Η είδηση μιας απόπειρας δολοφονίας ενός πρωθυπουργού γενικώς σοκάρει. Επιζητά όμως σαν γεγονός κάποια εξήγηση. Ο συλλογισμός δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικός.
Η Σλοβακία είναι μια μικρή χώρα στην κεντρική Ευρώπη (έκταση 49.000 τετρ. χλμ. και πληθυσμός 5,4 εκατομμύρια) που προήλθε από το ονομαζόμενο «βελούδινο διαζύγιο» της ενιαίας μέχρι τότε Τσεχοσλοβακίας (έκταση 127.900 τετρ. χλμ. και 15,6 εκατ. κάτοικοι το 1990) σε Τσεχία και Σλοβακία, το 1992 – μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Η Σλοβακία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. το 2004. Την 1η Ιανουαρίου 2009 υιοθέτησε το ευρώ ως εθνικό νόμισμα. Είναι μέλος επίσης του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Το ενδιαφέρον με τη χώρα αυτή είναι ορισμένες διαφοροποιήσεις που έκανε η νέα κυβέρνηση του κ. Φίτσο, ο οποίος χαροπαλεύει μετά την απόπειρα. Διαφοροποιήσεις με σημασία, επειδή απηχούν τη θέληση του λαού, ή του μεγαλύτερου μέρους του, στη χώρα αυτή. Η κυβέρνηση του κ. Φίτσο λοιπόν:
- Χαρακτήρισε τον πόλεμο στην Ουκρανία ως πόλεμο δι’ αντιπροσώπων μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, και κάλεσε το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. να «αποκλιμακώσουν» άμεσα και να πιέσουν για ειρηνευτικές συνομιλίες.
- Ζήτησε να δοθούν εγγυήσεις ασφαλείας στην Ουκρανία και από τη Ρωσία και από το ΝΑΤΟ, και να γίνει αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη ανάμεσα στη δυτική ΝΑΤΟποιημένη πλευρά της Ευρώπης και τη Ρωσία με τους συμμάχους της (Λευκορωσία).
- Δεν στέλνει στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία, παρά μόνο ανθρωπιστική και ιατροφαρμακευτική βοήθεια.
Ε, αυτή η πολιτική συμπεριφορά αποτελεί σήμερα έγκλημα καθοσιώσεως στην ΝΑΤΟκρατούμενη Ευρώπη, που ντύνεται ξανά στο χακί και χάνει κάθε δημοκρατικό ίχνος, στην Ευρώπη που καθρεφτίζεται στη Γιουροβίζιον και κατηγορεί ως «αντισημίτη» όποιον κριτικάρει το Ισραήλ για τη γενοκτονία στη Γάζα. Στην Ευρώπη όπου η αποτυχημένη και μπλεγμένη σε μίζες πρόεδρος της Κομισιόν (Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν) οσμίζεται εμπλοκή του Πούτιν στις ευρωεκλογές και καλεί σε περαιτέρω ενίσχυση του καθεστώτος Ζελένσκι. Σε μια Ευρώπη που θυμίζει πολιτικά και κοινωνικά σε αρκετά σημεία το κλίμα και τις διαδικασίες λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τα ερωτήματα είναι λοιπόν δύο, και έχουμε ήδη τις απαντήσεις:
– Μια χώρα μικρή ή μεσαία, μέλος Δυτικών «συμμαχιών» και οργανισμών, μπορεί να έχει μια διαφοροποιημένη πολιτική στάση και συμπεριφορά σε μείζονα θέματα όπως αυτό του πολέμου; Ναι, μπορεί και πρέπει, επειδή είναι παράγοντας που υποστηρίζει την ειρήνη και αποτρέπει την καταστροφή που θα φέρει ένας μεγάλος πόλεμος.
– Μια χώρα με μια τέτοια διαφοροποιημένη πολιτική (και άρα μια πολιτική ηγεσία που θα την εκφράζει) δεν θα συναντήσει πολλά εμπόδια και έναν «πόλεμο» από τη ΝΑΤΟϊκή φιλοπόλεμη παρέα-ηγεσία; Βεβαίως και θα γνωρίσει πολλαπλά εμπόδια και τυχοδιωκτικές προβοκατόρικες ενέργειες, που μπορούν να φθάνουν μέχρι τις επιλεκτικές δολοφονίες διακεκριμένων προσώπων και ηγετών.
Γι’ αυτό δεν χρειάζεται πολύ φαιά ουσία, ούτε συνωμοσιολογικού τύπου αναλύσεις για να εξηγηθεί η απόπειρα δολοφονίας του κ. Φίτσο. Κάποτε έφθαναν οι άμεσες ή έμμεσες απειλές, τα «μηνύματα» που στέλνονταν με διάφορους τρόπους. Τώρα έχουμε μπει σε μια περίοδο Φαρ Ουέστ, και τέτοια γεγονότα δεν πρέπει να μας εκπλήττουν. Κυρίως, όμως, δεν πρέπει να μας αποθαρρύνουν. Διότι η «δύση της Δύσης» δεν θα γίνει ειδυλλιακά. Θα γίνει με σπασμούς και με προσπάθειες να παραταθεί, να μην συμβεί, να υποσκαφτούν όλες οι λογικές λύσεις και προτάσεις, ώστε η Δύση να μην χάσει την ηγεμονία της.
Οι λαοί της Ευρώπης (όλης της Ευρώπης, όχι μόνο της Ε.Ε.) έχουν συμφέρον να μην γίνει ξανά η ήπειρός μας πεδίο ενός παγκόσμιου πολέμου. Αυτό όμως δεν συζητείται μπροστά στις ευρωεκλογές: όσοι διευθύνουν την Ε.Ε. θέλουν μια Ευρώπη ΝΑΤΟποιημένη, στρατιωτικοποιημένη, στρατοπεδευμένη, διότι νομίζουν ότι μέσα από την «οικονομία του πολέμου» θα ξεφύγουν από την πολυοργανική κρίση της Ευρώπης. Οι ευρωεκλογές προσομοιάζουν με τη Γιουροβίζιον… Ποιος θα πάρει 12 points, ποιος 7, ποιος 3: ψήφος επιτροπών και ψήφος κοινού, χωρίς κανέναν έλεγχο.
