Αντίο Μιχάλη (Αδάμ)
Ξυπνάς πρωί! Όμορφη μέρα! Βλέπεις τον ήλιο να ανατέλλει! Ευχαριστείς τον Φυσικό Κόσμο γι’ αυτό! Έχεις περάσει μια ωραία Εθνική Γιορτή – έχεις νιώσει ρίγη συγκινήσεως, έχεις γελάσει, έχεις χαρεί, έχεις δουλέψει δημιουργικά, έχεις κάνει την πλάκα σου, έχεις ψιλοτσαντιστεί με διάφορες μαλακίες – αλλά δεν χάλασε κι ο κόσμος! Αφού σε έχει χτυπήσει στο πρόσωπο το αγιάζι πας μέσα για τον πρωινό καφέ σου! Και εκεί βλέπεις ότι ένας φίλος σου έχει φύγει! Ο Μιχάλης Αδάμ, σπουδαίος προμότερ και παραγωγός, δημιουργός καταστάσεων τέχνης, καλός συνεργάτης και φίλος, από την ψυχή του Θεάτρου Μπάντμιντον που ζήσαμε τόσα ωραία χρόνια, έχει φύγει. Ένας άνθρωπος που έχει παλέψει πρακτικά για την τέχνη. Που με νύχια και με δόντια πήγε να κρατήσει ζωντανό ένα πνεύμονα ζωής θεάτρου, μουσικής κ.ο.κ. Και εκεί πάνω σου ‘ρχεται να πεις: Άντε γαμηθείτε κι εσείς κι η διάσημη σοπράνο σας. Και το λες!
Γιώργος Χαρωνίτης
Αντίο Άρη (Σκιαδόπουλε)
Δεν ήταν από τα παιδιά που βολεύονται εύκολα. Έψαχνε κι αυτός τους ανθρώπους με ταλέντο, να τους γνωρίσει και να τους αναδείξει μέσα από τη δουλειά του. Γραφιάς καλός ήταν, σε εφημερίδες και περιοδικά, όπως το «Έθνος» και ο «Ταχυδρόμος», αιχμηρός συχνά πάνω από το μέσο όρο και από το ανεκτό όριο, κάτι που δεν άρεσε πάντοτε στους εργοδότες του. Αλλά άφησε μεγαλύτερο αποτύπωμα με τις εκπομπές του στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, στο ίδιο μοτίβο με τον ίδιο στόχο, τον άνθρωπο δημιουργό. Ταλαιπωρήθηκε πολύ στο τέλος με την υγεία του, συνήλθε, ξανάπεσε, πάλευε. Και συνειδητοποίησε ποιοι ήταν φίλοι του και ποιοι το έπαιζαν φίλοι. Ο κορωνοϊός τον βρήκε πολύ εξαντλημένο, σωματικά και ψυχολογικά και στη μάχη αυτή δεν τα κατάφερε, στα 75, και έφυγε με πολλές ιδέες ανεκπλήρωτες…
Στ. Ελλ.
