Της Βέρας Δαμόφλη. Τις παγωμένες ημέρες του εφετινού χειμώνα νέοι, γέροι και παιδιά τουρτουρίζουν.
Χτυπούν μερικά κουδούνια. Κάποιοι ανοίγουν. Εκεί έχουν αγοράσει πετρέλαιο. Βρίσκονται στα σπίτια βουλευτών και στελεχών της ΔΗΜΑΡ. Τι κάνουν οι οικοδεσπότες; Τους φιλοξενούν; Τους απαντούν πώς θα ξανασηκώσει κεφάλι μία χώρα ηττημένη οικονομικά, άρα και εθνικά, και πολιτικά, και πολιτισμικά ή καλούν την αστυνομία;
Κάποια ειδικά σχολεία π.χ. στο Αιγάλεω, δεν έχουν λειτουργήσει ακόμα. Οι γονείς σε απόγνωση. Ζητούν από την κυρία Ρεπούση να συνωστιστούν για λίγες ώρες τα παιδιά τους στο σπίτι της. Να τους κάνει και μαθήματα. Να τους εξηγήσει ότι το δεκανίκι δεν αντικαθιστά μόνο ένα ανήμπορο πόδι. Μπορεί να στηρίξει κι ένα εκμεταλλευτικό σύστημα που τα οδηγεί στην πείνα, στην αρρώστια, στην αμάθεια.
Σενάρια. Όπως και οι φήμες και οι απειλές για επιβολή δικτατορίας. Τον υπαρκτό κίνδυνο της ανόδου της ακροδεξιάς με φασιστικά χαρακτηριστικά επισημαίνει και ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, ενώ οι Financial Times αποκαλούν «νεοναζιστική οργάνωση» τη Χρυσή Αυγή και τονίζουν ότι η Δημοκρατία στη Νότια Ευρώπη κινδυνεύει.
Το βέβαιο είναι ότι στην πλειοψηφία των Eλλήνων πολιτών απαγορεύεται να αποφασίζουν για οτιδήποτε. Από την εθνική τους ανεξαρτησία έως την αφαίρεση των αμυγδαλών τους. Ψήφισαν, βέβαια. Συντηρητικά και συμφεροντολογικά οι περισσότεροι, αλλά δεν ήθελαν ανδρείκελα. Δεν επέλεξαν να μην έχει ουσιαστική λειτουργία ούτε αυτό, το αστικό Κοινοβούλιο. Να αποφασίζονται όλα από ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ε.Ε., ΗΠΑ κ.λπ. και οι εκλεγμένοι να εκτελούν εντολές και ανθρώπους.
Ζούμε τις βλαβερές συνέπειες του καπιταλισμού. Παρακολουθούμε ανίσχυροι τις διεθνείς εξελίξεις. Φοβόμαστε έναν καινούργιο πόλεμο. Και γραπωνόμαστε από το παλιό. Δεν συνειδητοποιούμε ότι οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν και τώρα μπαίνουν μόνο από τη μία πλευρά.
Η επιδίωξη δεν είναι απλά και μόνο να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση. Μέσα σε ένα σύστημα που μοιράζει βόμβες. Και στο μεταξύ να μην τολμάει να αναδείξει σε κίνημα την -έτσι κι αλλιώς- αδυναμία πολλών πολιτών να πληρώσουν τα χαράτσια και τη ληστρική Εφορία.
Η «αποστολή» της Αριστεράς δεν είναι να μάθει της πενίας τη νέα γλώσσα και τους νέους τρόπους. Να επιδιώκει όπως-όπως τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα με παλιά υλικά. Ούτε να χρησιμοποιεί άσφαιρα πια πυρά, όπως π.χ. απεργίες στον ιδιωτικό τομέα που μαστίζεται από την ανεργία και την εργοδοτική τρομοκρατία. Ούτε να μετατραπεί σε φιλόπτωχο ταμείο. Διαφέρει η αλληλεγγύη, η ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, η διαφώτιση των πληττόμενων στρωμάτων (ότι π.χ. το χρήμα αντλεί τη δύναμή του από την εκμετάλλευση), ο επαναστατικός ιδεολογικός προσανατολισμός, από το «ξαναψήφισε με για να μη φτωχύνεις κι άλλο», αφού ταξικές διαφορές θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά και μεταξύ μας.
Τι θα πει «φύγετε είστε επικίνδυνοι»; Για να φύγουν, κάποιοι πρέπει να τους διώξουν. Με ιδεολογία επαναστατική, αρχές, στρατηγικούς και τακτικούς στόχους. Με οργάνωση δημοκρατική, με ενθάρρυνση και κατοχύρωση της συμμετοχής όλων στις αποφάσεις, στην υλοποίησή τους, στις διαδικασίες για την ανάδειξη όλων των αντιπροσώπων μέσα σε έναν πολιτικό φορέα που ευαγγελίζεται την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, τη λαϊκή εξουσία και όχι τη νομή της εξουσίας.
Αυταπάτες; Αφού οι γραφειοκρατίες αντιδρούν στη διάλυσή τους. Αφού υπάρχουν αγωνιστές που ταυτίζονται μαζί τους, που απεμπολούν και τα δικά τους δικαιώματα και των συντρόφων τους.
Οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για επαναστάσεις. Τουλάχιστον να μη διακόψουμε την κύηση. Ας κλείσουμε τις αρένες κι ας αφήσουμε ανοιχτούς τους ορίζοντες για τις νέες γενιές.
Κάποια ειδικά σχολεία π.χ. στο Αιγάλεω, δεν έχουν λειτουργήσει ακόμα. Οι γονείς σε απόγνωση. Ζητούν από την κυρία Ρεπούση να συνωστιστούν για λίγες ώρες τα παιδιά τους στο σπίτι της. Να τους κάνει και μαθήματα. Να τους εξηγήσει ότι το δεκανίκι δεν αντικαθιστά μόνο ένα ανήμπορο πόδι. Μπορεί να στηρίξει κι ένα εκμεταλλευτικό σύστημα που τα οδηγεί στην πείνα, στην αρρώστια, στην αμάθεια.
Σενάρια. Όπως και οι φήμες και οι απειλές για επιβολή δικτατορίας. Τον υπαρκτό κίνδυνο της ανόδου της ακροδεξιάς με φασιστικά χαρακτηριστικά επισημαίνει και ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, ενώ οι Financial Times αποκαλούν «νεοναζιστική οργάνωση» τη Χρυσή Αυγή και τονίζουν ότι η Δημοκρατία στη Νότια Ευρώπη κινδυνεύει.
Το βέβαιο είναι ότι στην πλειοψηφία των Eλλήνων πολιτών απαγορεύεται να αποφασίζουν για οτιδήποτε. Από την εθνική τους ανεξαρτησία έως την αφαίρεση των αμυγδαλών τους. Ψήφισαν, βέβαια. Συντηρητικά και συμφεροντολογικά οι περισσότεροι, αλλά δεν ήθελαν ανδρείκελα. Δεν επέλεξαν να μην έχει ουσιαστική λειτουργία ούτε αυτό, το αστικό Κοινοβούλιο. Να αποφασίζονται όλα από ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ε.Ε., ΗΠΑ κ.λπ. και οι εκλεγμένοι να εκτελούν εντολές και ανθρώπους.
Ζούμε τις βλαβερές συνέπειες του καπιταλισμού. Παρακολουθούμε ανίσχυροι τις διεθνείς εξελίξεις. Φοβόμαστε έναν καινούργιο πόλεμο. Και γραπωνόμαστε από το παλιό. Δεν συνειδητοποιούμε ότι οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν και τώρα μπαίνουν μόνο από τη μία πλευρά.
Η επιδίωξη δεν είναι απλά και μόνο να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση. Μέσα σε ένα σύστημα που μοιράζει βόμβες. Και στο μεταξύ να μην τολμάει να αναδείξει σε κίνημα την -έτσι κι αλλιώς- αδυναμία πολλών πολιτών να πληρώσουν τα χαράτσια και τη ληστρική Εφορία.
Η «αποστολή» της Αριστεράς δεν είναι να μάθει της πενίας τη νέα γλώσσα και τους νέους τρόπους. Να επιδιώκει όπως-όπως τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα με παλιά υλικά. Ούτε να χρησιμοποιεί άσφαιρα πια πυρά, όπως π.χ. απεργίες στον ιδιωτικό τομέα που μαστίζεται από την ανεργία και την εργοδοτική τρομοκρατία. Ούτε να μετατραπεί σε φιλόπτωχο ταμείο. Διαφέρει η αλληλεγγύη, η ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, η διαφώτιση των πληττόμενων στρωμάτων (ότι π.χ. το χρήμα αντλεί τη δύναμή του από την εκμετάλλευση), ο επαναστατικός ιδεολογικός προσανατολισμός, από το «ξαναψήφισε με για να μη φτωχύνεις κι άλλο», αφού ταξικές διαφορές θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά και μεταξύ μας.
Τι θα πει «φύγετε είστε επικίνδυνοι»; Για να φύγουν, κάποιοι πρέπει να τους διώξουν. Με ιδεολογία επαναστατική, αρχές, στρατηγικούς και τακτικούς στόχους. Με οργάνωση δημοκρατική, με ενθάρρυνση και κατοχύρωση της συμμετοχής όλων στις αποφάσεις, στην υλοποίησή τους, στις διαδικασίες για την ανάδειξη όλων των αντιπροσώπων μέσα σε έναν πολιτικό φορέα που ευαγγελίζεται την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, τη λαϊκή εξουσία και όχι τη νομή της εξουσίας.
Αυταπάτες; Αφού οι γραφειοκρατίες αντιδρούν στη διάλυσή τους. Αφού υπάρχουν αγωνιστές που ταυτίζονται μαζί τους, που απεμπολούν και τα δικά τους δικαιώματα και των συντρόφων τους.
Οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για επαναστάσεις. Τουλάχιστον να μη διακόψουμε την κύηση. Ας κλείσουμε τις αρένες κι ας αφήσουμε ανοιχτούς τους ορίζοντες για τις νέες γενιές.
Σχόλια
