«Γαλλία, οι αγορές ήδη πανηγυρίζουν για τον Μακρόν» (Corriere della sera). «Οι αγορές στηρίζονται στον Μακρόν» (Il Sole 24 ORE). «Μετά τον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών, τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ ανασαίνουν με ανακούφιση» (New York Times): με αυτό τον τρόπο τα όργανα του διεθνούς καπιταλισμού πανηγυρίζουν για τον διαφυγόντα κίνδυνο…
Μετά την εκλογή του Τραμπ, το Brexit και το ιταλικό δημοψήφισμα που απέρριψε τις μεταρρυθμίσεις του Ρέντσι, -σημειώνουν με αισιοδοξία-, ο λαϊκισμός άγγιξε τα όριά του και αρχίζει η πτώση του, ενώ μια καινούρια γενιά νέων και δυναμικών ηγετών του κέντρου (είναι γνωστή η ιδεολογική συγγένεια του Ρέντσι με τον Μακρόν), αφού ξεφορτώθηκαν τα γερασμένα και απαξιωμένα παραδοσιακά κόμματα, της αριστεράς και της δεξιάς, φαίνεται ικανή να αντιμετωπίσει τη λαϊκιστική πρόκληση.
Ξαναγράφοντας τη βιογραφία του Μακρόν, πρώην τραπεζίτη και πρώην ευρωπαϊστή νεοφιλελεύθερου υπουργού, δεν μπορούν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους για αυτή την περσόνα που ενώ συνενώνει στο πρόσωπό του τις «αρετές» των οικονομικών και των πολιτικών ελίτ που βρίσκονται στο τιμόνι της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, υπόσχεται να επιβάλει με θατσερική σιδερένια πυγμή τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες ο ανίκανος Ολάντ δεν κατάφερε να πείσει το λαό του.
Έχει βάση όμως αυτή η ξέφρενη αισιοδοξία, ή μήπως έχει δίκιο ο ισπανικός ιστότοπος La Vanguardia, σε άρθρο του με τίτλο: «Μακρόν: Η παραπλανητική νίκη που μας εφησυχάζει»;
Λίγο ενδιαφέρει εάν η Μαρίν Λεπέν με δυσκολία θα ξεπεράσει το 40% απέναντι στον Μακρόν στις επαναληπτικές εκλογές, γράφει ο συντάκτης του άρθρου, όχι μόνο επειδή αυτό το 40% θα αντανακλούσε έντονα το θυμό και την απογοήτευση των Γάλλων πολιτών για τις ευρωπαϊκές πολιτικές που λεηλατούν το δικαίωμά του στη ζωή και την εργασία, αλλά και επειδή, και κυρίως, τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εκλογών κατέδειξαν την τεράστια άνοδο του υποψήφιου της ριζοσπαστικής αριστεράς Ζαν-Λικ Μελανσόν, που πλησιάζοντας το 20% σχεδόν διπλασίασε τις ψήφους που είχε πάρει στις προηγούμενες εκλογές, σε βάρος του μάλλον νεκρού σοσιαλιστικού κόμματος.
Αποτέλεσμα – για το οποίο προτίμησαν να σιωπήσουν τα ΜΜΕ όλης της Ευρώπης- που αθροίζεται με το αντίστοιχο 20% των Ποδέμος της Ισπανίας, του Κινήματος 5 Αστέρων της Ιταλίας και των Εργατικών της Αγγλίας -κόμμα που παρουσιάζεται σαν να είναι υπό εξαφάνιση, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα νέο κόμμα που επειδή επιστρέφει στις αρχές του πρώτου κόμματος των Εργατικών, ξεφορτώθηκε τη σαβούρα της πτέρυγας Μπλαιρ που το έλεγχε μέχρι τώρα.
Δηλαδή, η αντιπαράθεση στις ευρωπαϊκές ολιγαρχίες δεν πρόκειται να εξασθενίσει, επειδή οι αιτίες που την προκαλούν θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο και αυτό φαίνεται, αφού αν αθροίσουμε τα ποσοστά των ψηφοφόρων του αριστερού και του δεξιού λαϊκισμού σε όλη τη γηραιά ήπειρο, αυτά αγγίζουν το 50% των ψηφοφόρων.
Φυσικά, το άθροισμα αυτό δημιουργεί πρόβλημα στην εικόνα της αριστερής πτέρυγας των αντισυστημικών κομμάτων, αφού χρησιμοποιείται από την προπαγάνδα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας και των καθεστωτικών ΜΜΕ για να στηρίξουν την άποψη των «δύο άκρων» που πρέπει να χτυπηθούν για να προστατευτεί το φάντασμα της «δημοκρατίας» που οι ίδιοι κατάστρεψαν.
Αμέσως μετά τις γαλλικές εκλογές, οι σειρήνες αυτού του μετώπου έφτασαν σε παροξυσμό: από τον Ολάντ μέχρι τον Φιγιόν, σοσιαλιστές, γκολικοί, απομεινάρια του ’68 σαν τον Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και η εφημερίδα Λιμπερασιόν, όλοι ένωσαν τη φωνή τους για να προστατέψουν τη… Δημοκρατία, δηλαδή, το χρηματιστήριο, τις τράπεζες, τους επιχειρηματίες, τους ευρωγραφειοκράτες.
Ακριβώς γι αυτό πρέπει να εκτιμήσουμε την οξυδέρκεια με την οποία ο Μελανσόν αρνήθηκε να προστεθεί σε αυτή την παράφωνη χορωδία, δηλώνοντας πως δεν θα υποστηρίξει κανέναν από τους δύο υποψήφιους του 2ου γύρου.
Μια θέση που θεωρώ πιο σωστή και αποτελεσματική από αυτήν που είχε εκφράσει ο Μπέρνι Σάντερς στις τελευταίες αμερικανικές προεδρικές εκλογές, όταν, μετά την αποτυχία του να πάρει το χρίσμα από τους Δημοκρατικούς, κάλεσε τους εκλογείς του να ψηφίσουν την Χίλαρι Κλίντον.
Είχα γράψει τότε πως θα ήταν καλύτερο να καλούσε σε αποχή, για να καταβάλει όλες του τις δυνάμεις στην οικοδόμηση μιας μελλοντικής πολιτικής, εναλλακτικής και στους δύο υποψήφιους του βορειοαμερικανικού απαράτ.
Νομίζω πως, αντίθετα, ο Μελανσόν έκανε το σωστό: Καθήκον ενός σοσιαλιστικού λαϊκιστικού κινήματος που θέλει πράγματι να είναι ανταγωνιστικό, δεν είναι να προστατέψει το σύστημα από την επίθεση του δεξιού λαϊκισμού, αλλά να αφαιρέσει από αυτόν τη μαζική συναίνεση που έχει αποσπάσει μόνο και μόνο λόγω του αφοπλισμού των παραδοσιακών τμημάτων της αριστεράς.
Για την ώρα, αντιλαμβανόμαστε ότι δημιουργείται ένα εικονικό κοινωνικό μπλοκ, που απορρίπτει τους κανόνες που επιβάλλει το σύστημα μόνο σε ειδικές περιστάσεις, όπως έγινε στην Ιταλία με το δημοψήφισμα της 5ης του περασμένου Δεκέμβρη ή –σε ένα άλλο επίπεδο- αυτό που έγινε στην Αλιτάλια, οι εργαζόμενοι της οποίας αρνήθηκαν να τσιμπήσουν το δόλωμα που τους έριξαν η εταιρία, η κυβέρνηση και τα συνδικάτα.
Για να αποκτήσει όμως αυτό το μπλοκ πραγματική υπόσταση και διάρκεια, πρέπει να αποφύγει συμβιβασμούς και βρώμικες συμμαχίες και να εξακολουθήσει να προχωρά ενάντια στο ρεύμα.
