πολιτική

Του Νίκου Γαλάνη.
Οι 155 υπάλληλοι της τρόικας που ψήφισαν το Μεσοπρόθεσμο, που οδηγούν τη χώρα σε μια αναπόφευκτη χρεοκοπία, έχουν το θράσος να μιλούν για δημοκρατία.

Μόλις τέλειωσε η ψηφοφορία για το Mεσοπρόθεσμο και ξανάρθε το χαμόγελο στα χείλη, σε ευρωκράτες και εγχώριους κλεπτοκράτες, η περιφερειακή επιτροπή του Γ. Παπανδρέου, αυτό που λέγεται «κυβέρνηση», στρώθηκε τάχα στη δουλειά για να μαζέψει το χρήμα που πρέπει να πάρουν οι δανειστές-τοκογλύφοι.

Του Λάζαρου Απέκη.
Η κυβέρνηση έχει σχεδιάσει την αλλαγή του χαρακτήρα και του κοινωνικού ρόλου του δημόσιου πανεπιστημίου, ολοκληρώνοντας, στην πιο ακραία τους εκδοχή τους, όρους της Μπολόνια και προσαρμόζοντάς τους στις απαιτήσεις του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου.

Του Γιώργου Τσίπρα.
Από τη υπερήφανη εξωτερική πολιτική που διακήρυττε ο Ανδρέας Παπανδρέου το ’81 (όσο κι αν συνιστούσε σε ένα βαθμό λεκτικό πυροτέχνημα) μέχρι τη σημερινή Ελλάδα που, κυριολεκτικά, ντρέπεσαι για την εξωτερική της πολιτική, η απόσταση είναι μεγάλη. Η Ελλάδα, δουλικός υπηρέτης όχι μόνο των ίδιων των ΗΠΑ, αλλά και υπηρέτης του υπηρέτη των ΗΠΑ, του χωροφύλακά τους στην περιοχή, του σιωνιστικού Ισραήλ.

Η ένταση των ανταγωνισμών και η στάση Παπανδρέου. Του Σέρτζιο Καράρο.

Δυναμώνει η απαίτηση για εθνική κυριαρχία. Του Κώστα Ανδριανόπουλου.

Οι 155 ραγιάδες και οι εκατοντάδες χιλιάδες αγανακτισμένοι.

Του Νίκου Γαλάνη. Πριν από περίπου τρία χρόνια, όταν δεν κρυβόταν πλέον η κρίση, στην εφημερίδα Αριστερά! γραφόταν: «Κάθε γενική κρίση είναι σαν το καπάκι του τσουκαλιού, εκτονώνει τεράστια ενέργεια - λανθάνουσα και μη. Αποδεσμεύει διάφορες συμπεριφορές, τόσο συντηρητικές όσο όμως και ανατρεπτικές. Δημιουργεί φόβο και πανικό σπρώχνοντας στη συντηρητικοποίηση μεγάλες μάζες, αλλά κάτω από όρους και προϋποθέσεις, απελευθερώνει μορφές αγώνα και οργάνωσης, είναι δυνατό να δημιουργήσει νέα πολιτικά υποκείμενα, ενώνει δυνάμεις της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, ακουμπά μεταξύ κοινωνικών κατηγοριών (μικροαστοί, μεσοαστοί) και δυνάμεων της εργατικής τάξης και της νεολαίας».