Περίεργη η συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών στην Βουλή υπό τον τίτλο «ποιότητα της Δημοκρατίας και του Δημοσίου Διαλόγου», που αφορούσε τις εξελίξεις και αντιπαραθέσεις για τις σεξουαλικές κακοποιήσεις και ό,τι ήρθε στη δημοσιότητα μέχρι τώρα. Περίεργη γιατί, πέρα από τους γνωστούς διαξιφισμούς ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα, διαφαινόταν ότι υπάρχει μια προσπάθεια συνεννόησης και φιλοφρονήσεων. «Δεν μηδενίζουμε ό,τι έχει γίνει, κάναμε και εμείς όπως και εσείς για τα ασυνόδευτα ανήλικα» από τη μια, «Ελπίζουμε να βρούμε μια γλώσσα συνεννόησης» από την άλλη. Σαν να γνώριζαν ότι υπάρχει κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο μεγάλο που απειλεί την ίδια την ύπαρξή τους ως πολιτικό καταστημένο, και γι’ αυτό ρίχνονταν γέφυρες και διαμορφωνόταν ένα κλίμα ανάλογο.
Ορισμένες στιγμές έμοιαζε λίγο σαν αμοιβαία παραίνεση να εγκαταλειφθούν οι ακραίες φωνές εκατέρωθεν και να υπάρξει μια συνεννόηση. Σαν να αντάλλασσαν οι δύο αρχηγοί μηνύματα για άλλα ζητήματα, αφού επί της ουσίας μοιάζουν να συμφωνούν στα θέματα #metoo. Μάλιστα ο Μητσοτάκης έκανε μεγάλη επίδειξη ευαισθησίας στα θέματα σεξουαλικών προσανατολισμών και επιλογών, που η παραδοσιακή Δεξιά δεν θα έδειχνε. Το περίεργα συναινετικό κλίμα φάνηκε και ως προς την κατανόηση που έδειξαν όλοι για τον χρόνο που είχε ο Μητσοτάκης, επειδή έπρεπε να παραστεί σε διαδικτυακή σύνοδο της Ε.Ε., στην οποία προχωρεί το… εθνικό θέμα του τουρισμού με πιστοποιητικό εμβολιασμού.
Ο Βαρουφάκης ήταν ίσως ο μόνος που έμεινε εντός θέματος, εκφράζοντας ριζοσπαστικές θέσεις-προβληματισμούς, σαν να μην καταλαβαίνει τι γίνεται και τι παίζεται γενικότερα (ή μάλλον, επειδή καταλαβαίνει, προτίμησε αυτόν τον ρόλο). Πάνω-κάτω το ίδιο και ο Κουτσούμπας, γενικολογώντας για το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά όλα τα κακά. Ο δε Βελόπουλος, ενωτικός κι αυτός: θα έπρεπε να είμαστε μια γροθιά τώρα που οι Τούρκοι μας απειλούν. Για δε τους βιαστές ανηλίκων, «χημικός ευνουχισμός».
Το πλαίσιο που διαμορφώνεται από τον πολιτικό κόσμο είναι: Καμία αμφισβήτηση για το λοκντάουν, την εκτεταμένη αστυνόμευση όλης της κοινωνίας και τις επιλογές που κυριαρχούν για την υγεία. Καμία μνεία για το μείον 10% του ΑΕΠ που καταγράφεται στο 2020, σαν να είναι μια μικρή λεπτομέρεια. Καμία εγρήγορση για τον κίνδυνο από τον τουρκικό επεκτατισμό, όλοι για τη Χάγη στο κλίμα των Πρεσπών. Κανένα ενδιαφέρον για τη διάλυση της παιδείας (η τηλεκπαίδευση πρέπει να εμπεδωθεί σε μεγάλο βαθμό και για το μέλλον). Όταν μιλάμε για πλαίσιο, εννοούμε όλα αυτά μαζί, κι όχι μια επιλεκτική ατάκα για κάτι από αυτά. Αυτό δεν είναι πολιτική, είναι μικροπολιτική.
Το πολιτικό σύστημα βλέπει την κοινωνία και τον λαό ως εχθρό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που αποκρύπτεται. Όλοι οι χειρισμοί έχουν στόχο τον πειθαναγκασμό και την υπακοή, τον έλεγχο και την αποβλάκωση. Οι υποχωρήσεις που έχουν δρομολογηθεί, ειδικά στα εθνικά θέματα, πρέπει να αποφύγουν τη λαϊκή κατακραυγή. Η «συναίνεση» σε επίπεδο πολιτικού κόσμου είναι ένας διάδρομος για το μοίρασμα του πολιτικού κόστους στις μεγάλες κυβιστήσεις που έχουν ενημερωθεί ότι πρέπει να κάνουν…
Το κλίμα αλλάζει. Η ανυπακοή στο λοκντάουν, οι κινητοποιήσεις, οι διαδηλώσεις, η οργή και το μουρμουρητό το δείχνουν.
