Το μέτωπο ανάσχεσης του εκφασισμού αφορά σύσσωμο το «συνταγματικό τόξο» ή εντάσσεται στον αγώνα ενάντια στο Μνημόνιο; Προκρίνονται αντικαπιταλιστικά ή δημοκρατικά χαρακτηριστικά;
Προτάσσονται ιδεολογικές αντιρατσιστικές ταυτότητες με αναφορές στην ιστορική μνήμη; Ή μήπως είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων που πρέπει να αναδειχτεί; Και, εντέλει, ποιος είναι ο αντίπαλος; Η Χρυσή Αυγή, το Μνημόνιο, το κράτος ή ο «μικρός φασίστας» που θεριεύει στο μυαλό όσων βιώνουν την απόρριψη και την απόγνωση; Κάποιες απαντήσεις συναιρούνται και κάποιες αντιδιαστέλλονται.
Στην κεντρική Πλατεία της Ξάνθης πριν από δύο εβδομάδες ένας μαθητής της μειονότητας κατέληξε στο νοσοκομείο, σοβαρά χτυπημένος από χρυσαυγίτες. Η ένταση κλιμακώνεται. Απειλούνται επικίνδυνες οξύνσεις με δόλωμα τη μειονότητα και άγνωστη τροπή, αφού είναι δεδομένη η εμπλοκή της Τουρκίας σ’ ένα πεδίο που θεωρεί πως δικαιωματικά «έχει λόγο». Άμεσα ο βουλευτής της πόλης, Ζεϊμπέκ Χουσεΐν (ΣΥΡΙΖΑ) κάλεσε σε πανστρατιά την πόλη για να καταγγελθεί η φασιστική απειλή. Η ανταπόκριση των δήμων, των μαζικών φορέων, των κατοίκων ήταν εντυπωσιακή και το περασμένο Σάββατο έλαβε χώρα μια μεγαλειώδης διαδήλωση. Το γεγονός δεν έλαβε δημοσιότητα. Ίσως, όμως, να τοποθετείται δίπλα στις παλλαϊκές εκδηλώσεις της Χαλκιδικής και της Ιεράπετρας. Το κείμενο του δημοσιογράφου Γ. Σιδηρόπουλου στο site xanthipress.gr φωτίζει μία διαφορετική οπτική για την αντιφασιστική απάντηση. Σταχυολογούμε: «Η κρίσιμη μάζα για να μετατραπεί από μια ικανοποιητική και επιτυχημένη πορεία, στο πιο μαζικό συλλαλητήριο της μεταπολίτευσης, ήταν η παρουσία της μειονότητας για πρώτη φορά στο δρόμο… Υπήρξε μια χυδαία, ενδεχομένως, επιχείρηση κάποιων κύκλων, να σαμποτάρουν αυτή την πορεία με ακατανόητες ιδεολογικές ακροβασίες και φτηνή εθνικιστική προπαγάνδα που κατέρρευσε με πολύ εντυπωσιακό τρόπο. Πέρα από την κακή αισθητική των παραγόντων αυτών της πλειονότητας αλλά και της μειονότητας, η επιχείρηση αυτή ήταν και πλήρως αποτυχημένη, αναγκάζοντας τους ενορχηστρωτές να παρακολουθούν περίλυποι τη μεγάλη συμμετοχή, αφού στρατηγικά υπέστησαν μια ήττα που θα μπορούσαν να αποφύγουν… Οι πρακτικές αυτές χρεοκοπούν, γιατί η κοινωνία επιλέγει να κινείται σε ό,τι της φαίνεται δίκαιο, χρήσιμο και δημοκρατικό και όχι γιατί κάποιος άλλος αναλαμβάνει να παραστήσει έναν καινοφανή και κατά φαντασία “προστάτη” της κοινωνίας. Είναι εντυπωσιακό πάντως ότι η -στον πυρήνα της στρεβλή- θεωρία των άκρων επιβεβαιώνεται στη Θράκη, όταν μιλούμε για τους ακραίους της μειονότητας και της πλειονότητας οι οποίοι, με μαθηματική ακρίβεια, συναντώνται όταν οι μάζες κινούνται αντίθετα στο διχασμό!… Η κοινωνία δεν ετεροκαθορίζεται πολιτικά και δεν καθοδηγείται στο βαθμό που κάποιοι νομίζουν. Η πολιτική χειραφέτηση των πολιτών δεν έχει ολοκληρωθεί, ειδικά για το μεγαλύτερο μέρος της μειονότητας και δεν συνέβη σε μια μέρα, από μια πορεία. Όμως, σταδιακά και με δύσκολα βήματα, η κοινωνία προχωρά μπροστά σε δρόμους που δεν έχουν χαράξει, αναγκαστικά, άλλοι για εμάς αλλά εμείς για το μέλλον μας.
Το σημαντικότερο μήνυμα που βγήκε ήταν η ενωμένη κοινωνία. Και αυτό γίνεται ακόμη πιο σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς ότι σε απάντηση ενός φτηνού διχαστικού πολέμου απέναντι στα ενωτικά μηνύματα, ήρθε η μεγαλύτερη πορεία όλων των εποχών στην Ξάνθη. Αυτό το καθιστά ηχηρό αλλά δεν πρέπει να εμπλακεί στο δίπολο απέναντι σε όσους πολέμησαν την πορεία, παρά να επιμείνει στο πλαίσιο που αυτή εξέπεμψε».
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
