Πως σήμερα, στο όνομα μιας νέας περιβαλλοντικής πολιτικής, θα ξεφύτρωνε άλλο ένα χρηματιστηριακό παιχνίδι, συνδυασμένο με παχιές κρατικές επιδοτήσεις, θα ξεφύτρωνε μία επίσης καταστροφική αγορά, αυτή της αιολικής ενέργειας;
Το προηγούμενο «κόλπο» στην απελευθέρωση της ενέργειας, με δύο ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες εισέβαλαν στην Ελλάδα, πείθοντας κάπου 200.000 νοικοκυριά να αγοράσουν φθηνό ρεύμα εγκαταλείποντας τη ΔΕΗ και στη συνέχεια χάθηκαν στην Ελβετία με περισσότερα από 120 εκατομμύρια ευρώ, αποκαλύπτει τα χαρακτηριστικά των νέων επενδύσεων αυτού του τύπου. Ορίζονται από τους κλασικούς κανόνες λεηλασίας μιας χώρας. Υπάρχουν, άλλωστε, παραδείγματα: στη Χιλή του τέλους του ’70, στη Ρωσία των μέσων του ’90.
Ξαμολήθηκαν, λοιπόν, σε βουνά και ραχούλες κατοχυρώνοντας το ένα μετά το άλλο τα νησιά του Αιγαίου, τη μία μετά την άλλη τις βουνοκορφές της Στερεάς Ελλάδας και της Πελοποννήσου. Υψηλά τραπεζικά δάνεια για την κατασκευή αιολικών πάρκων με χρήματα ανακυκλωμένα από τις κρατικές επιδοτήσεις στις τράπεζες, αστρονομικές επιδοτήσεις στην εξασφαλισμένη αγορά του παραγόμενου ρεύματος πάλι από το κράτος, γερά κέρδη και άμεσες αποσβέσεις έφεραν τις μύγες στο μέλι. Ποια αιολική ενέργεια, ποια προστασία του περιβάλλοντος, ποια εξοικονόμηση πόρων;
Μπουλντόζες ξυρίζουν τις πλαγιές και τα δάση για να ανοίξουν δρόμους, ισοπεδώνουν κορυφές για να θεμελιώσουν βάσεις, τόνοι μπάζων από τις εκσκαφές πετιούνται σε δρυμούς καταστρέφοντας περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Η μεταφορά μιας ανεμογεννήτριας με ειδικά οχήματα ή με ελικόπτερα, όπως αυτά με τα οποία στήνονται οι ηλεκτρικοί πυλώνες σε δυσπρόσιτα ορεινά σημεία, σώζει το γύρω τοπίο, αφού σχεδόν μηδενίζει τις εκσκαφές και τις εκχερσώσεις. Όμως, κοστίζει. Και αφού πρέπει να βγει οπωσδήποτε γρήγορο κέρδος, προτιμάται η περιβαλλοντική καταστροφή μιας μεγάλης περιφέρειας γύρω από τις γεννήτριες. Ο περιορισμός των εκσκαφών και η μεταφορά των λόφων των μπάζων, μακριά από τις προστατευόμενες περιοχές, επίσης κοστίζει. Έτσι, πετιούνται τα μπάζα δίπλα στα εργοτάξια κι ας είναι ρέμα, ας είναι αλπική πλαγιά ή δάσος ξεμπερδεύοντας εύκολα και φθηνά. Το στήσιμο μικρών πάρκων λίγων ανεμογεννητριών για να εξυπηρετηθούν τοπικές ανάγκες νησιών ή επαρχιών είναι αστεία ιδέα για αυτές τις hit and run επενδύσεις. Αντί για αυτό, υψώνουν μία εκατοντάδα γιγαντιαίων πυλώνων, μία βιομηχανική ζώνη σε ανεμοδαρμένες κορυφές, που θα εξασφαλίσει ένα κέρδος εύκολο και άμεσο από τη συγκεντρωμένη κατασκευή. Τι κι αν ο τόποι όπου θα στηθούν είναι τα τελευταία απείραχτα οικοσυστήματα του ορεινού και του νησιωτικού χώρου, οι λοφοσειρές της Σερίφου, τα ελατοδάση του Ελικώνα, τα φαράγγια του Πάρνωνα, η Προεσπέρα της Ικαριάς, οι Σφακιανές και Σελινιώτικες Μαδάρες;
Ας μην έχουν καμιά συστολή, καμία επιφύλαξη όσες και όσοι αγωνίζονται για να σώσουν τους τόπους τους, στην Κρήτη, σην Ικαριά και όχι μόνο. Αυτή η υπόθεση, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την οικολογία και το περιβάλλον. Τ’ αντίθετο μάλλον…
του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
