Γιώργος Σαρρής, https://giorgossarris.blogspot.com/ Της Τασίας Σταματοπούλου, [email protected]
Γιατί όχι; – Τζωρτζ Μπέρναντ Σω
«Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν τα πράγματα όπως είναι και ρωτούν γιατί. Εγώ ονειρεύομαι πράγματα που δεν έχουν υπάρξει ποτέ – και ρωτάω: γιατί όχι;»,
Τζωρτζ Μπέρναντ Σω.
Για τους λίγο …παλιούς, το όνομα του τραγουδοποιού Γιώργου Σαρρή, από τους πάλαι ποτέ Ζιγκ-Ζαγκ, ίσως να λέει κάτι, όπως και το τραγούδι «φύσηξε έρωτας βοριάς» ή το «ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω».
Ο Γιώργος Σαρρής εκτός από μια νέα δουλειά, ένα νέο cd με τίτλο «η ζωή είναι ωραία» και παραστάσεις που έδωσε πριν από λίγο καιρό, είναι ένας μαχητικός μπλόγγερ από το 2007. Γράφει ακαταπαύστως, «τα παίρνει» κανονικά με την κατοχή του ΔΝΤ, ακτιβιστής ο ίδιος έχοντας ως μότο «μαθαίνω σιγά-σιγά, παθαίνοντας…».
Το «blogoδρόμιο» τον ανακάλυψε κυριολεκτικά στο… δρόμο… αφού συμμετείχε σε κινητοποιήσεις μπλόγγερς κατά της κρίσης αλλά και στις μεγάλες διαδηλώσεις των τελευταίων μηνών.
Η γραφή του, κάτι μεταξύ λογοτεχνίας και ρεπορτάζ (καταγράφει γεγονότα και καταστάσεις με «κρύα» πένα αλλά και αρκετό υποκειμενισμό) είναι ελκυστική, όπως επίσης συνοδεύεται και από ανάλογα βίντεο.
Γιατί δεν το κάνουμε καλοκαιρινό;
«Γενιά που πουλάει τα παιδιά της και τις επόμενες γενιές, για να καλύψει τις πομπές της, τα λάθη της και τις επιλογές της, δεν αξίζει να υπάρχει! Όλες οι γενιές έμειναν στην ιστορία γιατί δώσανε ακόμα και τη ζωή τους για τα νιάτα, ακόμα κι όταν δεν μπορούσανε. Κι ερχόμαστε εμείς σήμερα… ν’ αποφασίσουμε ότι για 50 χρόνια θα πουλήσουμε γενιές, νέους και γέρους στον καιάδα του κέρδους;» Λ. Κανέλλη.
Απευθυνόταν στους βουλευτές που ψήφισαν το ασφαλιστικό.
Κι όμως ταιριάζει μια χαρά σε όσους από μας σωπαίνουν κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν. Σε όλους εμάς που προσποιούμαστε πως σωπαίνοντας «θυσιαζόμαστε» δήθεν για το «αύριο της πατρίδας». Ποιο αύριο άραγε; Των 360 ευρώ; Της ανεργίας; Των αδιεξόδων που κάνουν τους νέους να νοιώθουν άχρηστοι;
Κάποτε θα μας ζητήσουν οι νέοι, που θα τους λέμε κι εμείς αλήτες, το λογαριασμό.
Και τότε μαζί με τους ενοίκους της πλατείας Συντάγματος μπορεί να φάμε κι εμείς και τις πέτρες και τις μούντζες. Και θα μας αξίζουν με το παραπάνω γιατί αυτοί τη δουλειά τους κάνουνε, αυτό ξέρουν.
Εμείς;
Ολόσωμη υποδούλωση
Πανηγυρισμοί, χειροκροτήματα, τυμπανοκρουσίες, πυροτεχνήματα!
Ολόσωμη υποδούλωση και βάλε.
Η επιτροπή κατοχής είπε τα πάμε καλά με το σκλαβοσύμφωνο.
Το εκπληρώνουμε επαρκώς σαν υπάκουοι υποτακτικοί. Το προσωπικό βγήκε στις οθόνες πανηγυρίζοντας και κατακεραύνωσε τις Κασσάνδρες που έλεγαν ψέματα πως μας πάνε για κρεμάλα στην ψύχρα.
Σιγά! Πόσοι πεθάνανε; Λίγοι. Αποδεκτό!
Πόσοι χρεοκόπησαν; Το αντέχουμε (εμείς που έχουμε!).
Πόσοι δεν πήγαν διακοπές; Ας πρόσεχαν, θα κάνουμε λίγο υπομονή ακόμα (εμείς που πήγαμε!).
Πόσοι θα πεινάσουν και πόσοι δεν θα ‘χουν ν’ αγοράσουν φάρμακα; Ο αριθμός είναι εντός λογικών ορίων και δεν προκαλεί τριγμούς κι ανησυχίες (σ’ εμάς που δεν πεινάμε!).
Τα πράγματα πάνε καλά. Η προσπάθεια (των άλλων) πρέπει να συνεχιστεί!
Θα ανοίξουμε πάση θυσία το δρόμο από τους παρείσακτους ουτοπιστές. Γιατί κι η πολλή δημοκρατία άχρηστη είναι κι ενοχλητική… ποιος ο λόγος αν ο ισολογισμός βγαίνει μείον;
Κάντε άκρη… να κουβαλήσουμε τα παιδιά μας στα καμιόνια για τα εργοτάξια του μέλλοντος, χωρίς μισθούς, συντάξεις κι άλλα τέτοια περιττά, γραφειοκρατικά και πασέ. Ο κόσμος πήγε λάθος. Ζούσαμε παραπάνω από όσο μας έπρεπε.
Κάτι σαν άνθρωποι αντί για ζώα. Σχολεία της πλάκας, νοσοκομεία της συμφοράς.
Μόνο που κάποια στιγμή η σφυρίχτρα του φύλακα θα ουρλιάξει ταραγμένη.
Και τα σχισμένα κουρέλια θα βγούνε στο δρόμο ακόμα και άδεια από κορμιά. Γιατί το άδικο είναι οι χιλιάδες άδειοι δρόμοι του κόσμου που διψάνε για όνειρο. Και τότε ο τρόμος ξέχειλος θα λιώσει τα όρια σα χιόνια και τα σπιθίσματα της άνοιξης τόσα πολλά που θα προκαλούν εγκαύματα και μόνο με το κοίταγμα. Και η ελπίδα η καινούργια ένας άνεμος γελαστός και αγέραστος, κι ο χρόνος ο παλιός θα τα βρει με τα ποτάμια τα αφρισμένα που θα ’ρχονται, κι η πόλη θα σκοτεινιάσει για πολύ…
Όσο ακριβώς της χρειάζεται για να πλυθούνε οι δρόμοι από τη μπόχα των αρχαίων κυβερνητών.
Ο τσαμπουκάς των ακτοπλόων-απλές σκέψεις
Άντε τώρα να εξηγήσεις πώς γίνεται στο ταξίδι για Κρήτη το αυτοκίνητο να στοιχίζει (με επιστροφή) 50 ευρώ, ενώ για Πάρο 170 ευρώ!! Μάλιστα το κόστος για τον Πόρο (ναι εδώ στο Σαρωνικό) είναι για απλή διαδρομή 33 ευρώ, δηλαδή ακριβότερα από την Κρήτη! Αν καταλαβαίνει κανείς και μπορεί να βγάλει άκρη για το τι συμβαίνει με την ακτοπλοΐα σ’ αυτή την απίθανη γωνία του σύμπαντος …ας μιλήσει.
Προφανώς ο τουρισμός πλήττεται από άλλες …γάτες κι όχι από τους ναυτεργάτες.
Όπως καταλάβατε φεύγωωωωωωωω!
