Εύφλεκτη ύλη υπάρχει, αναζητείται ο πυροδότης.
Η φετινή χρονιά ήταν χρονιά περάσματος σε μια νέα φάση για το λαό, τη νεολαία, τη χώρα. Με τη συμπλήρωση ενός χρόνου Μνημονίου, θα περίμενε κανείς να δημιουργηθεί προσμονή για το αποτέλεσμα μιας τόσο μαζικής διαδικασίας σε ένα νεολαιίστικο κοινωνικό χώρο, όπως οι φοιτητικές εκλογές.
Η φετινή χρονιά ήταν χρονιά περάσματος σε μια νέα φάση για το λαό, τη νεολαία, τη χώρα. Με τη συμπλήρωση ενός χρόνου Μνημονίου, θα περίμενε κανείς να δημιουργηθεί προσμονή για το αποτέλεσμα μιας τόσο μαζικής διαδικασίας σε ένα νεολαιίστικο κοινωνικό χώρο, όπως οι φοιτητικές εκλογές.
Κι όμως, πέρασαν μάλλον στα… ψιλά γράμματα των περισσότερων εφημερίδων. Για όσους θέλουν να ερμηνεύσουν και το αποτέλεσμα αλλά κυρίως το κλίμα μέσα στο οποίο διεξήχθησαν οι φετινές φοιτητικές εκλογές, υπάρχουν ορισμένα πρώτα συμπεράσματα.
Παρ’ όλο που η συμμετοχή κυμάνθηκε λίγο πάνω από τα περσινά επίπεδα, το κλίμα ήταν μάλλον υποτονικό και άνευρο και το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας δε χρωμάτισε την αντιπαράθεση. Το διάστημα που προηγήθηκε των εκλογών, οι σχολές ήταν άδειες (αφού πλησιάζουν οι εξεταστικές). Σε αυτό το περιβάλλον, οι φοιτητικές εκλογές, περισσότερο αποτύπωσαν τη δύναμη στενών εκλογικών μηχανισμών και λιγότερο τους πραγματικούς συσχετισμούς και τις ζωντανές ανησυχίες χιλιάδων φοιτητών. Με αυτή την έννοια, είναι προχειρότητα να ιδωθούν τα εξαγόμενά τους στατικά και τα συμπεράσματα τελεσίδικα.
Τη φθορά της κυβερνητικής ΠΑΣΠ, την υπερκαλύπτει η σημαντική άνοδος της ΔΑΠ με περίπου 3.000 ψήφους περισσότερες από πέρσι και ποσοστό αυξημένο κατά 3,5%. Συνολικά, οι «μνημονιακές» δυνάμεις όχι μόνο δεν δέχονται σοβαρό χτύπημα αλλά αθροιστικά συγκεντρώνουν μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με πέρσι.
Η ΠΚΣ εμφανίζει σημαντική πτώση στο ποσοστό της για 3η συνεχόμενη χρονιά. Η γραμμή του ΜΑΣ, συνεχίζει να μην επιβεβαιώνεται στις σχολές. Η ΚΝΕ βρίσκεται, πλέον, αντιμέτωπη με τα τείχη που η ίδια χτίζει γύρω της στους φοιτητικούς χώρους. Όσο αδιαφορεί για την ανάγκη οικοδόμησης μιας αγωνιστικής, αντικυβερνητικής πλειοψηφίας και προκρίνει τη σωτηρία του εαυτού της, δεν θα πλησιάζει τις πραγματικές αγωνίες των φοιτητών, θα συγκινεί μονάχα τα μέλη και τους φίλους της.
Αριστερή Ενότητα και ΕΑΑΚ, διατηρούν τα ποσοστά τους, κάτι που αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη. Το αποτέλεσμα για την Αριστερά όμως, δεν μπορεί να θεωρείται καλό. Μέσα σε μια θυελλώδη περίοδο έντασης της επίθεσης στην κοινωνία αλλά και μετά από την επανεμφάνιση του μαζικού λαϊκού κινήματος (μεγάλες απεργίες, μαζικές διαδηλώσεις), η εκλογική συντήρηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, θα έπρεπε να θεωρείται περισσότερο «πρόταση μομφής» από τους φοιτητές και λιγότερο επιβράβευση του κάθε ειδικού, εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου.
Παρ’ όλο που τα αποτελέσματα φαίνονται ακατανόητα, είναι ερμηνεύσιμα. Είναι αντίστοιχα με το σοκ που κυριαρχεί στην κοινωνία, μπροστά στην καταιγίδα μέτρων και μνημονίων, μπροστά στο ξεθεμελίωμα των πάντων. Είναι αντίστοιχα με την εκλογική καθήλωση και πολιτική υποχώρηση ενός αντίπαλου, αντιδικομματικού, αντισυστημικού στρατοπέδου που θα μπορούσε να συσπειρώσει κόσμο και να εκφράσει τη διάχυτη οργή, ξεπερνώντας το αρχικό σάστισμα.
Κι όμως, μέσα σε αυτό το κακό εκλογικό αποτέλεσμα κρύβεται η δύναμη της ανατροπής, της αλλαγής. Αρκεί η Αριστερά να καταλάβει πως αυτό που λείπει είναι η σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά. Απαιτείται το σκύψιμο πάνω από τα νέα δεδομένα, η μεθοδική, καθημερινή, συστηματική δουλειά του απεγκλωβισμού δυνάμεων από τη μέγγενη των δύο μεγάλων παραμάγαζων του αστισμού, οι βαθιές τομές σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο, η αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Απαιτείται η επιμονή στο δρόμο της ενότητας των αγώνων, των κινημάτων, του λαού και της νεολαίας, ολόκληρης της Αριστεράς, σε μια συνολική αλλά και συγκεκριμένη πολιτική αντιπαράθεση με ένα σύστημα που δεν θα πέσει από μόνο του, αν δεν το βοηθήσουμε εμείς.
Παρ’ όλο που η συμμετοχή κυμάνθηκε λίγο πάνω από τα περσινά επίπεδα, το κλίμα ήταν μάλλον υποτονικό και άνευρο και το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας δε χρωμάτισε την αντιπαράθεση. Το διάστημα που προηγήθηκε των εκλογών, οι σχολές ήταν άδειες (αφού πλησιάζουν οι εξεταστικές). Σε αυτό το περιβάλλον, οι φοιτητικές εκλογές, περισσότερο αποτύπωσαν τη δύναμη στενών εκλογικών μηχανισμών και λιγότερο τους πραγματικούς συσχετισμούς και τις ζωντανές ανησυχίες χιλιάδων φοιτητών. Με αυτή την έννοια, είναι προχειρότητα να ιδωθούν τα εξαγόμενά τους στατικά και τα συμπεράσματα τελεσίδικα.
Τη φθορά της κυβερνητικής ΠΑΣΠ, την υπερκαλύπτει η σημαντική άνοδος της ΔΑΠ με περίπου 3.000 ψήφους περισσότερες από πέρσι και ποσοστό αυξημένο κατά 3,5%. Συνολικά, οι «μνημονιακές» δυνάμεις όχι μόνο δεν δέχονται σοβαρό χτύπημα αλλά αθροιστικά συγκεντρώνουν μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με πέρσι.
Η ΠΚΣ εμφανίζει σημαντική πτώση στο ποσοστό της για 3η συνεχόμενη χρονιά. Η γραμμή του ΜΑΣ, συνεχίζει να μην επιβεβαιώνεται στις σχολές. Η ΚΝΕ βρίσκεται, πλέον, αντιμέτωπη με τα τείχη που η ίδια χτίζει γύρω της στους φοιτητικούς χώρους. Όσο αδιαφορεί για την ανάγκη οικοδόμησης μιας αγωνιστικής, αντικυβερνητικής πλειοψηφίας και προκρίνει τη σωτηρία του εαυτού της, δεν θα πλησιάζει τις πραγματικές αγωνίες των φοιτητών, θα συγκινεί μονάχα τα μέλη και τους φίλους της.
Αριστερή Ενότητα και ΕΑΑΚ, διατηρούν τα ποσοστά τους, κάτι που αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη. Το αποτέλεσμα για την Αριστερά όμως, δεν μπορεί να θεωρείται καλό. Μέσα σε μια θυελλώδη περίοδο έντασης της επίθεσης στην κοινωνία αλλά και μετά από την επανεμφάνιση του μαζικού λαϊκού κινήματος (μεγάλες απεργίες, μαζικές διαδηλώσεις), η εκλογική συντήρηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, θα έπρεπε να θεωρείται περισσότερο «πρόταση μομφής» από τους φοιτητές και λιγότερο επιβράβευση του κάθε ειδικού, εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου.
Παρ’ όλο που τα αποτελέσματα φαίνονται ακατανόητα, είναι ερμηνεύσιμα. Είναι αντίστοιχα με το σοκ που κυριαρχεί στην κοινωνία, μπροστά στην καταιγίδα μέτρων και μνημονίων, μπροστά στο ξεθεμελίωμα των πάντων. Είναι αντίστοιχα με την εκλογική καθήλωση και πολιτική υποχώρηση ενός αντίπαλου, αντιδικομματικού, αντισυστημικού στρατοπέδου που θα μπορούσε να συσπειρώσει κόσμο και να εκφράσει τη διάχυτη οργή, ξεπερνώντας το αρχικό σάστισμα.
Κι όμως, μέσα σε αυτό το κακό εκλογικό αποτέλεσμα κρύβεται η δύναμη της ανατροπής, της αλλαγής. Αρκεί η Αριστερά να καταλάβει πως αυτό που λείπει είναι η σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά. Απαιτείται το σκύψιμο πάνω από τα νέα δεδομένα, η μεθοδική, καθημερινή, συστηματική δουλειά του απεγκλωβισμού δυνάμεων από τη μέγγενη των δύο μεγάλων παραμάγαζων του αστισμού, οι βαθιές τομές σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο, η αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Απαιτείται η επιμονή στο δρόμο της ενότητας των αγώνων, των κινημάτων, του λαού και της νεολαίας, ολόκληρης της Αριστεράς, σε μια συνολική αλλά και συγκεκριμένη πολιτική αντιπαράθεση με ένα σύστημα που δεν θα πέσει από μόνο του, αν δεν το βοηθήσουμε εμείς.
Βασίλης Χατζηνάκης
Σχόλια
