του Στράτου Κερσανίδη
Πάει κι ο Αντώνης Σουρούνης. Προστέθηκε κι αυτός στον ατελείωτο κατάλογο των απόντων. Ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς, ο οποίος έζησε περιπλανώμενος στους δρόμους της πραγματικότητας, περπάτησε μαζί με τους αληθινούς ανθρώπους και εμπνεύστηκε από εκείνους που οι καθωσπρέπει λένε αλήτες.
Αυτοί ήταν και ο συγγραφικός του κόσμος: άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, άνθρωποι λαϊκοί που αδιαφορούν για τις κοινωνικές συμβάσεις, μπεκρήδες, πουτάνες, χαρτοπαίκτες, παθιασμένοι και αισθησιακοί, ονειροπόλοι, απελπισμένοι, οπαδοί της περιπέτειας και του ρίσκου.
Μπορεί ένας συγγραφέας να γράψει ιστορίες ανθρώπων απλώς παρατηρώντας από απόσταση; Μπορεί να λειτουργήσει ως διανοούμενος από καθέδρας, ο οποίος όλα τα γνωρίζει αλλά τίποτε δεν ξέρει; Η απάντησή μου είναι πως όχι, δεν μπορεί. Το ξέρω πως ο Αντώνης Σουρούνης θα συμφωνούσε σ’ αυτό. Απόδειξη ήταν η ίδια του η ζωή και το βιωματικό του γράψιμο, γιατί αυτό υπήρξε ο Αντώνης Σουρούνης, ένας άνθρωπος περπατημένος, ένας άνθρωπος της πιάτσας. Άλλωστε για όλα αυτά έγραφε, για όσα ζούσε και όχι για όσα διάβαζε στα σκονισμένα ράφια των βιβλιοθηκών. Δεν ήταν συγγραφέας της πολυθρόνας και του γραφείου αλλά της περιπλάνησης, του αλκοόλ και της αλητείας.
Η ίδια του η ζωή το μαρτυρά. Μετανάστης στη Γερμανία, φοιτητής στην Κολονία και το Ίνσμπουργκ, «δραπέτης» από την ακαδημαϊκή καριέρα και δουλειά κάθε είδους: ναυτικός, τραπεζικός, γκρουμ, επαγγελματίας παίκτης στη ρουλέτα. Και ύστερα, γίνεται συγγραφέας!
Είχε πολλά να γράψει, αλλά μη νομίσετε πως «συμμαζεύτηκε» και έγινε ένας «καθωσπρέπει» διανοούμενος. Ποτέ δεν ήθελε να είναι ένας τέτοιος κι έτσι συνέχισε να πίνει και να βολτάρει στους σκοτεινούς δρόμους, πλάι στις ξεφτισμένες ψυχές και να γράφει γι’ αυτές και τα πάθη τους. Και μετά, όπως γίνεται πάντα, ήρθε η μέρα που η ζωή που κατοικούσε μέσα του αποφάσισε να φύγει. Και το μυθιστόρημα που έγραφε έμεινε ανολοκλήρωτο.
Ο Αντώνης Σουρούνης, γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη και πέθανε στις 5 Οκτωβρίου 2016, στα 74 του χρόνια. Έγραψε πολλά μυθιστορήματα και διηγήματα. Δεν αναφέρω τίτλους. Αναζητείστε τα βιβλία του.
Είναι ό,τι μας άφησε και είναι ο καλύτερος τρόπος να τον τιμήσουμε.
