αρχείο στηλών

Την περασμένη Πέμπτη στην πλατεία πραγματοποιήθηκε ημερίδα-συζήτηση με απόφαση της Λαϊκής Συνέλευσης για την «Άμεση δημοκρατία και το Σύνταγμα». Συμμετείχα ως δημοσιογράφος σε μια απόπειρα διερεύνησης των συνθηκών αλλά και των όρων-στόχων υπό τους οποίους καλύπτουν τα ΜΜΕ τα τεκταινόμενα επί ενάμιση μήνα στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά και για να μεταφέρω την εμπειρία από τις προσπάθειες που έγιναν στο χώρο του Τύπου για την έκδοση εφημερίδων σε συνθήκες άμεσης, πραγματικής ή απλής δημοκρατίας. Χωρίς, δηλαδή, ενδιάμεσους, ιεραρχικές δομές, αλλά πάντα με έναν ξεκάθαρο στόχο και συμφέρον.

Είναι μερικά πράγματα που άμα στα μάθουν λάθος από το σχολείο μετά φτύνεις αίμα να τα δεις αλλιώς και να πάρει στροφές το μυαλό. Είναι που σε βρίσκουν σε τρυφερή ηλικία και δεν υπάρχει κανείς, συνήθως, να σου ανατρέψει αυτά που λέει το βιβλίο: Οι Τούρκοι είναι κακοί, ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν «εκπολιτιστής» των λαών, το «Όχι» το είπε ο Μεταξάς και η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα που υπάρχει.
Για τα τρία πρώτα ρώτησα κι έμαθα την αλήθεια, για το τέταρτο αλλάζω γνώμη διά ζώσης. Δυστυχώς.

Της Ματίνας Παπαχριστούδη.
Ξεπέρασαν κάθε όριο τα τηλεοπτικά δελτία, αυτή τη φορά. Πιστεύοντας ότι παραμένουν στην κορυφή της προπαγανδιστικής μηχανής της χειραγώγησης έδωσαν ένα ακόμη ρεσιτάλ από τον τηλεοπτικό άμβωνά τους, προφυλαγμένοι και κουστουμαρισμένοι στα οχυρωμένα φρούρια των καναλιών τους.

Ο επικείμενος απόπλους του Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ για το λιμάνι της Γάζας, εκτός από τη μεγάλη ιδέα που κουβαλά, με βάζει σε σκέψεις περί δημοκρατίας και εκπροσώπησης.
Στον ένα χρόνο που πέρασε από τη δολοφονία εννέα ακτιβιστών στο MAVI MARMARA, ο Βαγγέλης Πισσίας, και η πρωτοβουλία Ένα καράβι για τη Γάζα ετοίμαζαν την επόμενη αποστολή. Στο ίδιο διάστημα όμως, η Ελλάδα «μετακινήθηκε» με πολύ μεγάλα βήματα πιο κοντά στο Ισραήλ.
Σκέφτομαι τι μαθαίνει για την Ελλάδα και το Παλαιστινιακό ο υπόλοιπος κόσμος:

Της Ματίνας Παπαχριστούδη.
Ανοιχτά παραμένουν τα μέτωπα των δραματικών εξελίξεων στους εργασιακούς χώρους των ΜΜΕ.

Του Μάριου Διονέλλη
Απορώ ώρες ώρες...
Είναι δυνατόν να είμαστε ακόμα εδώ; Συζητάμε ακόμα για το κίνημα αμφισβήτησης της ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ; Με τον κόσμο να βράζει, συζητάμε ακόμα για τις βαριές κουβέντες που είπε η Βάσω στον πρόεδρο; Είμαστε ακόμα στο 1995. Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που η κ. Παπανδρέου σε μια αντίστοιχη συνεδρίαση άφηνε στα χέρια του Ανδρέα το σημείωμα «θέλουμε να μιλήσουμε κι εμείς…».

Της Ματίνας Παπαχριστούδη.
Σαν καλοστημένη φάρσα στον αργαλειό κατασκευής πολιτικής συναίνεσης μοιάζει η μιντιακή κάλυψη των γεγονότων, από το πρωί της 15ης Ιούνη, ημέρα γενικού ξεσηκωμού στην Πλατεία Συντάγματος ώς και το απόγευμα της Παρασκευής, όταν η κυβέρνηση αναβαπτίστηκε στην κολυμπήθρα έγκρισης των κυρίαρχων διαπλεκόμενων Media και των αγωνιούντων τηλε-σχολιαστών.

Χρειαζότανε ως έννοια η έκτακτη εισφορά και πολύ χαίρομαι που την έβαλε με τόσο σθένος ο πρωθυπουργός. Ένα κάτιτι παραπάνω από όλους μας, χρειαζόταν και χρειάζεται, πρέπει να το παραδεχτείτε.

Της Ματίνας Παπαχριστούδη.