Της Δήμητρας Μαραγκουδάκη*
Θέλω, με απλά λόγια, να καταθέσω όσα αποκόμισα από τη μέχρι τώρα προσυνεδριακή διαδικασία, στην οποία συμμετέχω παράλληλα με τη συνήθη κοινωνική μου δραστηριότητα – γάμοι βαφτίσια γιορτές και βράδια με φίλους δεν σταματούν λόγω Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα μέλη των οργανώσεων που είχα την τύχη να γνωρίσω ανά την Ελλάδα, είναι αυτοί οι ίδιοι που συναντώ στις κοινωνικές εκδηλώσεις, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε και βγήκε εκτός στενού κομματικού σωλήνα. Δεν νοσταλγώ πια καθόλου την εποχή πριν από τις εκλογές που συζητούσαμε μόνο θεωρητικά, αλλά δεν μπορούσαμε να επηρεάσουμε πραγματικά τις εξελίξεις. Ωραία περνούσαμε, δεν λέω, αλλά ο κόσμος έχει αλλάξει από τότε και η ζωή μάς σπρώχνει να αλλάξουμε κι εμείς. Το μήνυμα μου, λοιπόν, είναι τόσο αισιόδοξο όσο και δύσκολο, ως προς την επίτευξη του ζητούμενου, εξάλλου κι εγώ η ίδια έχω ζήσει δεκαετίες μέσα στον κομματικό σωλήνα.
Το επιτακτικό αίτημα της βάσης, όταν το αποκωδικοποιήσουμε, μας ζητάει να κάνουμε μια υπέρβαση που μοιάζει παράδοξη, γιατί το ζητούμενο τελικά είναι να κατορθώσουμε αυτό που οφείλαμε να είμαστε εξ ορισμού.
Τα νέα μέλη, τουλάχιστον τριπλάσια από το παρελθόν, λίγα σχετικά με όσα θα έπρεπε να έχουμε αναλόγως με αυτό που μας συμβαίνει, προβληματίζονται και κουράζονται από τη συνεχή ομφαλοσκόπηση και απογοητεύονται από τα μικρά που μας απασχολούν, τα διαδικαστικά, λίστες, συνιστώσες κ.λπ., όπως έχουν βαρεθεί και την πολυετή κουβέντα ευρώ/όχι ευρώ. Τα νέα μέλη είναι αυτά που μας μιλάνε για όραμα, για σοσιαλισμό του 21ου αιώνα κι ας μην έχουν εντρυφήσει όλοι στο μαρξισμό. Το αίτημα, λοιπόν, είναι να παράξουμε πολιτική.
Ρωτούν για την επόμενη μέρα, για την Παιδεία, την Υγεία, την ανεργία, την επισφάλεια, γιατί αυτή είναι η ζωή τους που την ισοπέδωσε ο νεοφιλελευθερισμός και οι άγριες ταξικές πολιτικές. Αυτά τα ίδια ερωτήματα τίθενται και εκτός κόμματος.
Εκτός από το αίτημα για παραγωγή πολιτικής για τα ζητήματα της καθημερινότητας, η βάση μάς λέει συνεχώς «κάνετε κάτι», ένα πιεστικό αίτημα που επανέρχεται συνεχώς και που θα τολμήσω να πω, με πονάει. Αρχικά με αναστάτωνε και το αντιμετώπιζα εχθρικά, το θεωρούσα άδικο, γνωρίζοντας ότι είμαστε κλεισμένοι στα γραφεία μας, μελετάμε νυχθημερόν, δεν ασχολούμαστε με την αυστηρά προσωπική καθημερινότητά μας. Εμείς οι εκλεκτοί… Και μου πήρε χρόνο να καταλάβω ότι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά μας. Ο κόσμος ζητάει να βγούμε από τα γραφεία μας, να βγούμε από το σωλήνα. Να ξεπεράσουμε με όσο πιο συνοπτικές διαδικασίες γίνεται τα διαδικαστικά μας και να βγούμε στο δρόμο, στις γειτονιές μας, στους χώρους εργασίας.
Προτείνω, λοιπόν, να αφουγκραστούμε τη βάση μας. Προτείνω ένα συνέδριο εξωστρεφές που οι τοποθετήσεις των συνέδρων θα μιλάνε για τις λύσεις που θα δώσουμε, για την κοινωνία που θέλουμε, για τους προοπτικούς μας στόχους, για τους ταξικούς αγώνες που μας περιμένουν. Θα ήθελα ένα συνέδριο που να εμπνέει και να γεννά εμπιστοσύνη, να σπάει το φόβο που μας ταλανίζει και κυρίως να σπάει τον τοίχο που μας έχουν υψώσει που λέει, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.
Ας είμαστε ρεαλιστές, αυτό που προτείνω είναι όλα αυτά τα ουσιαστικά επίδικα και εξ ορισμού εξωστρεφή, να δώσουν μήνυμα ενότητας. Να υπερβούμε εαυτούς και να πάρουμε θέση, ας τελειώνουμε με το κόμμα μηχανισμών, το κόμμα λιστών και συνιστωσών και να γίνουμε κόμμα μελών. Όσο για το θέμα της εκλογής του προέδρου προτείνω να σκεφτούμε: Θεράπευσε η εκλογή Ζαχαριάδη και Παπαρήγα από την Κεντρική Επιτροπή τα σοβαρά ζητήματα εσωκομματικής δημοκρατίας του ΚΚΕ; Ο πρόεδρος, έτσι κι αλλιώς, εκλέγεται και δίνει λόγο στην Κεντρική Επιτροπή (όπως άλλωστε και κάθε μέλος της Κ.Ε. που εκλέγεται από το Συνέδριο επίσης) και αν φτάσουμε σε σημείο να χρειαστούμε συνέδριο για να τον εγκαλέσουμε, τα πράγματα θα είναι ήδη πολύ σοβαρά και δεν θα λύνονται με τεχνικό τρόπο.
* Η Δήμητρα Μαραγκουδάκη
είναι μέλος της απερχόμενης
Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
