Χρειάστηκαν χιλιάδες νεκροί και ποτάμι αίμα και δάκρυα για να φτάσουμε στο Ιράν, τον τελικό στόχο του δράματος στη Μ. Ανατολή. Την ίδια στιγμή οι BRICS, δυνητικός αντίπαλος της Δύσης, μεγάλωναν σε αριθμό, δυνάμωναν σε συνοχή και το Ιράν ήταν στην ομάδα των νέων μελών. Δεν είσαι στη σωστή πλευρά της Ιστορίας όταν η πολιτική σου δυναμώνει τον αντίπαλο.
Στον αντίποδα, η Ελλάδα που «δεν διεκδικεί τίποτε» (ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς 2017) ετοιμάζεται να χάσει και όσα έχει, με τον κ. Γεραπετρίτη να λέει «ηρωικά» ας με πούνε και προδότη. Έτσι θα τον πουν, και όχι μόνο αυτόν αν συμβούν όσα υπονοεί. Οι υποχωρήσεις του Τσάμπερλεν διευκόλυναν τον Χίτλερ να αρχίσει τον πόλεμο. Το ερώτημα είναι γιατί δεν παραιτούνται αλλά επιμένουν στην κυβέρνηση στον δρόμο της παράδοσης αμαχητί. Εντολές; Έστω. Αλλά πώς να φανταστούμε Λαβρόφ, Μπλίνκεν, ένα Ευρωπαίο, ένα Αφρικανό, κάποιον Ασιάτη ΥΠΕΞ να λέει το ίδιο και να μένει στη θέση του; Εδώ κανείς, μα κανείς δεν συγκινείται. Κανείς από αυτούς που αλληλοξεσκίζονται για το ποιος θα είναι πρόεδρος στο ένα κόμμα, πως οι νεοεκλεγέντες στο άλλο κόμμα θα οργανωθούν για να αναστήσουν το ταριχευμένο σώμα ενός παλαιού κόμματος αφού λείπει το πολιτικό ύψος για να συσταθεί κάτι καινούργιο, αντάξιο των σημερινών συνθηκών.
Ιράν-Τουρκία
Το Ιράν, όπως και η Τουρκία, είναι ενδιάμεσοι σταθμοί, φράχτες και περάσματα, του δρόμου από τη Δύση στην Ανατολή. To Ιράν, μετά την ανατροπή του Σάχη και την απόπειρα των ΗΠΑ να ανατρέψουν τους μουλάδες, συντάχθηκε, διστακτικά αλλά υποχρεωτικά, με τους αντίπαλους της Δύσης. Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι ο πόλεμος (Ουκρανικό-Μεσανατολικό) ενισχύει το ιρανικό ιερατείο στην εξουσία και το στέλνει εκτός Δύσης, στην αγκαλιά των αντιπάλων.
Η Τουρκία παίζει ως επιτήδειος, αλλά όχι ουδέτερος, παίκτης. Και όσο βλέπει τους Δυτικούς να εξασθενούν στην Ουκρανία και να στηρίζουν τις ακραίες μεθόδους του Ισραήλ, ενισχύει τον βηματισμό της προς την άλλη πλευρά χωρίς να αποκόπτεται από τους Δυτικούς. Ένας πολύ σοβαρός λόγος είναι ότι βλέπει βάσιμα πως μπορεί να έχει σημαντικά και άμεσα κέρδη επί της Ελλάδας (εδάφη και επιρροή, έλεγχο-κατοχή στο Αιγαίο και στην Κύπρο) χωρίς αντίσταση. Η ομάδα Ερντογάν έχει οθωμανικές, αυτοκρατορικές, βλέψεις αλλά αυτά για το μέλλον. Η Ευρώπη θα τα βρει μπροστά της με την Τουρκία να πατάει στη στήριξη των ΗΠΑ που πλέον δεν κρύβουν την επιθυμία τους να γελοιοποιήσουν τους Ευρωπαίους, να τους κάνουν δουλάκια χωρίς φωνή, κύρος και υπόσταση. Σολτς και Μακρόν μπορούν να αναγνωρίσουν στον Μητσοτάκη τον μεγαλύτερο αδελφό τους που διασχίζει με θάρρος τον Ατλαντικό προσφέροντας θυσίες στον θείο Σαμ. Είναι αδιάφορο αν οι κρατούντες στην Ελλάδα παραδίδονται επειδή πιστεύουν ότι έτσι θα περισώσουν εξουσία και πλούτο ή επειδή φοβούνται τους Τούρκους ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Μετράει το αποτέλεσμα.
Αυτοί που δεν πιστεύουν ότι μπορεί το κόμμα τους και η ηγεσία του να παραδοθούν αμαχητί και ότι όλα αυτά τα διαδίδουν κακόβουλοι αντίπαλοι, αποφεύγουν να εξηγήσουν (στον εαυτό τους) πότε κάποιος ΥΠΕΞ κάποιας χώρας δήλωσε δημοσίως ότι μπορεί να τον πουν προδότη για όσα ετοιμάζεται να υπογράψει, όπως έκανε ο Έλληνας ΥΠΕΞ. Η Τουρκία δεν θέλει απλώς να υποχωρήσει η Ελλάδα, θέλει και να την ταπεινώσει για να ξεπλύνει την «αναίδεια» της Επανάστασης του ‘21.
Θα δούμε αν ο φόβος των λαϊκών αντιδράσεων αποτρέψει, τουλάχιστον προσώρας, το όνειδος όσων προαναγγέλλονται.
Υ.Γ.: Το Ιράν ενημέρωσε τον ΟΗΕ (δηλαδή τις ΗΠΑ) για τις αντιδράσεις του αν το Ισραήλ του επιτεθεί. Και εδώ ο φόβος της αντίδρασης ίσως αποτρέψει την κλιμάκωση.
