Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Έβλεπα μέσα από την κάμερα από πολύ κοντά το πρόσωπο του συντρόφου τεντωμένο, να ρίχνει απεγνωσμένες ματιές που έψαχναν κάπου ν’ ακουμπήσουν. Αισθανόταν άβολα, σαν να φορούσε δανεικό στενό κοστούμι. Αλλιώς άρχισε κι αλλιώς συνέχιζε. Μόλις είχε παρακολουθήσει την ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε ένα ακροατήριο προσηλωμένο και σεβαστικό. Και μ’ αυτή την εικόνα ανέβηκε στο βήμα. Τι συνέβη μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν; Έφυγαν όλοι και ήρθαν άλλοι; Γινόταν χάβρα. Σαν να μην ήταν κανείς στο βήμα. Σαν να ήταν αυτός ένα διάλειμμα. Μιλούσαν μεταξύ τους φωναχτά, γελούσαν, στις πρώτες σειρές κάποιοι είχαν γυρίσει και την πλάτη τους για να συνομιλούν με τους πίσω, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, καρέκλες άδειαζαν, μια βαβούρα εκμηδένιζε το λόγο του. Εάν δεν τον είχε γραμμένο σε χαρτί, θα ήταν αδύνατο να διατηρήσει τον ειρμό του.
Ο πρόεδρος της συνεδρίασης τον διέκοπτε κάθε ένα λεπτό με εκκλήσεις για ησυχία που γίνονταν όλο και πιο αγωνιώδεις γιατί δεν εισακούονταν. Οκτώ φορές σε οκτώ λεπτά. Εις μάτην. Για να τελειώσει το μαρτύριό του, έπαψε να διαβάζει φράση-φράση για να τον ακολουθεί η μεταφράστρια, κι έτρεξε το κείμενο γρήγορα και μονοκόμματα σαν να μιλούσε σε ομόγλωσσους. Αφού κι αυτοί που προσπαθούσαν να ακούσουν δεν μπορούσαν μέσα στην οχλοβοή, τι νόημα είχε η μετάφραση; Μερικές φορές είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσει κανείς τους εχθρούς από τους φίλους του. Όλη την ώρα που ο σύντροφος Χαμαμί προσπαθούσε να μας μεταφέρει το μήνυμα της τυνησιακής Αριστεράς, που πρωταγωνίστησε στην ανατροπή του Μπεν Άλι και ξεκίνησε την αραβική άνοιξη στη Μεσόγειο, οι αριστεροί ήταν μέσα στη μεγάλη σάλα, αλλά η αριστερή τους κουλτούρα είχε πάει έξω για καφέ.
Φραπεδιασμένος,
Γκαούρ
Υ.Γ. Τα ίδια έγιναν με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και αναρωτιέμαι γιατί οι πολιτικοί μας, οι διανοούμενοι και οι δημοσιογράφοι μας δεν σχολιάζουν και δεν καυτηριάζουν με αφορμή τέτοια φαινόμενα τη ρηχότητα του ατομικού και συλλογικού μας πολιτισμού. Τόσο αμβλυμμένο είναι το ποιοτικό μας κριτήριο;
