του Βασίλη Γρετσίστα
Μετά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και την πρόσκληση του στους «έξυπνους επενδυτές», ήρθε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, με μαγνητοσκοπημένο μήνυμά του, να δηλώσει ότι «η γη των ευκαιριών έχει τις πύλες της ανοιχτές για εξαιρετικά επικερδείς επενδύσεις». Δυό μέρες αργότερα, πραγματοποιήθηκε η γενική απεργία που είχαν προκηρύξει η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ.
Στην επικοινωνία του συνδικαλιστικού κινήματος με τον κόσμο της εργασίας μέσω μηνυμάτων, γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου και κυρίως φωτορεπορτάζ, επικράτησε δυστυχώς η «αμερικανιά». Οι χθεσινοί τίτλοι, μαζί με τις απαραίτητες φωτογραφίες, ήταν ενδεικτικοί και απόλυτα προβλέψιμοι: «Παρέλυσε η χώρα», «Μαζική συμμετοχή», «Στάλθηκε μήνυμα συνέχισης του αγώνα και απάντηση σε κυβέρνηση, εργοδοσία και τους ανθρώπους της», «Μεγάλο το ενδιαφέρον του γερμανικού Τύπου για τις κινητοποιήσεις». Πώς γίνεται και είναι όλοι ευχαριστημένοι…
Δεν εκτιμώ ότι κυβέρνηση και εργοδοσία νιώθουν μεγάλη απειλή από το εργατικό κίνημα και την «κλιμάκωση» των αγώνων του. Από την άλλη, το θέμα δεν είναι να μπλοκάρεις κυρίως το σύστημα, αλλά να ξεμπλοκάρεις την κοινωνία. Μπορεί να συμβάλει σ’ αυτό μια απεργία που εξαγγέλθηκε, προετοιμάστηκε, πραγματοποιήθηκε και αποτιμήθηκε εξαιρετικά προβλέψιμα;
Η απεργία εξαγγέλθηκε, πατροπαράδοτα, τον Νοέμβρη ενόψει της ψήφισης του προϋπολογισμού, με εμβόλιμο και πιασάρικο το θέμα του περιορισμού της κήρυξης απεργίας. Προετοιμάστηκε βασικά μόνο από το ΠΑΜΕ και, για τους δικούς του λόγους. Το ΠΑΜΕ έκανε, την προηγούμενη εβδομάδα, στάση εργασίας για το ζήτημα του περιορισμού της απεργίας και μπούκα στο υπουργείο Εργασίας, κατάληψη και πορεία στη Θεσσαλονίκη, έγραψε συνθήματα στα γραφεία του ΣΕΒ, και έκανε ενημερώσεις στους εργασιακούς χώρους, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα σε αρκετό κόσμο που θέλει να κάνει κάτι να εκφραστεί μέσα από τα μπλοκ του.
Η υπόλοιπη αριστερά αντιγράφει, λιγότερο θεαματικά αλλά το ίδιο, την κίνηση του ΠΑΜΕ και επιμένει κι αυτή σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις χωρίς να φαίνεται προσπάθεια να υπάρξει μια διαφορετική απεύθυνση, πέρα από κάποια κομματικά όρια. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ανύπαρκτες και προκλητικές. Το να μιλάνε για τεράστια επιτυχία μετά από μια τέτοια απεργία, στην οποία δεν κατάφεραν να κινητοποιήσουν στοιχειωδώς ούτε τις μεγάλες ομοσπονδίες, χωρίς να υπάρχει ένας διαφορετικός τόνος –ακόμα και η ΔΕΗ δεν είχε μια αισθητή παρουσία– δείχνει το πόσο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες περιγελούν την κοινωνία.
Οι συγκεντρώσεις είχαν όλα τα κλασικά. Εξέδρες, συνθήματα, ομιλίες, αιτήματα, πανό… Μα όλα ίδια… Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Με μία ιδιαιτερότητα, Αυτή τη φορά ο ρυθμός του μπλοκ του ΠΑΜΕ ήταν ακόμα πιο γρήγορος από τον συνηθισμένο του, πολύ πιο γρήγορος, σε μια πορεία του που έφτασε μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία. Τo βάδισμα και ο παλμός όλων των μπλοκ, σωματείων, οργανώσεων κ.λπ. προσαρμόστηκαν αναλόγως. Όλα ήταν πιο σύντομα, όλα τελείωσαν πιο γρήγορα. Μάλλον οι κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, έχουν μιμητές;. Ο παλμός ήταν ακόμα πιο χαμηλών τόνων συνολικά. Κόσμος γενικά σιωπηλός, που απλά περπάταγε και συζητούσε. Ελάχιστος κόσμος στα πεζοδρόμια, σχετικά άδεια η Αθήνα σε όλο το μήκος της πορείας.
Συμπερασματικά, αν και νικήθηκαν κατά κράτος όλα τα σχήματα ευκολίας και ανάθεσης, ακόμα δεν έχουν βγει στέρεα και κρυστάλλινα συμπεράσματα. Όσο τα αποφεύγουμε, θα μένει μόνο το φωτορεπορτάζ, ο μικρόκοσμος των δικών μας κινητοποιήσεων, και ο επόμενος σταθμός…
Εκτός και αν πιστεύει κανείς, όντως, τα περί «γης της ευημερίας». Γιατί, ως γνωστόν, στην ευημερία τσιμπάς και κάτι.
