Είναι μεγάλη η ανάγκη να οργανωθεί η αντίδραση της κοινωνίας στα καταναγκαστικά μέτρα που επιβάλλουν οι εμπνευστές και οι εφαρμοστές των Μνημονίων. Αλλά είναι και ηλίου φαεινότερο ότι ο παλαιού τύπου συνδικαλισμός έχει από καιρό απαξιωθεί στο έπακρο και οι οργανώσεις του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς δεν έχουν επαρκείς οργανωμένες δυνάμεις για να καλύψουν την απουσία των εργαζομένων από τις διαδηλώσεις.
Το ΠΑΜΕ, πιο συγκροτημένο και πιο πυκνό από τους άλλους, κάνει το καθιερωμένο πέρασμά του, έχοντας υπολογίσει εκ των προτέρων και το χρόνο παραμονής του, με περίπου 1.500-2.000 άτομα, το μόνο που φαινόταν να έχει στις γραμμές του κάποιους δημόσιους υπαλλήλους και κάποια σωματεία του δημόσιου τομέα, πρώτο-πρώτο, για να μην έρθει -όπως πάντα- σε επαφή με τους «άλλους», πριν ακόμα μαζευτούν αυτοί που θα πλαισίωναν την εξέδρα της ΑΔΕΔΥ. Με τα γνωστά συνθήματα-πασπαρτού, «τέρμα πια στις αυταπάτες ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», «αυτός είναι ο καπιταλισμός…» και όλα τα υπόλοιπα τυποποιημένα και απαράλλαχτα που χωρίς ιδιαίτερο τόνο και παλμό αναπαράγουν μια εικόνα που είναι ακριβώς η ίδια όσα χρόνια κι αν περάσουν, ό,τι και να έχει μεσολαβήσει.
Η συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ, στην καλύτερη περίπτωση, είχε 2.000-2.500 άτομα, στην πλειοψηφία τους από μπλοκ φοιτητών (ΕΑΑΚ), αριστερές οργανώσεις κ.λπ., ελάχιστα σωματεία από εξωκοινοβουλευτικούς (2 ΕΛΜΕ και κάτι νοσοκομεία), αναιμικά από κόσμο, και πίσω τα μεγάλα πανό των Ομοσπονδιών με 10-20 άτομα να τα συνοδεύουν (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΠΟΕΔΗΝ). Ελάχιστη ήταν και η παρουσία κλάδων που σε προηγούμενες κινητοποιήσεις έκαναν κατά κάποιο τρόπο αισθητή την παρουσία τους.
Όλες οι πολιτικές οργανώσεις συμμετείχαν με μπλοκ που ξεκινούσε από τα 50 άτομα και κανένα δεν ξεπερνούσε τα τριακόσια. ΜΑΣ, ΣΕΚ, ΟΚΔΕ, ΞΕΚΙΝΗΜΑ, ΔΕΑ, ΕΡΓΑΣ – ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ κ.λπ., η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ – ΜΕΤΑ σε αρκετά χαλαρούς σχηματισμούς και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο τέλος, όλοι μαζί για άλλη μια φορά δεν κατάφεραν να δώσουν πνοή ούτε με τις εφημερίδες, τις σημαίες, τα συνθήματα, τις προκηρύξεις και τα πανό που έδιναν το γνώριμο χρώμα, αλλά δεν έκρυβαν την αφλογιστία της κινητοποίησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 12.30 το μεσημέρι, όλη η ιστορία είχε τελειώσει…
Οι καταστάσεις δεν είναι συνηθισμένες και η αντιφάσεις δεν επιλύονται με δράσεις ρουτίνας. Η κρίση ροκανίζει όλο και σε πιο μεγάλο βάθος την κοινωνία, αλλά η αντίδρασή της εξακολουθεί να μένει ανέκφραστη. Και το πιθανότερο είναι ότι αποτυχημένες απεργίες και διαδηλώσεις αυτού του τύπου, υποκινούμενες από απαξιωμένους συνδικαλιστικούς φορείς, μπορεί και να προκαλούν το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Γ.Τ.
