Τα σενάρια, το θόλωμα των νερών, οι προθέσεις και η πραγματικότητα
Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Το τελευταίο διάστημα φούντωσε μια απίθανη σε μέγεθος σεναριολογία για το ρόλο, τις προθέσεις, τις πρωτοβουλίες, τη χρησιμότητα και το… timing της εμφάνισης στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Σεναριολογία και διαδόσεις, που δημιούργησαν ένα κλίμα που όλο και θόλωνε την πραγματικότητα, όλο και αποκάλυπτε προθέσεις.
– «Θέλετε να διαλύσετε τον ΣΥΡΙΖΑ;»
– «Θέλετε να φτιάξετε άλλο κόμμα;»
– «Θέλετε να διασπάσετε τον ΣΥΝ;»
Στο παιχνίδι και ο αστικός Τύπος, τροφοδοτούμενος από τις γνωστές «αριστερές πηγές» του, αγωνιά και εγκαλεί κι αυτός το Μέτωπο: «Να πείτε ανοιχτά τι επιδιώκετε».
Ας το επαναλάβουμε, λοιπόν, μήπως και γίνει κατανοητό τουλάχιστον από τους συντρόφους μας, γιατί τα ποικίλα «επιτελεία» το γνωρίζουν πολύ καλά.
Δεν υπάρχει κανείς εχέφρων άνθρωπος που να μην αναγνωρίζει πως έχουμε μπει, με την κρίση, τη νέα κυβέρνηση, την εποπτεία της Ε.Ε., τη συμφωνία με το ΔΝΤ και την Ε.Ε., σε μια εντελώς καινούρια φάση.
Δεν υπάρχει κανένα ενεργό «μέλος» του ΣΥΡΙΖΑ που να μην ξέρει ότι τέθηκε στην Γ’ Συνδιάσκεψη ένα κεντρικό ζήτημα, το θέμα της πάλης ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας και της καταγγελίας του πλαισίου της Ε.Ε. και ότι αυτό υιοθετήθηκε από τη συνδιάσκεψη.
Δεν υπάρχει κανένα μέλος των οργανώσεων και συνιστωσών, κανένας ανένταχτος αριστερός άνθρωπος που να μη γνωρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε μια περίοδο κρίσης, εξαιτίας διαφορετικών απόψεων και συγκρούσεων κυρίως στον ΣΥΝ και ανάμεσα στον ΣΥΝ και σε άλλες δυνάμεις μέσα στο σχηματισμό.
Δεν υπάρχει κανένας που να μην αναγνωρίζει ένα κρεσέντο ηγεμονισμού και αλαζονικής συμπεριφοράς της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και στις συνιστώσες, από πέρσι το καλοκαίρι μέχρι τις μέρες μας.
Τέλος, δεν υπάρχει κανένας που να μην απορεί με την ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ από τις εσωκομματικές τριβές και την άστοχη απόφαση να διεξαγάγει ο ΣΥΝ συνέδριο την πιο κρίσιμη στιγμή μιας πολιτικής αναμέτρησης και κοινωνικής κινητοποίησης.
Αυτά τα κενά προσπάθησε, κυρίως με πολιτικό τρόπο, να καλύψει και να θέσει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, που έχει συγκροτηθεί με μια εντελώς χαλαρή και υπό διαμόρφωση δομή. Με ακτιβισμούς μπροστά στη Βουλή και την έδρα της Ε.Ε. για το Σύμφωνο Σταθερότητας. Ζητώντας με έμφαση τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και θέτωντας το ζήτημα του ελλείμματος νομιμοποίησης και δημοκρατίας που υπάρχει. Οργάνωσε συσκέψεις και συζητήσεις για το ζήτημα του χρέους και, πρόσφατα, πήρε δύο μεγαλύτερες πρωτοβουλίες: τη συζήτηση στην ΑΣΟΕΕ με αριστερούς οικονομολόγους και την εκδήλωση στο Σπόρτινγκ, στις 27 Μάη. Στις τελευταίες δύο απεργίες με το πανό που έγραφε «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής», τόνισε την ανάγκη αυτή.
Εύλογες ερωτήσεις, προφανείς απαντήσεις…
Όσοι πήραν την πρωτοβουλία να συγκροτήσουν το Μέτωπο, οδηγήθηκαν στην απόφαση αυτή από τη βαθιά τους πεποίθηση πως τούτη την ολομέτωπη και πολύμορφη επίθεση του συστήματος μόνο η Αριστερά μπορεί να την αντιμετωπίσει. Μια Αριστερά δρώσα, ζωντανή, ταξικά εξοπλισμένη, κινηματικά προσανατολισμένη, αποφασισμένη να εγκαταλείψει τη μικροεξουσία της και να αρχίσει μαζί με πλατιές λαϊκές δυνάμεις το δύσκολο μα ελπιδοφόρο ταξίδι της ανατροπής τούτης της βάρβαρης καπιταλιστικής πραγματικότητας.
Στην πραγματικότητα, οι σύντροφοι του Μετώπου πήραν την πρωτοβουλία να κάνουν ό,τι είχε χρέος να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τούτη τη δύσκολη για το λαό ώρα.
Γιατί ενόχλησαν οι πρωτοβουλίες του Μετώπου;
Γιατί είναι διασπαστικές οι ομιλίες συντρόφων, που εξηγούν τις αιτίες και τους αίτιους της κρίσης; Γιατί είναι διαιρετική η φωνή που καταγγέλλει το δικομματισμό και καλεί την κυβέρνηση να φύγει; Γιατί είναι ξύλινος λόγος η καταδίκη της Ε.Ε.; Γιατί είναι βερμπαλισμός το δημοψήφισμα, όταν το απαιτεί ο Αλαβάνος, και ρεαλισμός όταν το ζητά ο Τσίπρας;
Γιατί είναι διασπαστές όσοι αποφάσισαν να υπερασπιστούν όσα με κόπο αποφασίσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ, όσοι αποφάσισαν «μετά λόγου γνώσεως» να αποδράσουν από τη μιζέρια, να δράσουν και να μιλήσουν, και είναι θεματοφύλακες της ενότητας όσοι ανέχονται και τροφοδοτούν το τέλμα και τον εκπεσμό του εγχειρήματος;
Γιατί είναι «πλούτος και δύναμη» οι διαφορετικές απόψεις, οι ξεχωριστές συσκέψεις και συγκεντρώσεις τάσεων, ομάδων και συσπειρώσεων, γιατί είναι «σεβαστές» οι δημόσιες δηλώσεις «ιστορικών» στελεχών για διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και είναι διάσπαση ένα πανό του Μετώπου και μια συγκέντρωση του, για την οποία έγιναν μύριες όσες προσπάθειες να ήταν του ΣΥΡΙΖΑ;
Αν θέλουμε να είμαστε σαφείς και ειλικρινείς για την ηγεσία του ΣΥΝ, είναι υπεραρκετός ένας ΣΥΡΙΖΑ ως εκλογική ομπρέλα και μόνο, ένας ΣΥΡΙΖΑ προθύμων δυνάμεων σε αυτόν το σχεδιασμό. Έκαναν, μάλιστα, ό,τι μπορούσαν, αυτούς τους μήνες, για να κρατηθεί σε ακινησία και παράλυση ο ΣΥΡΙΖΑ. Άφησαν να βάλλουν ενάντιά του πολλοί και επιδόθηκαν σε μια σειρά ενέργειες και μεθοδεύσεις, που -για να εκφραστούμε κομψά- κουράζουν και απογοητεύουν τον κόσμο. Αντίστροφα, υπάρχει ένα ερώτημα: Τι έκανε ο ΣΥΝ και τι πρακτικά προώθησε ως γραμμή και κατεύθυνση στον ΣΥΡΙΖΑ; Ποιο είναι το πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην κρίση -για να μη μιλήσουμε για πολλά φάουλ που έχουν γίνει σε πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο λειτουργίας (εντελώς πρόσφατα, ποιος συζήτησε, ποιος αποφάσισε και σε ποια τακτική είναι ενταγμένη η συνάντηση με τον Σαμαρά, λίγες μέρες πριν, που έγινε στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ και όχι του ΣΥΝ);
Άρα, το ζήτημα πρέπει να τεθεί με άλλους όρους: Ποιο είναι το σχέδιο της Κουμουνδούρου για τον ΣΥΡΙΖΑ; Ποιο ήταν μέχρι σήμερα; Ποιο θα είναι αύριο; Σε τι θα τροποποιηθεί η μέχρι σήμερα στάση τους; Γιατί έχουν καταφύγει σε μεθόδους, όπως το ψέμα και οι προσφιλείς διαρροές στον Τύπο;
Τώρα είναι η ώρα
Τούτες τις ώρες, δεν έχει κανείς το δικαίωμα να κρατά τον ΣΥΡΙΖΑ σε ακινησία, σε μια μίζερη εσωστρέφεια, με παραλυτικές διαδικασίες με ψυχοφθόρες συνεδριάσεις, ανούσιες συζητήσεις και «διαπραγματεύσεις». Σε τέτοιες συνθήκες, ναι, τώρα είναι η ώρα για πρωτοβουλίες και για ακόμα περισσότερες, και μάλιστα έχουμε αργήσει.
Τώρα είναι η ώρα να σηκωθούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από τα γραφεία και τις «διαβουλεύσεις», να αφήσουν οι βουλευτές του τα έδρανα και τις αγορεύσεις, να παρατήσουν οι «γνωστοί» τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, να ξεσηκώσουμε τα μέλη και το λαό του ΣΥΡΙΖΑ, να πάμε όλοι μαζί –και ο Αλέξης και ο Αλέκος- στον κόσμο και με ενιαία φωνή και λόγο να πρωτοστατήσουμε στην οργάνωση της αντίστασης και της πάλης του.
Προκαλεί τούτη η πρόταση;
Είναι ανεδαφική, παλιομοδίτικη, διχαστική; Μήπως γίνεται εκ του ασφαλούς, γιατί ξέρουμε πως δεν «περπατά»; Ας την υιοθετήσουμε, για να αποκαλυφθούν οι κακόβουλοι. Αν όντως τα πράγματα είναι έτσι, τότε γιατί τέτοια επίθεση στο Μέτωπο; Γιατί ενοχλούν τόσο κάποια «γκρουπούσκουλα» και ένας «τέως»; Η απάντηση που έντεχνα διαδίδεται είναι ότι«ο Αλαβάνος και οι συν αυτώ μεθοδεύουν τη δημιουργία νέου κόμματος για να χτυπήσουν τον ΣΥΝ». Η ρεβάνς του πρώην και η εκδίκηση των γκρουπούσκουλων!
Από μια άποψη, θα ήταν ευτύχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ αν ήταν έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς, όμως.
Η καθοδηγούμενη εξήγηση, πως η αιτία δημιουργίας του Μετώπου και ο πόλεμος που του γίνεται είναι οι διαφορές Αλαβάνου-Τσίπρα, προσπαθεί να αποκρύψει τις βαθιές πολιτικές διαφορές, τις διαφορές τακτικής και στρατηγικών επιλογών καθώς και τη διαφορετική αντίληψη για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, που υπάρχουν στις συνιστώσες του. Διαφορές που, λίγο-πολύ, ήταν γνωστές, όμως η σημερινή όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων και η πολιτική ρευστότητα δεν επιτρέπουν να τις προσπεράσουμε.
Γεγονός που σημαίνει πως πρέπει να διαμορφώσουμε, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, μια καθαρή πολιτική πρόταση και στάση, να επιλέξουμε κοινωνικούς και πολιτικούς συμμάχους, να ονοματίσουμε φίλους και αντιπάλους, να μιλήσουμε καθαρά για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ, το χαρακτήρα της Ε.Ε., να προσδιορίσουμε την κινηματική και κοινοβουλευτική τακτική, να μιλήσουμε χωρίς περιστροφές για το αν επιδιώκουμε να βελτιώσουμε ή να ανατρέψουμε το πολιτικό σκηνικό.
Όσοι σκοπεύουν είτε να ξεμπερδέψουν, μια και καλή, με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε να τον μετατρέψουν σ’ ένα σχήμα εκλογικής συνεργασίας τύπου «ΣΥΝ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», σπεύδουν να φορτώσουν αυτές τις εξελίξεις στο… διασπαστικό Μέτωπο, «σπρώχνοντάς» το ταυτόχρονα σε έξοδο από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τίποτα δεν διδάχτηκαν από την ιστορική διαδρομή της Αριστεράς όσοι πιστεύουν πως, με τρικ και ίντριγκες και εικονικές πραγματικότητες, μπορεί η Αριστερά να επιβιώσει. Όσο περνά από το χέρι μας, αυτό θα το αποτρέψουμε.
