Της Γιάννας Γιαννουλοπούλου. Λίγες μέρες πριν τις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου και την δύσκολη δοκιμασία που αναμένεται για όσους υπουργούς παραστούν σε αυτές –ιδιαίτερα όσους είναι τόσο αγαπητοί στην νεολαία, όσο η απελθούσα υπουργός παιδείας–, λίγες μέρες μετά την έναρξη της συζήτησης στο Συμβούλιο της Επικρατείας για τη συνταγματικότητα του νόμου 4009 για τα πανεπιστήμια, από όπου όλες οι πληροφορίες εμφανίζουν απέλπιδα την προσπάθεια να αποδειχτεί συνταγματικό το συγκεκριμένο νομοθέτημα, η Άννα Διαμαντοπούλου αποχώρησε, για την ακρίβεια «δραπέτευσε» από το Υπουργείο Παιδείας.
Συμπλήρωσε το βιογραφικό της με ενδιαφέροντα στοιχεία: κατά τη θητεία της για πρώτη χρονιά μετά το 1946 τα σχολεία ξεκίνησαν να λειτουργούν με φωτοτυπίες αντί για βιβλία, η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες της υποχρηματοδοτήθηκε, οι μισθοί των εκπαιδευτικών περικόπηκαν και οι σχέσεις όλων των συνιστωσών της εκπαίδευσης με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου έφτασαν στο χειρότερο δυνατό σημείο.
Επιπλέον, η απελθούσα υπουργός έδωσε την προσωπική της πινελιά στην μνημονιακή πολιτική για την παιδεία: αλαζονεία και υποτίμηση για τους μαθητές και τους φοιτητές, ανοιχτός πόλεμος με τα πανεπιστήμια και τους πανεπιστημιακούς, επίδειξη παντογνωσίας και διατύπωση «δημοκρατικών» θέσεων για το πόσο λαϊκιστική επιλογή είναι η προκήρυξη εθνικών εκλογών και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.
Η «μητέρα των μαχών» όμως για την Άννα Διαμαντοπούλου ήταν η σύγκρουσή της με τα πανεπιστήμια. Το Σεπτέμβριο του 2010 δια στόματος του άλλου «δραπετεύσαντος», του πρώην πρωθυπουργού Παπανδρέου, πληροφορηθήκαμε ότι επίκεινται αλλαγές «στο DNA των ελληνικών πανεπιστημίων» και τον Αύγουστο του 2011 ο νόμος 4009 ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή με συντριπτική πλειοψηφία (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ). Κι όμως, εφτά μήνες μετά από την ψήφιση του νόμου καμιά ουσιαστική διάταξή του δεν εφαρμόζεται: καμία εκλογή για Συμβούλιο Διοίκησης δεν έχει πραγματοποιηθεί σε ΑΕΙ (εξαιρούνται 2-3 ΤΕΙ), ενώ ο σχετικός νόμος προέβλεπε ότι μέχρι τις 15 Ιανουαρίου θα είχαν εκλεγεί τα εσωτερικά μέλη των Συμβουλίων. Η αποφασιστική στάση της μεγάλης πλειοψηφίας της πανεπιστημιακής κοινότητας εμπόδισε στην πράξη την εφαρμογή του νόμου. Οι πρωτόγνωρες διαδικασίες ενότητας ανάμεσα σε πανεπιστημιακούς, φοιτητές και διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων οδήγησαν στη σύμπηξη ενός ισχυρού μετώπου που ορθώνει το ανάστημά του και αντιστέκεται στην απόπειρα κατεδάφισης του ελληνικού πανεπιστημίου. Ποια ήταν η απάντηση; Δικαστικές διώξεις για συνδικαλιστές πανεπιστημιακούς, φοιτητές και εργαζόμενους, κατασυκοφάντηση των αγωνιζόμενων πανεπιστημιακών από τη προσκείμενη στο ΠΑΣΟΚ παράταξη των πανεπιστημιακών, προσωπικές επιθέσεις από την υπουργό στους πρυτάνεις των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Και η μόνιμη επωδός της απελθούσης: «ο νόμος εφαρμόζεται». Πράγματι, όπως το κρέας βαφτιζόταν ψάρι από κάποιους μοναχούς, ο νόμος εφαρμόζεται και η δραπέτευση της υπουργού από το Παιδείας θα παρουσιαστεί ως αναβάθμιση στο Υπουργείο Ανάπτυξης.
Πόσο πειστική είναι αυτή η θέση αποδεικνύεται από το άγχος της υπουργού να εξασφαλίσει μια θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, γιατί στις εκλογικές περιφέρειες, όπως και στο εσωκομματικό επίπεδο, οι προβλέψεις δεν ήταν διόλου θετικές για αυτήν.
Τι ειρωνεία αλήθεια! Μια πολιτικός που διακήρυξε την αξιολόγηση ως την υπέρτατη αξία κάθε εκπαιδευτικής διαδικασίας (και μια καλή αφορμή για απολύσεις), να μην θέλει να αξιολογηθεί εκεί που αξιολογούνται οι πολιτικοί: στις εκλογές.
Sic transit gloria mundi!
Επιπλέον, η απελθούσα υπουργός έδωσε την προσωπική της πινελιά στην μνημονιακή πολιτική για την παιδεία: αλαζονεία και υποτίμηση για τους μαθητές και τους φοιτητές, ανοιχτός πόλεμος με τα πανεπιστήμια και τους πανεπιστημιακούς, επίδειξη παντογνωσίας και διατύπωση «δημοκρατικών» θέσεων για το πόσο λαϊκιστική επιλογή είναι η προκήρυξη εθνικών εκλογών και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.
Η «μητέρα των μαχών» όμως για την Άννα Διαμαντοπούλου ήταν η σύγκρουσή της με τα πανεπιστήμια. Το Σεπτέμβριο του 2010 δια στόματος του άλλου «δραπετεύσαντος», του πρώην πρωθυπουργού Παπανδρέου, πληροφορηθήκαμε ότι επίκεινται αλλαγές «στο DNA των ελληνικών πανεπιστημίων» και τον Αύγουστο του 2011 ο νόμος 4009 ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή με συντριπτική πλειοψηφία (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ). Κι όμως, εφτά μήνες μετά από την ψήφιση του νόμου καμιά ουσιαστική διάταξή του δεν εφαρμόζεται: καμία εκλογή για Συμβούλιο Διοίκησης δεν έχει πραγματοποιηθεί σε ΑΕΙ (εξαιρούνται 2-3 ΤΕΙ), ενώ ο σχετικός νόμος προέβλεπε ότι μέχρι τις 15 Ιανουαρίου θα είχαν εκλεγεί τα εσωτερικά μέλη των Συμβουλίων. Η αποφασιστική στάση της μεγάλης πλειοψηφίας της πανεπιστημιακής κοινότητας εμπόδισε στην πράξη την εφαρμογή του νόμου. Οι πρωτόγνωρες διαδικασίες ενότητας ανάμεσα σε πανεπιστημιακούς, φοιτητές και διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων οδήγησαν στη σύμπηξη ενός ισχυρού μετώπου που ορθώνει το ανάστημά του και αντιστέκεται στην απόπειρα κατεδάφισης του ελληνικού πανεπιστημίου. Ποια ήταν η απάντηση; Δικαστικές διώξεις για συνδικαλιστές πανεπιστημιακούς, φοιτητές και εργαζόμενους, κατασυκοφάντηση των αγωνιζόμενων πανεπιστημιακών από τη προσκείμενη στο ΠΑΣΟΚ παράταξη των πανεπιστημιακών, προσωπικές επιθέσεις από την υπουργό στους πρυτάνεις των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Και η μόνιμη επωδός της απελθούσης: «ο νόμος εφαρμόζεται». Πράγματι, όπως το κρέας βαφτιζόταν ψάρι από κάποιους μοναχούς, ο νόμος εφαρμόζεται και η δραπέτευση της υπουργού από το Παιδείας θα παρουσιαστεί ως αναβάθμιση στο Υπουργείο Ανάπτυξης.
Πόσο πειστική είναι αυτή η θέση αποδεικνύεται από το άγχος της υπουργού να εξασφαλίσει μια θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, γιατί στις εκλογικές περιφέρειες, όπως και στο εσωκομματικό επίπεδο, οι προβλέψεις δεν ήταν διόλου θετικές για αυτήν.
Τι ειρωνεία αλήθεια! Μια πολιτικός που διακήρυξε την αξιολόγηση ως την υπέρτατη αξία κάθε εκπαιδευτικής διαδικασίας (και μια καλή αφορμή για απολύσεις), να μην θέλει να αξιολογηθεί εκεί που αξιολογούνται οι πολιτικοί: στις εκλογές.
Sic transit gloria mundi!
Σχόλια
