εργάτης. Μέχρι εδώ η «φαντασίωση της παντρεμένης» λειτουργεί απλοϊκά. Έλα, όμως, που η εν λόγω ηρωίδα είναι οπαδός της ειλικρίνειας: Ανακοινώνει αμέσως στο σύζυγο την απιστία, δεσμευόμενη ότι θα τερματίσει την εξωσυζυγική σχέση, υπόσχεση την οποία φυσικά δεν τηρεί. Και εδώ αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον. Αν και χρησιμοποιεί αρκετά κλισέ, η Κορσινί καταφέρνει να ξεφύγει αδυνατώντας, ωστόσο, να δικαιολογήσει πάντα τις ακραίες επιλογές στη συμπεριφορά της ηρωίδας. Οι κοφτές σκηνές στην αρχή της ταινίας, που κλείνουν αργά με fade out, προετοιμάζουν εύστοχα το θεατή για τις μεγαλύτερες σεκάνς, που ακολουθούν και υπηρετούν τη μοιραία κατάληξη του πάθους. Εξαιρετικές οι ερωτικές σκηνές τόσο ανάμεσα στους δύο εραστές, όπου τα σώματα –γήινα και εύπλαστα– απογειώνονται, όσο και στην περίπτωση των συζύγων, όπου η επιβολή και η άπωση αποδίδονται με επιτυχία. Η Κορσινί επιλέγει τον απατημένο σύζυγο ως κύριο μοχλό του δράματος, κατορθώνοντας, ωστόσο, να μην μεροληπτεί κατά αυτού, όσο αυταρχικό ή εκδικητικό κι αν τον παρουσιάζει, όσο και αν παίζει διαρκώς με τα ταμπού. Έξοχη η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, Kristin Scott Thomas, στις σκηνές όπου οι φλέβες φουσκώνουν, νομίζεις ότι θα εκραγεί.

Αν και η σεναριακή βάση «κοινωνικές επιταγές vs προσωπικές επιθυμίες» είναι λίγο τετριμμένη και η εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης για το απόλυτο του έρωτα απλοϊκά τοποθετημένη, η ταινία κατορθώνει να μιλήσει για το πάθος με έναν τρόπο ωμό και ρεαλιστικό και κυρίως να σχολιάσει χαμηλόφωνα πώς η βία ενυπάρχει σχεδόν σε κάθε έκφραση ζωής, είτε πρόκειται για αγάπη είτε απλώς για σιωπή.

Τζούλια Γκανάσου

Την ίδια μέρα γιόρτασαν οι Χριστιανοί τη Λαμπρή τους και οι Τούρκοι το μπαϊράμι τους - έτσι έτυχε.

Του Σταύρου Γεωργά