Από τη δυσπιστία στην ανοιχτή αμφισβήτηση Σαμαρά και Βενιζέλου εκ των έσω
Εκ των υστέρων, και μάλλον όχι και πολύ… υστέρων, αλλά αμέσως, την επομένη, δηλαδή, της υπερψήφισης της κυβέρνησης, αποδεικνύεται πως δεν τη λες «εμπιστοσύνης» την ψήφο που πήρε, αλλά δυσπιστίας. Αμφισβητείται η κυβέρνηση και μάλιστα όχι μόνο για όσα κάνει ήδη ή προτίθεται να κάνει, αλλά γι’ αυτό που… είναι.
Οι δηλώσεις βουλευτών του ΠΑΣΟΚ πως θα καταψηφίσουν τα φορολογικά μέτρα, αδιάφορο αν πέσει η κυβέρνηση (Μ. Κασσής), οι παραιτήσεις από αρμοδιότητες με δηκτικές καταγγελίες για το σύρσιμο του κόμματος στο άρμα του Σαμαρά και σε ακραίες αντιλαϊκές επιλογές (Ν. Σηφουνάκης) και πολύ περισσότερο η πρωτοβουλία Μπακογιάννη να προτείνει την επάνοδο της ΔΗΜΑΡ, αυτά δεν συνιστούν συνήθεις εκδηλώσεις εσωκομματικού κλεφτοπόλεμου και προσωπικής μικροπολιτικής τακτικής.
Ακόμη και οι εφημερίδες της διαπλοκής, ταυτόχρονα με το κρεσέντο της χυδαιότητας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούν να αποσιωπήσουν την αγωνία τους μία μόλις ημέρα από την υπερψήφιση στη Βουλή, που με πηχυαίους τίτλους παρουσιάστηκε ως «Ψήφος-ανάσα» (πρωτοσέλιδο στα ΝΕΑ). Η κυβέρνηση ασφυκτιά παγιδευμένη στις αφόρητες πιέσεις της τρόικας και το αγεφύρωτο χάσμα που τη χωρίζει απέναντι σε μια κοινωνία σε απόγνωση και αποσύνθεση. Τα κέρδη από την απόπειρα επικοινωνιακού λιντσαρίσματος του Τσίπρα, για το συνεννοημένο δίδυμο της συνενοχής, τους Σαμαρά και Βενιζέλο δεν κράτησαν παρά μόνο λίγες ώρες.
Το μείγμα της αποσταθεροποίησης της κυβερνητικής συνοχής, αλλά και της διάρρηξης της κοινωνικής ανοχής, παρά τις διακυμάνσεις, ανεβάζει διαρκώς θερμοκρασίες. Κάθε φάση ανάκτησης της πρωτοβουλίας από το πρωθυπουργικό κέντρο, όπως το μαύρο στην ΕΡΤ, η επιχείρηση με τη Χ.Α. και τώρα η κατά μέτωπο επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύεται ατελέσφορη. Η κυβέρνηση δεν παίρνει ανάσα, ασθμαίνει επικίνδυνα. Και βέβαια οι λοιδορίες και οι χλευασμοί που απηύθυνε ο Σαμαράς απέναντι στην Αριστερά, στόχευαν πολύ περισσότερο τους αγώνες του κόσμου που αντιμετωπίζει το φάσμα της απόλυτης καταστροφής. Όμως, οι πρωθυπουργικοί κουτσαβακισμοί (όπως εύστοχα σχολιάστηκε) δεν προδίδουν τίποτε άλλο από την ανακούφισή του, επειδή μια αντίπαλη και εναλλακτική πολιτική πρόταση αδυνατεί στην παρούσα συγκυρία να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τη λαϊκή οργή. Αλλά από ό,τι φαίνεται, αυτή η κατάσταση πραγμάτων και πνευμάτων της συγκυρίας δεν εξασφαλίζει στο Σαμαρά την εμπιστοσύνη ούτε των «έξω» αφεντικών, ούτε της εγχώριας ολιγαρχίας.
Οι επαναλαμβανόμενες, κατά ριπάς, διαφοροποιήσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, σηματοδοτούν τις αποσυνθετικές τάσεις ενός πολιτικού χώρου, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να νοηματοδοτηθεί από την ταύτισή του με την προσωπική στρατηγική παροχής υπηρεσιών στη διαπλοκή, όπως τη χαράζει και την ασκεί απροκάλυπτα ο Ευ. Βενιζέλος. Η πρωτοβουλία όμως της Ντ. Μπακογιάννη στη δοσμένη συγκυρία αποκτά άλλη εμβέλεια. Ιδιαίτερα αν αντιπαραβληθεί με την επί μακρό διάστημα απόσυρσή της σε πολιτική σιωπή και συνυπολογιστεί βεβαίως η δομικά αντι-Σαμαρική τοποθέτησή της, ας πούμε από… θέση αρχής. Κι αν όλη την προηγούμενη περίοδο υπέρτατο «ταξικό» καθήκον επέβαλε τη συστράτευση της Ντ. Μπακογιάννη στο μπλοκ του Μνημονίου για την αναχαίτιση του ΣΥΡΙΖΑ, τι άραγε σήμερα της επιτρέπει να στοχεύει ευθέως τον Σαμαρά;
Γιατί είναι προφανές πως η πρόταση περί επιστροφής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση για να μην μπορεί, όπως επιχειρηματολόγησε η Μπακογιάννη να εκβιάζει την κυβερνητική πλειοψηφία ο κάθε βουλευτής εκ των 153 (παρεμπιπτόντως 153-154 είναι πάνω-κάτω ο μοιραίος αριθμός στήριξης των κυβερνήσεων της τρόικας πριν πέσουν και δώσουν τη θέση τους στην επόμενη), δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί με Σαμαρά πρωθυπουργό, άρα ούτε και με Βενιζέλο αντιπρόεδρο. Κι επειδή η Ντόρα, μια εκ των 153 που βάλλει κατά βούληση την κυβέρνηση που μόλις υπερψήφισε, δεν είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει πως η ΔΗΜΑΡ λείπει. Η ουσία βρίσκεται αλλού. Η ΔΗΜΑΡ ή ορισμένοι πολύ πρόθυμοι βουλευτές της -κι όχι μόνο από τη ΔΗΜΑΡ κι από άλλες «δεξαμενές»- μπορεί να αποδειχτούν οι απαραίτητες πολύτιμες εφεδρείες.
Αναζητείται κυβέρνηση λοιπόν και δεν είναι αυτή η είδηση, αλλά ποιοι την αναζητούν και με ποιο πρόγραμμα. Το βαθύ σύστημα προετοιμάζει ενδεχομένως ένα νέο πραξικοπηματικό σφετερισμό της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από την παρούσα Βουλή, ώστε να εφαρμοστεί το πρόγραμμα «τελικής λύσης», ίσως υπό άλλη επικεφαλίδα από τη γνωστή του «Μνημονίου» που η τρόικα ήδη υπαγορεύει, ίσως αύριο υπό άλλη σύνθεση και με νέα προσωπεία. Οι αναβολές, οι καθυστερήσεις και οι… χειμερινές διακοπές πιθανόν να έχουν κι αυτή τη διάσταση.
Μιχάλης Σιάχος
