Η σημερινή κινεζοφοβία έχει δύο στόχους: την απαξίωση και υπονόμευση της επιρροής των επαναστατικών κινημάτων της νοτιοανατολικής Ασίας που εμπνέονται από το μαοϊσμό και τη δαιμονοποίηση της Κίνας στις δυτικές κοινωνίες ενόψει των διαφαινομένων μελλοντικών εξελίξεων. Αυτό φιλοδοξούν να το πετύχουν υποσκάπτοντας τα θεμέλια του κινεζικού εγχειρήματος, δηλαδή τη νίκη της επανάστασης και την εδραίωση της ανεξαρτησίας της χώρας.
Η σοσιαλιστική επανάσταση και η ανάπτυξη της Κίνας είναι αμφότερες εχθροί των δυτικών καπιταλιστικών μητροπόλεων.
Η κινεζοφοβία δεν αναπτύχθηκε όσο διαρκούσε η περίοδος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (και των «μαζικών εγκλημάτων»), ούτε καν όταν άρχισε η στροφή στην οικονομία της αγοράς. Όσο ισχύει ο Ψυχρός Πόλεμος και η Κίνα παραμένει ουδέτερη, κανείς δυτικός δεν επιτίθεται στην Κίνα. Το ξαφνικό ενδιαφέρον που οδηγεί «στην ανακάλυψη δεκάδων εκατομμυρίων θυμάτων» του μαοϊκού καθεστώτος εμφανίζεται μετά τη συνειδητοποίηση της οικονομικής απογείωσης της Κίνας και τη μετατροπή της στο μεγαλύτερο ανταγωνιστή του δυτικού καπιταλιστικού μπλοκ. Έτσι, ενεργοποιείται ο μηχανισμός ηθικής αποδόμησης της ιστορίας της Κίνας, του ΚΚΚ και του Μάο Τσε Τουνγκ.
Ειδικά για τη συκοφάντηση της κινέζικης επανάστασης, οι ευρωπαίοι αριστεροί, νυν και πρώην, δεν μπορούν να αντιδράσουν, επειδή προέρχονται κυρίως από τα φιλοσοβιετικά ΚΚ, που διαπαιδαγωγήθηκαν εχθρικά στο κινέζικο μοντέλο και τον πρόεδρο Μάο.
Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι η ευρωπαϊκή αριστερά δεν έχει μελετήσει ψύχραιμα, σοβαρά και επιστημονικά ούτε τη σοβιετική εμπειρία ούτε την κινέζικη, για να καταλήξει τεκμηριωμένα στα συν και τα πλην. Στο τι κρατάει το κίνημα και τι πετάει. Σίγουρα, είναι ευκολότερο να υιοθετεί κανείς αβασάνιστα τα συμπεράσματα των εξαρτημένων ή έστω φιλικά ή ιδεολογικά διακείμενων στον καπιταλισμό δυτικών μελετητών, με υπερεπαρκή στήριξη από τους κρατικούς μηχανισμούς προπαγάνδας και τα ΜΜΕ, παρά να υπεισέλθει στην εξαιρετικά κοπιώδη προσπάθεια ανακάλυψης της αλήθειας.
Η Αριστερά δεν έχει σθένος να ξαναγράψει με διαύγεια την ιστορία, δεν έχει κότσια να πει όλη την αλήθεια. Δεν ψάχνει σε βάθος. Και φοβάται την κριτική από τους δεξιούς. Έτσι, επικράτησε, άμεσα ή έμμεσα, η άποψη των εχθρών του σοσιαλισμού, στα πανεπιστήμια, τη δημοσιογραφία, τη λογοτεχνία, τις τέχνες και την πολιτική. Για να ξεμείνει η υπεράσπιση της ιστορίας των επαναστάσεων και των θετικών επιτευγμάτων του σοσιαλιστικού εγχειρήματος σε δογματικούς που τα βλέπουν όλα καλά και αναμιγνύουν την αλήθεια με σκοπιμότητες, εξωραϊσμούς, παρανοήσεις και παραλείψεις. Που επικαλούνται την υπεράσπιση του σοσιαλισμού για να συγκαλύπτουν τις τρύπες που μπάζουν, ακόμα και τα αίτια που οδήγησαν στην κατάρρευση του ΚΚΣΕ ή τη στροφή του ΚΚΚ στην οικονομία της αγοράς.
Ας ελπίσουμε ότι, αργά ή γρήγορα, νέες κοινωνικές δυνάμεις θα αναθεωρήσουν την ιστορία που εξακολουθεί να διαστρεβλώνεται σε βαθμό κακουργήματος. Γιατί η ιστορική διαστροφή συμβάλλει δραστικά στην αλλοίωση του φρονήματος των πολιτών.
Στ. Ελλ.
Η κινεζοφοβία δεν αναπτύχθηκε όσο διαρκούσε η περίοδος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (και των «μαζικών εγκλημάτων»), ούτε καν όταν άρχισε η στροφή στην οικονομία της αγοράς. Όσο ισχύει ο Ψυχρός Πόλεμος και η Κίνα παραμένει ουδέτερη, κανείς δυτικός δεν επιτίθεται στην Κίνα. Το ξαφνικό ενδιαφέρον που οδηγεί «στην ανακάλυψη δεκάδων εκατομμυρίων θυμάτων» του μαοϊκού καθεστώτος εμφανίζεται μετά τη συνειδητοποίηση της οικονομικής απογείωσης της Κίνας και τη μετατροπή της στο μεγαλύτερο ανταγωνιστή του δυτικού καπιταλιστικού μπλοκ. Έτσι, ενεργοποιείται ο μηχανισμός ηθικής αποδόμησης της ιστορίας της Κίνας, του ΚΚΚ και του Μάο Τσε Τουνγκ.
Ειδικά για τη συκοφάντηση της κινέζικης επανάστασης, οι ευρωπαίοι αριστεροί, νυν και πρώην, δεν μπορούν να αντιδράσουν, επειδή προέρχονται κυρίως από τα φιλοσοβιετικά ΚΚ, που διαπαιδαγωγήθηκαν εχθρικά στο κινέζικο μοντέλο και τον πρόεδρο Μάο.
Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι η ευρωπαϊκή αριστερά δεν έχει μελετήσει ψύχραιμα, σοβαρά και επιστημονικά ούτε τη σοβιετική εμπειρία ούτε την κινέζικη, για να καταλήξει τεκμηριωμένα στα συν και τα πλην. Στο τι κρατάει το κίνημα και τι πετάει. Σίγουρα, είναι ευκολότερο να υιοθετεί κανείς αβασάνιστα τα συμπεράσματα των εξαρτημένων ή έστω φιλικά ή ιδεολογικά διακείμενων στον καπιταλισμό δυτικών μελετητών, με υπερεπαρκή στήριξη από τους κρατικούς μηχανισμούς προπαγάνδας και τα ΜΜΕ, παρά να υπεισέλθει στην εξαιρετικά κοπιώδη προσπάθεια ανακάλυψης της αλήθειας.
Η Αριστερά δεν έχει σθένος να ξαναγράψει με διαύγεια την ιστορία, δεν έχει κότσια να πει όλη την αλήθεια. Δεν ψάχνει σε βάθος. Και φοβάται την κριτική από τους δεξιούς. Έτσι, επικράτησε, άμεσα ή έμμεσα, η άποψη των εχθρών του σοσιαλισμού, στα πανεπιστήμια, τη δημοσιογραφία, τη λογοτεχνία, τις τέχνες και την πολιτική. Για να ξεμείνει η υπεράσπιση της ιστορίας των επαναστάσεων και των θετικών επιτευγμάτων του σοσιαλιστικού εγχειρήματος σε δογματικούς που τα βλέπουν όλα καλά και αναμιγνύουν την αλήθεια με σκοπιμότητες, εξωραϊσμούς, παρανοήσεις και παραλείψεις. Που επικαλούνται την υπεράσπιση του σοσιαλισμού για να συγκαλύπτουν τις τρύπες που μπάζουν, ακόμα και τα αίτια που οδήγησαν στην κατάρρευση του ΚΚΣΕ ή τη στροφή του ΚΚΚ στην οικονομία της αγοράς.
Ας ελπίσουμε ότι, αργά ή γρήγορα, νέες κοινωνικές δυνάμεις θα αναθεωρήσουν την ιστορία που εξακολουθεί να διαστρεβλώνεται σε βαθμό κακουργήματος. Γιατί η ιστορική διαστροφή συμβάλλει δραστικά στην αλλοίωση του φρονήματος των πολιτών.
Στ. Ελλ.
Σχόλια
