Ή πώς να ξεφορτωθούμε τους φορτικούς μύθους του αριστερού παρελθόντος. Της Έλενας Πατρικίου
Ο γιατρός Νίκος Σκοπούλης, από τη Ραψίστα (μετονομασθείσα Πεδινή) της Ηπείρου, ήταν μέλος του ΕΑΜ. Συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Ιταλούς, ύστερα, μετά την απελευθέρωση, συνελήφθη και εξορίστηκε από το ελληνικό κράτος (Ικαρία, Μακρόνησος, Άι Στράτης). Το 1958 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής της ΕΔΑ. Λέγεται (έτσι συμβαίνει με τους θρύλους) πως ήταν ο «γιατρός των φτωχών». Λέγεται πως ως και τους χωροφύλακες θεράπευε χωρίς αμοιβή, σε κείνα τα τοτινά Γιάννενα της φτώχειας, της μετανάστευσης και της ταπεινωμένης ευγένειας. Και λέγεται (έτσι γίνεται με τα παραμύθια) πως ξεπερνούσε σε ψήφους τον Ευάγγελο Αβέρωφ, που θεωρούσε τον γιατρό ως τον μεγάλο του αντίπαλο στο «φέουδο» της Ηπείρου.
«Φέουδο»; Μα η Ήπειρος ήταν ακόμα τότε Δεσποτάτο. Έτσι, σαν πριγκίπισσα του ανεξάρτητου ορεινού Δεσποτάτου, ξανθογάλαζη και περήφανη, έμοιαζε η Αφροδίτη Δαγκλή. Σαν Κομνηνή Δούκα, δηλαδή σαν γυναίκα της Ηπείρου. Οι γυναίκες της Ηπείρου. Με το διάφανο δέρμα, με τη λυγερή περηφάνια, με την λυγερή υποταγή στο καθήκον, που δεν λύγιζαν ούτε όταν σήκωναν τα φορτία των πεσμένων μουλαριών και τα πήγαιναν αγόγγυστα, ως τις γραμμές του αλβανικού μετώπου. Η Αφροδίτη Δαγκλή, γυναίκα του Σκοπούλη, ήταν αδελφή του χαράκτη Χρήστου Δαγκλή.
Μαθητής του Παρθένη και του Κεφαλληνού, ο Δαγκλής χάραξε πλήθος αφίσες της Κατοχής. Ύστερα, μαζί με τον αδελφό του, τον Φάνη, εξορίστηκε στη Μακρόνησο κι έζησε το σύρμα των πολιτικών εξορίστων, μαζί με τον Κώστα Κουλουφάκο (ποιητή και συνιδρυτή της Επιθεώρησης Τέχνης), τον Γιάννη Ρίτσο, τον Παναγιώτη Ελή (από τους οργανωτές της αντίστασης στη βουλγάρικη κατοχή, δολοφονήθηκε την 21 Απριλίου του ’67 στον Ιππόδρομο), τον Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο· κι ύστερα στον Άι Στράτη, ώς το ’56. Και μετά (επειδή την Ευρώπη την ξέραμε σ’ αυτόν τον τόπο και πριν την ανακαλύψουν τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο επιλεγόμενος Εθνάρχης όσο και η ανανεωτική Αριστερά), για χρόνια στην Βιέννη και όλη την περίοδο της δικτατορίας στο Παρίσι…
Τώρα, βεβαίως, ποιος τους θυμάται και ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς τους μύθους; Ξεφορτωθήκαμε επιτέλους τους Κομνηνούς και τους Δουκάδες και το συνεχές αλληλοφάγωμά τους.
Τώρα έχουμε πανυπερσέβαστους Ορσίνι και Μπουοντελμόντι και Τόκκο. Τώρα η θυγατέρα του Νίκου Σκοπούλη και της Αφροδίτης Δαγκλή ορκίστηκε υφυπουργός Υγείας της κυβέρνησης εθνικής ευθύνης που εν αγαστή συμπνοία κατεργάστηκαν υπεύθυνοι δεξιοί, υπεύθυνοι σοσιαλιστές και υπεύθυνοι ανανεωτικοί αριστεροί.
Κόντρα στους ανεύθυνους αέρηδες που φυσούν στην Πίνδο, από τα χρόνια του Δεσποτάτου ακόμα, κι από τα χρόνια του Διονύσιου του Σκυλόσοφου, κι από τα χρόνια του Μάρκου Μπότσαρη (τον οποίο βεβαίως μνημονεύουμε κυρίως ως συντάκτη του πρώτου γαλλοαλβανικού λεξικού και ως στάση στο μετρό του Παρισιού), κι από τα χρόνια της γενιάς του Νίκου Σκοπούλη, έπνευσε επιτέλους άνεμος επωφελούς και δημιουργικής συνεργασίας μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και ευρωπαίων εταίρων.
Ήδη βλέπουμε να γίνονται πραγματικότητα οι «απαλές λύσεις» τις οποίες ευαγγελίστηκε η παιδαγωγός κα Ρεπούση. Κι έβρεξε, επιτέλους, ο ουρανός το μάννα του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, χάρις στο οποίο το υφυπουργείο Υγείας θα ψωνίσει τα φάρμακα των ασφαλισμένων ασθενών τόσο της Ηπείρου όσο και της υπολοίπου επικρατείας, ώστε κάτι φιλάνθρωποι αριστεροί γιατροί που θεράπευαν δίχως αμοιβή τους αρρώστους να ανήκουν οριστικά στο προ-εκσυγχρονιστικό μας παρελθόν και στην ουτοπία των παραμυθιών.
«Φέουδο»; Μα η Ήπειρος ήταν ακόμα τότε Δεσποτάτο. Έτσι, σαν πριγκίπισσα του ανεξάρτητου ορεινού Δεσποτάτου, ξανθογάλαζη και περήφανη, έμοιαζε η Αφροδίτη Δαγκλή. Σαν Κομνηνή Δούκα, δηλαδή σαν γυναίκα της Ηπείρου. Οι γυναίκες της Ηπείρου. Με το διάφανο δέρμα, με τη λυγερή περηφάνια, με την λυγερή υποταγή στο καθήκον, που δεν λύγιζαν ούτε όταν σήκωναν τα φορτία των πεσμένων μουλαριών και τα πήγαιναν αγόγγυστα, ως τις γραμμές του αλβανικού μετώπου. Η Αφροδίτη Δαγκλή, γυναίκα του Σκοπούλη, ήταν αδελφή του χαράκτη Χρήστου Δαγκλή.
Μαθητής του Παρθένη και του Κεφαλληνού, ο Δαγκλής χάραξε πλήθος αφίσες της Κατοχής. Ύστερα, μαζί με τον αδελφό του, τον Φάνη, εξορίστηκε στη Μακρόνησο κι έζησε το σύρμα των πολιτικών εξορίστων, μαζί με τον Κώστα Κουλουφάκο (ποιητή και συνιδρυτή της Επιθεώρησης Τέχνης), τον Γιάννη Ρίτσο, τον Παναγιώτη Ελή (από τους οργανωτές της αντίστασης στη βουλγάρικη κατοχή, δολοφονήθηκε την 21 Απριλίου του ’67 στον Ιππόδρομο), τον Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο· κι ύστερα στον Άι Στράτη, ώς το ’56. Και μετά (επειδή την Ευρώπη την ξέραμε σ’ αυτόν τον τόπο και πριν την ανακαλύψουν τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο επιλεγόμενος Εθνάρχης όσο και η ανανεωτική Αριστερά), για χρόνια στην Βιέννη και όλη την περίοδο της δικτατορίας στο Παρίσι…
Τώρα, βεβαίως, ποιος τους θυμάται και ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς τους μύθους; Ξεφορτωθήκαμε επιτέλους τους Κομνηνούς και τους Δουκάδες και το συνεχές αλληλοφάγωμά τους.
Τώρα έχουμε πανυπερσέβαστους Ορσίνι και Μπουοντελμόντι και Τόκκο. Τώρα η θυγατέρα του Νίκου Σκοπούλη και της Αφροδίτης Δαγκλή ορκίστηκε υφυπουργός Υγείας της κυβέρνησης εθνικής ευθύνης που εν αγαστή συμπνοία κατεργάστηκαν υπεύθυνοι δεξιοί, υπεύθυνοι σοσιαλιστές και υπεύθυνοι ανανεωτικοί αριστεροί.
Κόντρα στους ανεύθυνους αέρηδες που φυσούν στην Πίνδο, από τα χρόνια του Δεσποτάτου ακόμα, κι από τα χρόνια του Διονύσιου του Σκυλόσοφου, κι από τα χρόνια του Μάρκου Μπότσαρη (τον οποίο βεβαίως μνημονεύουμε κυρίως ως συντάκτη του πρώτου γαλλοαλβανικού λεξικού και ως στάση στο μετρό του Παρισιού), κι από τα χρόνια της γενιάς του Νίκου Σκοπούλη, έπνευσε επιτέλους άνεμος επωφελούς και δημιουργικής συνεργασίας μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και ευρωπαίων εταίρων.
Ήδη βλέπουμε να γίνονται πραγματικότητα οι «απαλές λύσεις» τις οποίες ευαγγελίστηκε η παιδαγωγός κα Ρεπούση. Κι έβρεξε, επιτέλους, ο ουρανός το μάννα του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, χάρις στο οποίο το υφυπουργείο Υγείας θα ψωνίσει τα φάρμακα των ασφαλισμένων ασθενών τόσο της Ηπείρου όσο και της υπολοίπου επικρατείας, ώστε κάτι φιλάνθρωποι αριστεροί γιατροί που θεράπευαν δίχως αμοιβή τους αρρώστους να ανήκουν οριστικά στο προ-εκσυγχρονιστικό μας παρελθόν και στην ουτοπία των παραμυθιών.
Σχόλια
