αριστερά

Μαζική καταδίκη της άθλιας επίθεσης εναντίον του Β. Χατζηλάμπρου

■ 3ο Συνέδριο της Νεολαίας Κομουνιστική Απελευθέρωση

Στις 26, 27 και 28 Φεβρουαρίου πραγματοποιείται στην ΑΣΟΕΕ το 3ο Συνέδριο της Νεολαίας Κομουνιστική Απελευθέρωση. Είναι το πρώτο πανελλαδικό σώμα που συνέρχεται μετά την 3η Συνδιάσκεψη του 2003 και αποσκοπεί στη συλλογική επεξεργασία των πολιτικών συμπερασμάτων μέσα στο πλαίσιο της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης και των πρωτοπόρων αγώνων της νεολαίας κατά την περίοδο που μεσολάβησε από την προηγούμενη πανελλαδική διαδικασία.

Κεντρικό ζήτημα του συνεδρίου είναι η διαμόρφωση μιας αντικαπιταλιστικής πρότασης προς τη νεολαία.

Ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό του συνεδρίου είναι το ότι το απερχόμενο εκλεγμένο όργανο δεν διατύπωσε θέσεις. Διαμορφώθηκαν δύο προγραμματικά κείμενα, που τέθηκαν προς συζήτηση σε όλες τις οργανώσεις. Τα κείμενα αυτά εμπεριέχουν δύο διακριτές προτάσεις, που μπορεί να συμπυκνωθούν ως εξής:

• Για ένα αντικαπιταλιστικό πολιτικό ρεύμα και μέτωπο στη νεολαία

• Με τη νεολαία της εξέγερσης, για μια επαναστατική απάντηση στην κρίση

Ως ουσιώδεις διαφορές καταγράφονται:

• Η εκτίμηση για τους αγώνες της νεολαίας

• Η κατεύθυνση του κινήματος

• Η πολιτική για τη δημιουργία μετώπων

■ ΚΚΕ - Εκστρατεία για την Κοινωνική Ασφάλιση

Με ανακοίνωση του πολιτικού γραφείου της Κ.Ε.  που δημοσιεύεται στο Ριζοσπάστη (14/2) το ΚΚΕ σημαίνει συναγερμό μπροστά στον πόλεμο που κήρυξε η κυβέρνηση με τα άλλα αστικά κόμματα και την Ευρωπαϊκή Ένωση και ο οποίος, αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα, θα έχει δραματικές συνέπειες στη ζωή του».

Η ανακοίνωση τονίζει ότι το ΚΚΕ  ξεκινά εκστρατεία με την επιδίωξη να μάθει ο λαός τις αιτίες της αντιλαϊκής θύελλας, να αποκαλύψει τα ψεύδη που λέγονται από τα αστικά κόμματα και τα ΜΜΕ... και να συμβάλει καθοριστικά στον πανεργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό που θα αναγκάσει την κυβέρνηση και τους συμμάχους της να πάρουν πίσω αυτά τα μέτρα.

Καλεί σε συστράτευση όλους τους φίλους και τους οπαδούς του ΚΚΕ, καθώς και «κάθε άνθρωπο με ριζοσπαστική συνείδηση που ενδιαφέρεται και ανησυχεί για τη μοίρα του λαού, της χώρας του».

Πρόκειται για μια κλιμάκωση της έντονης προσπάθειας που κάνει το Κομουνιστικό Κόμμα να φέρει στο κέντρο των αγώνων την αντίσταση στην κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης και των συντάξεων.  Τον Ιανουάριο (29/1)  παρουσιάστηκε στη Βουλή μια σημαντική πρόταση νόμου «Για τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και τη διεύρυνση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων» (η οποία δεν τέθηκε σε ψηφοφορία με την επίκληση του άρθρου 73 του Συντάγματος που ορίζει ότι δεν μπαίνουν σε ψηφοφορία προτάσεις που έχουν οικονομικό κόστος!).

Όπως γράφει η εφημερίδα του ΚΚΕ, για τρίτη φορά την τελευταία δεκαετία και πέρα από τη διαχρονική μεταπολεμική εκμετάλλευση των αποθεματικών που έχουν τα ασφαλιστικά Ταμεία, οι εισφορές των εργαζομένων γίνονται βορά στο χρηματιστηριακό τζόγο. Ύστερα από τη λεηλασία 3,5 και πλέον δις ευρώ την τριετία 1999-2001 και το κόλπο γκρόσο με τα δομημένα  ομόλογα το 2006-2007, σήμερα και πάλι τα αποθεματικά των Ταμείων λεηλατούνται.

του Χρήστου Πιλάλη

Το 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ θα γίνει το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου. Η Επιτροπή Θέσεων του συνεδρίου ήδη επεξεργάζεται το κείμενο που θα παρουσιαστεί στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή για έγκριση.

Για τα συμπεράσματά του από την εκδήλωση στο θέατρο Άλφα και για τα περί«εθνοκεντρικής» Αριστεράς, μίλησε στο δρόμο ο Κώστας Βεργόπουλος.

Ο κόσμος θέλει, η πραγματικότητα κραυγάζει και ορίζει καθήκοντα, αλλά οι ηγεσίες μπορούν;

του Μιχάλη Σιάχου

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ο 20ός αιώνας επεφύλασσε μια μεγάλη νίκη και μια ακόμη μεγαλύτερη ήττα της Αριστεράς.  Έφερε στο προσκήνιο της ιστορίας την εργατική εξουσία, δημιούργησε ένα ισχυρό αντίπαλο δέος στον καπιταλιστικό μονόδρομο, τροφοδότησε την προσδοκία ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Η προσδοκία δέχθηκε διπλή, οικτρή διάψευση. Πρώτον, όταν αποδείχθηκε ότι ακολούθησε τις «νομοτέλειες» κάθε εξουσίας, τη ροπή στον αυταρχισμό. Και δεύτερον, όταν αποκαλύφθηκε η αδυναμία της να λύσει πρόβλημα της δίκαιης διανομής του κοινωνικού πλούτου. Το αποτέλεσμα είναι η τελική κατάρρευση του 1989: η Αριστερά περιήλθε σε κατάσταση προγραμματικής αφασίας ο δε καπιταλισμός αποκαταστάθηκε στον θρόνο του«εφικτού», ως το μοναδικό νοητό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας.

Η τελευταία εικοσαετία ήταν για την Αριστερά όλων των αποχρώσεων ένα έμφραγμα. Δεν επέφερε, βεβαίως, το μοιραίο, αλλά την περιόρισε σε κατάσταση αυτοσυντήρησης. Η αυτοσυντήρηση εκφράζεται στα δύο ιστορικά διαμορφωμένα «πολιτικά σχέδια» της Αριστεράς και στην Ελλάδα.

Στον ένα πόλο της υπάρχει το «σχέδιο» (κυρίως του ΚΚΕ) που, παρά τις αναδιατυπώσεις του, επιμένει στο σχήμα «ιδεολογική καθαρότητα- αμυντικοί αγώνες- αναμονή της επανάστασης». Η έσχατη εκδοχή του ως «ενιαίου μετώπου για τη λαϊκή εξουσία» δεν συνοδεύεται από σαφή πολιτική συμμαχιών, ακόμη και σήμερα που η χρεοκοπία του ευρωπαϊσμού του δίνει ευκαιρία ιδεολογικής ρεβάνς και ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με παράλληλα ρεύματα. Συν τοις άλλοις, η εμμονή στην υπεράσπιση του σταλινικού φαινομένου αποτελεί μόνιμη λαβή συκοφάντησης εκ μέρους των αντιπάλων της πιο γοητευτικής ουτοπίας.

Στον αντίποδα βρίσκεται το «σχέδιο» που ιστορικά εξέφρασε η «ανανέωση», η αντίληψη ότι η μετάβαση σε μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας «συσσώρευσης» μεταρρυθμίσεων. Η τύχη αυτού του «σχεδίου» είναι γνωστή: τα σημαντικότερα προτάγματά του έγιναν στρατηγικές επιλογές της ιθύνουσας τάξης, κατέλυσαν την αυτονομία της Αριστεράς που έμελλε να έχει πρόσβαση στην εξουσία μόνο μέσω του ευρύτερου «σχεδίου» της κεντροαριστεράς. Η κρίση αυτού του «σχεδίου» είναι κάτι παραπάνω από προφανής σήμερα, με τις «σταθερές» του ευρωπαϊσμού να καταρρέουν και να εξελίσσονται σε δυνάμεις καταστροφής και ολοκληρωτισμού.

Τι υπάρχει πέρα απ’ αυτό το δίπολο; Ένας θολός, αδιαμόρφωτος καμβάς πάνω στον οποίο κινούνται οι οργανωτικά ισχνές και κατακερματισμένες δυνάμεις τις ριζοσπαστικής Αριστεράς.  Οι οποίες πάντως, με επίγνωση των ορίων τους, αποπειράθηκαν τα τελευταία χρόνια το πιο ελπιδοφόρο εγχείρημα υπέρβασης της μικροϊδιοκτησιακής αντίληψης και ενότητας πάνω στα μείζονα ερωτήματα: πώς θα διαμορφωθεί το κίνημα της ανθρώπινης χειραφέτησης και απελευθέρωσης τον 21ο αιώνα; Ποια Αριστερά μπορεί να πρωταγωνιστήσει στη διαμόρφωσή του; Πώς θα διασφαλίσει την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική της αυτονομία, όχι ορθώνοντας τείχη απέναντι σε υπαρκτούς ή φανταστικούς εχθρούς, αλλά σε μια ανοικτή σχέση με την κοινωνία;

Θα ήταν βλακώδες να ισχυριστεί κανείς ότι τα ερωτήματα αυτά έχουν απαντηθεί. Πολύ περισσότερο που οι ύστατες προσπάθειες γίνονται σε συνθήκες υπαρξιακής κρίσης της ριζοσπαστικής Αριστεράς: κρίσης οργανωτικής, κρίσης εμπιστοσύνης. Ωστόσο, η Ιστορία φαίνεται να δημιουργεί μια ευκαιρία. Καθώς κατακρημνίζεται το τριακονταετές πολιτικό σχέδιο της ιθύνουσας τάξης για την «Ελλάδα της μεγάλης ευρωπαϊκής αγοράς», το μείζον ερώτημα είναι αν η Αριστερά θα είναι εκεί. Όχι ως παρατηρητής της λαϊκής έκρηξης. Αλλά ως συγκολλητική ουσία, ως υποστηρικτής ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων που καταλύουν το φόβο, ως οργανωτής ρήξεων που εξουδετερώνουν τους ελιγμούς της «ιεράς συμμαχίας» και ως πυρήνας μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής συμμαχίας που κρατάει ανοικτή την πόρτα της ανατροπής και της επανάστασης. Που δεν είναι πλέον βωμολοχία.

Η πρώτη ύλη του εναλλακτικού σχεδίου υπάρχει. Ντροπαλή και διακριτική προς το παρόν, υπόρρητη, ασύνδετη, διάσπαρτη. Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση βούλησης, οργάνωσης, διορατικότητας. Το φορτίο της επανάστασης δεν βρίσκεται απαραίτητα εκεί που τ’ αφήσαμε την τελευταία φορά…