οικονομία

Με «ηρωική έξοδο» στο ΔΝΤ «απειλεί» την Ε.Ε. ο Γ. Παπανδρέου, με ομήρους μισθωτούς και φορολογουμένους. Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου.

Μέσα στον ορυμαγδό της παραπληροφόρησης που διαχέεται από τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ έχει συσκοτιστεί για το ευρύ κοινό η πραγματική αιτία των ελλειμμάτων στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και όχι μόνο. Ο κόσμος ακούει καθημερινά για τους τεμπέληδες Έλληνες και τους εργατικούς Γερμανούς, που αρνούνται να πληρώσουν την παραλυσία άλλων, μια προπαγάνδα που διαχέεται και στα μπλογκς των ξένων εφημερίδων. Για το ότι η παραπληροφόρηση είναι επιλεγμένη τακτική δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Δεν εξηγείται αλλιώς το γιατί οι «τρομεροί» δημοσιογράφοι των μεγάλων σταθμών, με τα τόσα τεχνικά μέσα, δε βρίσκουν στον ευρωπαϊκό και στον αμερικανικό Τύπο αυτό που εμείς βρήκαμε πανεύκολα: έγκυρες φωνές που υποστηρίζουν πως οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου πληρώνουν την εθνικιστική οικονομική πολιτική του γερμανικού κεφαλαίου/ κράτους που συνέτριψε τους δικούς του εργαζόμενους και επέβαλε τα ελλείμματα στις άλλες χώρες, τροφοδοτώντας έτσι τα κέρδη των τραπεζών.

 Του Κώστα Μελά *

Αυτό που επιχειρείται με τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, στη γλώσσα των οικονομολόγων, περιγράφεται ως ελεγχόμενη αποθέρμανση μιας οικονομίας, η οποία, λόγω του ότι δουλεύει με ρυθμούς πάνω από τις δυνατότητές της, παρουσιάζει έντονες ανισορροπίες. Στην πραγματικότητα, είναι δύσκολο να αρνηθεί ο οποιοσδήποτε την ύπαρξη ανισορροπιών στην ελληνική οικονομία.

«Το μόνο μέρος του εθνικού πλούτου που, πραγματικά, ανήκει στον λαό είναι το δημόσιο χρέος του», έγραφε ο Μαρξ. Και η χρεοκοπία (ή πτώχευση) της χώρας είναι η μόνη «υπεραξία» που μπορεί να αντλήσει ο λαός από τον πλούτο αυτό, θα προσθέταμε εμείς. Με ποιο ύψος χρέους χρεοκοπεί ένα κράτος, δεν είναι σαφές. Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας υπερβαίνει το 187% του ΑΕΠ της, αλλά η χρεοκοπία της θεωρείται αδιανόητη. Οι οικονομολόγοι έχουν επιχειρήσει να συστηματοποιήσουν δείκτες κινδύνου χρεοκοπίας – το ύψος του χρέους σε σχέση με την αξία των περιουσιακών στοιχείων ενός κράτους, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, το συνολικό εξωτερικό χρέος που περιλαμβάνει και το χρέος των ιδιωτών κ.ά. Ωστόσο, μια χώρα μπορεί να χρεοκοπήσει ακόμη κι όταν κανένας από τους δείκτες αυτούς δεν έχει υπερβεί το όριο κινδύνου. Η Ουγγαρία και η Λεττονία, τα πιο πρόσφατα παραδείγματα, έπεσαν στον γκρεμό από… ύψος χρέους κάτω του 40% του ΑΕΠ.

Μόνο η στάση πληρωμών θα φέρει ριζικά μέτρα

Του Σπύρου Μαρκέτου

Η κυβέρνηση, όπως και οι άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ματαιοπονεί προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την κρίση, χωρίς να συγκρουστεί με τις τράπεζες που τη δημιούργησαν. Αμήχανες, ονειρεύονται να ξεκινήσουν ένα νέο κύκλο συσσώρευσης με έξοδα, κυρίως, των εργαζομένων. Είναι αδύνατο!

Αν ο κ. Παπανδρέου ταξίδευε με ιδιωτική εταιρεία και όχι με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος, σίγουρα θα είχε σαρώσει τα bonus miles. Το ερώτημα, όμως, είναι τι ακριβώς αποδίδουν τα ταξίδια.

Το φθινόπωρο του 2008, όταν η χρηματοπιστωτική κρίση ήταν στο αποκορύφωμά της και ακούγονταν ολολυγμοί περί «κατάρρευσης του καπιταλισμού», οι εκπρόσωποι του τραπεζικού κεφαλαίου που λύγιζε υπό το βάρος των χρεών του είχαν ανέβει στα κεραμίδια και κραύγαζαν γοερά «πού είναι το κράτος;». Ακριβώς σαν τους νοικοκυραίους που διαμαρτύρονται όταν οι πλημμύρες σαρώνουν τα αυθαίρετα παλατάκια που έχουν κτίσει πάνω σε μπαζωμένα ρέματα ή καμένα δάση. «Πού είναι το κράτος;»

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η Ε.Ε. και η ΟΝΕ θεμελιώνονται σε όρους δραματικού περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας

«Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα, είναι τόσο απλή που καταντάει αποκρουστική», έγραφε ο μακαρίτης Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, που κανείς δεν μπορεί να του προσάψει εχθρότητα προς το τραπεζικό σύστημα.

Του Κώστα Μελά

Η κριτική που ασκεί η Αριστερά σε ό,τι αναφέρεται ως Σύμφωνο Σταθερότητας (Σ.Σ.) και Ανάπτυξης είναι κατά βάση σωστή. Όμως, συγχρόνως, θα πρέπει να είναι πολυεπίπεδη, πολυσχιδής και πρωτίστως πολιτική. Οι ιδεολογικού τύπου επικλήσεις με στόχο την αποδόμηση του Συμφώνου, ενώ δεν είναι λανθασμένες, σίγουρα δεν είναι αποτελεσματικές στο επίπεδο της πολιτικής επιρροής που θα πρέπει να αποτελεί το κατ’ εξοχήν ζητούμενο της Αριστεράς. Η «σωστή» άσκηση της τέχνης της πολιτικής είναι ο μόνος δρόμος που «βλέπει» προς την εξουσία. Η ιδεολογικοποίηση και η συνδικαλισμοποίηση των πολιτικών θεμάτων λειτουργεί αρνητικά στην εξάπλωση των ιδεών της Αριστεράς.