πολιτική

Του  Κώστα Μελά

Η ιστορική εποχή στην οποία ο Δυτικός άνθρωπος διάγει το βίο του, στο πολιτικό επίπεδο, «μπορεί να ειπωθεί ότι» χαρακτηρίζεται ως α-πολιτική, αντιπολιτική και απαθής. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου, όμως, ότι το πολιτικόν εξαφανίζεται. Τουναντίον, κατά την άποψή μας, το πολιτικόν ισχυροποιείται και καθίσταται κυρίαρχο, υπακούοντας τα κελεύσματα και τις επιταγές των νικητών αυτής της περιόδου.

Τρέχει η τραπεζική αναδιάρθρωση με την κυβέρνηση σε ρόλο «τροχονόμου». Του  Χρήστου Καραμάνου.

Με ωμή νομοθετική βία οι εντολές της τρόικας υπέρτατος νόμος. Του  Γιάννη Θεωνά.

Για τρικ της κυβέρνησης στο θέμα της διαιτησίας κατά την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, το οποίο αποδεικνύεται με την αντισυνταγματική απόφαση του υπουργού εργασίας να ακυρώσει τις αποφάσεις της διαιτησίας, κάνει λόγο μιλώντας στο Δρόμο, ο Γιάννης Κουζής, αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιστημονικός σύμβουλος του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, σε συνέντευξή του στον Μιχάλη Σιάχο.

Τoυ Κώστα Ανδριανόπολου.

Το «λιγότερο κράτος» που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις καίει δάση και ανθρώπους. Του Λεωνίδα Σακλαμπάνη.

Για τις αυτοδιοικητικές και περιφερειακές εκλογές. Του Νίκου Γαλάνη.

Οι εκλογές του Νοεμβρίου για τα αυτοδιοικητικά όργανα έχουν δύο βασικές διαφορές από όσες γνωρίσαμε μέχρι σήμερα: γίνονται σε μια περίοδο οξύτατης οικονομικής κρίσης – ελεγχόμενης χρεοκοπίας και επιτροπείας της χώρας από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. και γίνονται με ένα νέο εκλογικό και περιφερειακό σύστημα, γεγονός που τους προσδίδει ιδιαίτερη σημασία.

Μέσα σε ένα ζοφερό κλίμα σκανδάλων, εξεταστικών, πραξικοπημάτων και διαταγμάτων των νέων επικυρίαρχων του ΔΝΤ-Ε.Ε. και τη σωρεία μέτρων και ρυθμίσεων που κλιμακώνουν την επιδρομή στο βιοτικό επίπεδο εργαζομένων και μικρομεσαίων, συμπληρώθηκαν χθες 36 χρόνια από τη μεταπολίτευση του 1974. Ποτέ, άλλοτε, στα χρόνια που μεσολάβησαν η χώρα, δηλαδή η οικονομία, η κοινωνία, ο λαός, η πολιτική, η δημοκρατία, ο πολιτισμός, η παιδεία, το περιβάλλον δεν είχαν βυθιστεί σε τέτοια κρίση και ποτέ άλλοτε δεν έλειπε τόσο αποφασιστικά, ένα όραμα, μια κινητήρια ιδέα, ένα έστω «φως στην άκρη του τούνελ», όπως συνήθιζαν πιο παλιά να λένε πολιτικοί σαν τον Α. Παπανδρέου.