πολιτισμός

Ο ΔΝΤάνθρωπος είναι θλιμμένος.
Ο ΔΝΤάνθρωπος γκρινιάζει: «Όλοι είναι ίδιοι», λέει!
Ο ΔΝΤάνθρωπος νιώθει ενοχές. Πιστεύει ότι ο Πάγκαλος έχει κατά βάθος δίκιο, όταν λέει «Όλοι μαζί τα φάγαμε».
Ο ΔΝΤάνθρωπος βλέπει τηλεόραση με μανία. Νομίζει ότι Τρέμη, Πρετεντέρης & Σία είναι δημοσιογράφοι…

Με πλούσια συνεισφορά στη μουσική και τις λαϊκές τέχνες, με βαθιά αντίληψη κοινοτισμού, διαρκή αναζήτηση κι ένα υπολανθάνον αντιεξουσιαστικό αντανακλαστικό οι Ρομά αρνούνται πεισματικά να απαντήσουν στο δίπολο εξαφάνιση ή αφομοίωση… Της Μαρίας Λούκα.

Αν και έχουν περάσει δύο χρόνια από την παράσταση που ανέβασε ο Ρέιφ Φάινς στο Λονδίνο, στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, ακόμα δεν έχω ξεχάσει τον πανύψηλο, γοητευτικό, κράμα βρετανικού φλέγματος και σαιξπηρικής ειρωνείας, Οιδίποδά του. Η αίσθηση ήταν τόσο συγκλονιστική, που αρνήθηκα πέρσι να δω τον -όπως μαθαίνω- καταπληκτικό Μαρμαρινό, για να την κρατήσω ανόθευτη στο μυαλό μου. Όμως τον Μαρκουλάκη, το νεότερο Οιδίποδα της Επιδαύρου, ήθελα να τον δω.

Το ταξίδι προς μια «οικεία ξενιτιά» ξεκίνησε για αρκετούς Έλληνες, μετά την υπογραφή του Γερμανοελληνικού συμφώνου προσέλκυσης εργατών, πριν από 50 ακριβώς χρόνια. Με νωπά ακόμη τα ίχνη ενός φρικαλέου πολέμου και με όνειρα για μια καλύτερη ζωή, οι Έλληνες του ’60 εγκατέλειψαν την «σκληρή» αγροτική γη και μια ακόμη σκληρότερη πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα της πατρίδας τους, μεταναστεύοντας προς τις γερμανικές φάμπρικες.
Την επέτειο αυτή έρχεται να μας θυμίσει η έκθεση φωτογραφίας Οικεία ξενιτιά που εγκαινιάστηκε χθες στο Ινστιτούτο Γκαίτε, στο πλαίσιο σχετικού αφιερώματος (καθώς όπως φαίνεται οι Γερμανοί τιμούν -και όχι άδικα- αυτή την επέτειο) που αφορά την ελληνική μετανάστευση (1960-1980) και την συνακόλουθη αναζωογόνηση της Γερμανίας.