Μαύρο φόντο και λευκά γράμματα. Έμβλημα του blog ένα βλέμμα και η ιδιαίτερη ματιά της Κατερίνας στην ανθρώπινη περιπέτεια. Γιατί την αφορά, την πονά, τη συγκλονίζει. Τα κείμενά της πάλλονται από συναισθήματα (καμιά σχέση με «μελό») ακόμη κι όταν το θέμα της είναι μια απλή παρατήρηση ενός επεισοδίου της καθημερινότητας. Της Τασίας Σταματοπούλου [email protected]
Blogger από τoν Οκτώβριο του 2007, τη γνώρισα διαδικτυακά (αργότερα και προσωπικά) το 2008 και «κόλλησα». Αναρτήσεις σαν ημερολόγια, είτε ως νυχτερινές σκέψεις, είτε ως παρατήρηση των ανθρώπινων σχέσεων και βιωμάτων, με το γυμνό αγόρι με το τόξο (τον έρωτα) σημείο αναφοράς πολλών αναρτήσεων… Παράλληλα, όμως, ως πολυδιάστατος άνθρωπος, δεν είναι καθόλου αδιάφορη για τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα, άλλοτε με ελαφρώς απαισιόδοξη κι άλλοτε με μια ανάλαφρη προσέγγιση, αριστερή όμως και με κριτική διάθεση. Επικοινωνιακή, με την καλή έννοια, έχει πολλούς διαδικτυακούς φίλους που παρακολουθούν και σχολιάζουν τις αναρτήσεις της.
Η «Πόλη της Κατερίνας» είναι το δεύτερο blog της, περισσότερο προσωπικό (https://hpolhthskaterinas.blogspot.com/).
Ένα πρόσφατο κείμενο για τη μεγάλη διαδήλωση της 5ης Μαΐου:
«Ήμασταν πάρα πολλοί, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σήμερα εκεί. Είδαμε όλοι τη συμπεριφορά των ΜΑΤ. Είδαμε όλοι, από όποιο σημείο κι αν ήταν ο καθένας μας, πού χτύπησαν τα ΜΑΤ, πού… δεν χτύπησαν, ποιους ψέκασαν και ποιους… προστάτεψαν. Και προστάτεψαν τους… κακούς. Από όποιο σημείο κι αν ήμαστε όλοι εμείς, είδαμε, με τα ίδια μας τα μάτια, την ΤΕΡΑΣΤΙΑ και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη της αστυνομίας. Και αυτό είναι το αφελές, το… καλό σενάριο.
Τις διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ θα τις κάνουμε ΕΜΕΙΣ. Και είναι πια ΣΑΦΕΣΤΑΤΟ ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος για να τις κάνει. Μόνο ΕΜΕΙΣ. Και, βέβαια, ο τόπος των διαπραγματεύσεων είναι… γνωστός: Ο δρόμος.
Τέτοιες μέρες ήταν, έτσι ανοιξιάτικες, όταν ο Έλληνας υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Κατοχής συναίνεσε στο να αποσταλούν Έλληνες στα γερμανικά εργοστάσια. Το επιχείρημα του Χίτλερ κραταιό: «Αφού οι Γερμανοί έδιναν το αίμα τους στο ανατολικό μέτωπο, οι κατακτημένοι έπρεπε να δίνουν την εργασία τους».
Οι λίστες για τα σφαγεία φτιάχτηκαν στο πι και φι, και ο… πρωθυπουργός μοιρολογούσε ότι δεν είχε άλλη δυνατότητα παρά να τις υπογράψει. Χιλιάδες λαού, άοπλοι, ρακένδυτοι και εξοντωμένοι, ανέτρεψαν τη σφαγή, μπουκάροντας στην Κομαντατούρ και αρπάζοντας τις λίστες θανάτου. Οι παππούδες μας.
Όταν ο… κυβερνήτης ΔΗΛΩΝΕΙ ανίκανος να διαπραγματευτεί, τότε οι εντολείς του αναλαμβάνουν την κατάσταση και τη… διαπραγμάτευση στα χέρια τους. Άλλωστε, η Ιστορία έχει αποδείξει, με κάθε τρόπο, ότι, αν προτιμάς την ατίμωση από τον πόλεμο, τότε θα έχεις ΚΑΙ τον πόλεμο ΚΑΙ την ατίμωση.
Υ.Γ. Όσο γι’ αυτές τις φαιδρότητες των πολιτικών νάνων και των πληρωμένων κονδυλοφόρων τους, περί… κατάλυσης της Δημοκρατίας, τη Δημοκρατία την καταλύει αυτός που παραμένει μεν στο κουκούλι της… θέσης του, αλλά παραιτείται από το θεσμικό και συνταγματικό του καθήκον τού να προστατέψει την Πατρίδα και τους πολίτες της. Και η Ιστορία έχει καταθέσει την άποψή της για τον κάθε Τσολάκογλου αυτού του τόπου, αυτής της χώρας, αυτής της πατρίδας».
Άγια Καψούρα
Λέξεις αμετάφραστες. Λέξεις χωρίς συνώνυμα. Λέξεις χωρίς ερμηνεία. Καψούρα, ντέρτι, λιώμα… Λέξεις που κάθε περιγραφή θα τις αδικήσει.
Τι είναι η καψούρα;
Είναι έρωτας η καψούρα; Όχι… δεν είναι. Στον έρωτα υπάρχουν δύο, η καψούρα είναι το πιο μοναχικό συναίσθημα στον κόσμο. Μοναχικό όσο και το ζεϊμπέκικο. Ο Έρωτας είναι ταγκό. Η Καψούρα είναι ζεϊμπέκικο.
Αυτό το ζεϊμπέκικο της στροφής, του χασίματος, εκεί που ανοίγεις τα χέρια να σταυρωθείς, εκεί που ανοίγεις τα χέρια να πετάξεις. Εκεί που σκύβεις να γίνεις ένα με το χώμα, εκεί που σηκώνεσαι να γίνεις ένα με τον ουρανό. Είναι το πιο γρήγορο κοίταγμα από το κάτω στο πάνω και πάλι από την αρχή. Είναι εκεί που το κορμί σου, τόξο, χορδή, σκοινί να ενώνει το χώμα με τον ουρανό. Χωρίς καθορισμένα βήματα, τα βήματα του καθενός, ο πιο άναρχος, ο πιο λυτρωτικός χορός.
Ο χορός της Άγιας Καψούρας.
