του Στάθη
Στο αθηναϊκό free press Η Πόλη Ζει εντοπίσαμε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του σκιτσογράφου Στάθη Σταυρόπουλου. Στο ερώτημα τού τι σημαίνει να είσαι αριστερός και τι δεξιός στην ελληνική πραγματικότητα απάντησε τα παρακάτω:
«Το να είσαι αριστερός είναι κάτι που έχει κοινό παρονομαστή µεν και µια εθνική ιδιομορφία δε. Αριστερός είναι εκείνος που μπορεί να ερμηνεύσει τη συγκυρία στην οποία ζει και να προσπαθήσει ταυτόχρονα να την αλλάξει. Αυτός που ερμηνεύει µόνο δεν είναι αριστερός. Ένας δεξιός μπορεί να είναι και αριστερός. Το θέµα της δεξιάς δεν εντοπίζεται τόσο σε απλούς πολίτες ή σε συντηρητικούς. Μεταξύ δεξιού και αριστερού πολίτη δεν υπάρχει η ίδια αντίθεση που υπάρχει στην πολιτική δεξιά και πολιτική αριστερά. Ένας χριστιανός μπορεί να έχει το ίδιο αίσθημα δικαίου όπως ένας σοσιαλιστής. Στις πολιτικές τους επιλογές τους χωρίζει µια άβυσσος. Η οικογένεια του δεξιού ταυτίστηκε μέσα στον εμφύλιο πόλεμο µε µια παράταξη που από την άλλη χωρίστηκε µε αίμα. Αυτό δεν συνέβη σε όλες τις χώρες, είναι εθνική ιδιομορφία. Για µένα η διαφορά δεξιάς και αριστεράς βρίσκεται περισσότερο στις επιλογές των πολιτικών (στην πολιτική που ακολουθούν οι πολιτικοί). Και λιγότερο στις πολιτικές διαφορές που αυτό το κυρίαρχο μοντέλο παράγει στον απλό άνθρωπο. Δεξιοί και αριστεροί κατά τη γνώμη µου ταιριάζουν παρά πολύ. Μπορεί να έχουν την ίδια ηθική, τις ίδιες επιδιώξεις, τα ίδια όνειρα. Κάνουν όμως µια πολιτική επιλογή που δεν προκύπτει από τους ίδιους αλλά από τις προσλαμβάνουσες του πολιτικού συστήματος. Η επιλογή αν δεν είναι ιδιοτελής, είναι πάντα ηθική. Κακώς κανακεύει η κυβέρνηση τον εαυτό της λοιπόν µε το ηθικό πλεονέκτημα. Το ηθικό πλεονέκτημα είναι κάτι που σου αποδίδουν οι άλλοι, δεν το αποδίδεις στον εαυτό σου. “Τα δύσκολα εύγε” που έλεγε ο Καβάφης, τα ζητάς από το λαό και από τους σοφούς, δεν τα αποδίδεις στον εαυτό σου για να δικαιολογήσεις κουταμάρες που κάνεις. […]. Ο πολιτικός λόγος είναι παρενδυδυμένος. Χρησιμοποιεί ευφημισμούς: λέμε ευέλικτη αγορά η ελεύθερη αγορά εννοώντας το ακριβώς αντίθετο. Αν τον άλλον δεν τον αφορά προσωπικώς το θέμα των πλειστηριασμών, μιλάει σαν να ήταν τραπεζίτης. Ο νεοφιλελευθερισμός μαθαίνει τους ανθρώπους να σκέφτονται µε όρους οικονομίας, που καταδιώκει τον άνθρωπο και δεν περιστρέφεται γύρω από το νοικοκυριό. Όταν ο άλλος το έχει ακούσει αυτό για 30 χρόνια, είναι πολύ δύσκολο να βγει από αυτό το κλισέ και να σκεφτεί διαφορετικό. Και εκεί πατάει η θεωρία του σοκ. Τον τρομάζεις και λειτουργούν όλα τα κλισέ που δέχτηκε 20 χρόνια. Η αγορά είναι µια θεότης που καθορίζει της ζωή και την ψυχή των ανθρώπων ίσως πιο έντονα από οποιαδήποτε άλλη θεότητα από κτίσεως κόσμου».
