Υπάρχει ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπου η Ελλάδα μ’ ένα σμπάρο χάνει πολλά τρυγόνια: από τη σιωπηρή αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου για να εξοπλίζεται ο Ζελένσκι και να μην θυμώνει ο Ερντογάν, ως τη μετατροπή της σε χώρα πρώτης γραμμής για τα στρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ – κόβοντας κάθε σχέση με τη Ρωσία και μην κερδίζοντας, παρ’ όλα αυτά, ούτε καν τη φραστική υποστήριξη των «συμμάχων» απέναντι στις διεκδικήσεις του τουρκικού επεκτατισμού. Υπάρχει και η αιματοχυσία στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη. Κι εκεί η Ελλάδα προβαίνει σε αυτοχειριασμό, προσφερόμενη να γίνει το… στρατηγικό βάθος του Ισραήλ, εμπλεκόμενη άμεσα σε μια ακόμη σύρραξη άγνωστης «διεύρυνσης» και έκβασης, και καταστρέφοντας ταυτόχρονα τα τελευταία απομεινάρια κύρους στον (ανερχόμενο) αραβικό κόσμο.
Υπήρξε όμως –και δυστυχώς φαίνεται ότι θα ξαναϋπάρξει– άλλος ένας πόλεμος. Στον οποίο, σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες περιπτώσεις, η Ελλάδα είχε κάθε λόγο να πάρει θέση, αλλά είναι ο μοναδικός για τον οποίο σφύριζε αδιάφορα! Ο λόγος για την άνιση σύγκρουση της Αρμενίας με το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο υποστηρίζεται ενεργητικά από την Τουρκία (και το Ισραήλ), και ποντάρει στην «ευμενή ουδετερότητα» της Ρωσίας, αλλά και στην απραξία της Δύσης. Μέχρι στιγμής αυτή η σύρραξη κατέληξε στην εθνοκάθαρση του Αρτσάχ/Ναγκόρνο Καραμπάχ από τον γηγενή αρμενικό πληθυσμό, που ζούσε εκεί επί χιλιετίες. Μέχρι στιγμής, διότι μάλλον έπεται και συνέχεια, αφού η Τουρκία δεν εγκαταλείπει το σχέδιό της για διείσδυση βαθιά στον Καύκασο. Το οποίο σχέδιο που «εμποδίζεται» από την Αρμενία, αλλά και το Ιράν: τα σύνορα μεταξύ αυτών των δύο χωρών κλείνουν τον δρόμο στον Ερντογάν*.
Η Ελλάδα θα είχε κάθε λόγο να ενισχύσει τους δεσμούς της με χώρες όπως η Αρμενία, με τον λαό της οποίας μας δένει –εκτός των γεωπολιτικών επιταγών– η κοινή μοίρα της γενοκτονίας που και τα δύο έθνη υπέστησαν από την κεμαλική, τότε, Τουρκία. Το λιγότερο που θα μπορούσε να επιδιωχθεί θα ήταν μια κοινή στάση και αμοιβαία υποστήριξη, σε διεθνείς οργανισμούς και όχι μόνο, με χώρες που μέχρι σήμερα απειλούνται ή και ακρωτηριάζονται από τον τουρκικό επεκτατισμό και τους συμμάχους του. Ελλάδα, Κύπρος και Αρμενία είναι πολύ πιο εύλογη «τριγωνική σχέση» απ’ ό,τι, για παράδειγμα, να περιλαμβάνεται στις τριγωνικές σχέσεις της χώρας μας και της Κύπρου το Ισραήλ. Διότι, πέρα από το αβέβαιο μέλλον αυτού του κατοχικού μορφώματος, η συνεργασία μαζί του υπονομεύει και τα επιχειρήματα ενάντια στην κατοχή της βόρειας Κύπρου από τον τουρκικό στρατό.
Αυτά όλα θα ήταν βέβαια εύλογα εάν υποθέταμε ότι η ελλαδική πολιτική και «επιχειρηματική» ελίτ νοιάζεται για τέτοιου είδους ακρωτηριασμούς. Η πραγματικότητα βοά ότι αυτό δεν ισχύει: όλο κι όλο το άγχος της ντόπιας ελίτ είναι πώς θα γραπωθεί στη θέση της και πώς θα συνεχίσει να ενθυλακώνει άνομα κέρδη ενδίδοντας σε όλες τις πιέσεις των «προστατών» μας – ενίοτε μάλιστα πριν καν αυτές διατυπωθούν! Μια τέτοια πραγματικότητα, όμως, δεν πρέπει και δεν μπορεί να εμποδίσει την καλλιέργεια σχέσεων και συμμαχιών μεταξύ των λαών που αγωνίζονται να υπάρχουν. Κι όταν διαφαίνεται ότι ο ακρωτηριασμός της Αρμενίας θα έχει συνέχεια, αξίζει κάθε προσπάθεια συμβολής στην αποτροπή του.
Ας σημειωθεί ότι μεθαύριο αρχίζουν κοινές αεροπορικές και στρατιωτικές ασκήσεις Τουρκίας-Αζερμπαϊτζάν, υπό την επωνυμία «Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ 2023», στο «απελευθερωμένο» Αρτσάχ και στον αζέρικο θύλακα του Ναχιτσεβάν. Δηλαδή εκατέρωθεν της νότιας αρμενικής επαρχίας Σιουνίκ, που «εμποδίζει» τον Ερντογάν… Το Ιράν ήδη επανέλαβε τις προειδοποιήσεις, ότι δεν θα ανεχθεί απόπειρα αλλαγής των συνόρων. Εμείς, πάλι μούγκα.
Γ.Α.
* Βλ. χάρτη και επεξηγήσεις στο άρθρο «Delete στους Αρμένιους, υπό διεθνή εποπτεία…» (φύλλο 653).
