Του Θεόδωρου Τσελεπή. Αυτό το εξαιρετικό σύνθημα αποτέλεσε έμπνευση για το σημερινό μου θέμα.
Τελικά, πόσο αριστεροί είμαστε; Και πόσο οι πολιτικές που ακολουθούμε είναι αριστερές; Υπήρξαν τρία γεγονότα το τελευταίο διάστημα που, αν μη τι άλλο, προκαλούν προβληματισμό γι’ αυτό που λέμε συνεπή αριστερή πρακτική και ιδεολογία.
Το πρώτο γεγονός αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ και την υπερψήφιση της τροπολογίας για τη διακοπή της χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής. Δεν ασχολούμαι καθόλου, φυσικά, με όσα τραγελαφικά συνέβησαν κατά τη διάρκεια ή μετά την ψηφοφορία. Η ουσία είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, η λαθεμένη απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να υπερψηφίσει την τροπολογία. Όχι, βέβαια, γιατί ψήφισε μια τροπολογία που υπερψηφίστηκε από τα κυβερνητικά συνεταιράκια, αλλά γιατί είναι μια παγίδα που στο μέλλον μπορεί να αποβεί μοιραία για την Αριστερά και τα κόμματά της. Το άγχος, προφανώς, μιας πιθανής επικοινωνιακής καταιγίδας από την μεριά της κυβέρνησης σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερψήφιζε την τροπολογία οδήγησε το κόμμα σε θετική ψήφο.
Το δεύτερο γεγονός αφορά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την πρότασή της για την κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης (ετήσιας, τακτικής και πρόσθετης εκλογικής) όλων των κομμάτων και των «επιχειρηματικών χορηγιών» για την οικονομική στήριξή τους, ώστε η χρηματοδότηση των κομμάτων να γίνεται αποκλειστικά από τα μέλη και τους οπαδούς τους. Επίσης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει την κατάργηση των μισθών, των συντάξεων και όλων των προνομίων των βουλευτών. Δηλαδή με μαθηματική ακρίβεια να οδηγηθούμε σε εκλογές με χορηγούς, όπως Αμέρικα. Και μην πει κανείς πως θα απαγορευθούν με νόμο, γιατί μόνο γέλιο θα προκαλέσει κάτι τέτοιο. Για την πρόταση της κατάργησης των μισθών, των συντάξεων κ.λπ. είναι απολύτως βέβαιο πως θα οδηγηθούμε σε απόλυτα εξαρτώμενους οικονομικά βουλευτές, ανοιχτούς σε κάθε δωράκι. Όχι βέβαια πως τώρα δεν συμβαίνει αυτό, αλλά, αν τώρα αυτό αποτελεί εξαίρεση, τότε θα είναι ο κανόνας. Μάλλον οι σύντροφοι μπέρδεψαν το δημόσιο έλεγχο για τα οικονομικά των κομμάτων με την πλήρη κατάργηση των υποχρεώσεων του κράτους απέναντι στο λαό και τα κόμματά του για τη λειτουργία της Δημοκρατίας.
Το τρίτο γεγονός αφορά το ΚΚΕ και την απόφαση(!) της Κ.Ε. του, η οποία «αποδέσμευσε το Ν. Μπογιόπουλο από τα καθήκοντά του στο Ριζοσπάστη». Ως αιτία της απόφασης αναφέρεται από την Κ.Ε. το γεγονός ότι ο Νίκος Μπογιόπουλος αρνήθηκε να υπογράψει Ατομική Σύμβαση Εργασίας. Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν όλα τα ΜΜΕ. Ο Ριζοσπάστης δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Όμως, η απομάκρυνση του δημοσιογράφου έχει να κάνει με μια καθαρά πολιτική απόφαση που αφορά τις θέσεις του για την πολιτική του κόμματος. Σε αυτό δεν μου πέφτει λόγος. Ας το κρίνουν τα μέλη του κόμματος κατά πόσο είναι δημοκρατικό κάτι τέτοιο. Όμως, ρε σύντροφοι, Ατομικές Συμβάσεις Εργασίας; Δηλαδή το επόμενο βήμα ποιο θα είναι; Η απεργία στον Ριζοσπάστη, η καταγγελία του ΚΚΕ στα δικαστήρια για να χαρακτηριστεί παράνομη και η επέμβαση των ΜΑΤ για να σπάσει η απεργία;
Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει άλλα τόσα γεγονότα. Θέλησα να σταθώ στα πιο πρόσφατα. Ίσως και τα πιο ανώδυνα. Αν αναλύσουμε προγράμματα, θέσεις, πρακτικές και τρόπους λειτουργίας των κομμάτων της Αριστεράς, ίσως μας προκαλούσε μεγάλα υπαρξιακά διλήμματα. Θα μπορούσε να αποτελεί και μια μόνιμη στήλη για όσα πράττει η Αριστερά και δεν είναι αριστερά τα όσα πράττει.
Γιατί, τελικά, το ερώτημα παραμένει αμείλικτο. Είσαι αριστερός όπως σε βλέπω ή όπως με βλέπεις;
