Ο Ντράγκι, το ιμιτασιόν μέτωπο του Νότου και η… συνωμοσία κατά της λιτότητας – Σόρος και Λαφοντέν «γδύνουν» το ευρώ. Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Κάποιου είδους «συνωμοσία» εξυφαίνεται στην Ευρωζώνη, με στόχο την υπονόμευση του γερμανικού σχεδίου «νόμος και τάξη». Για την ακρίβεια, μια προσπάθεια παράκαμψης της γερμανικής ακαμψίας.
Πρώτα απ’ όλα, η ΕΚΤ, όπως είχε προεξοφληθεί, χθες μείωσε το βασικό επιτόκιο δανεισμού του ευρώ στο 0,50%, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο ακόμη και για αρνητικό επιτόκιο στο μέλλον. Ελάχιστη σημασία έχει αυτή η εξέλιξη για τις κοινωνίες, αφού το όφελος αφορά αποκλειστικά τις τράπεζες. Ωστόσο, ο Ντράγκι άφησε μια αχνή υπόσχεση για πρόσθετα «εργαλεία» που θα παρακάμψουν την απροθυμία των τραπεζών να διοχετεύσουν χρήμα, ιδιαίτερα προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Κατά τα λοιπά, άφησε δειλούς υπαινιγμούς για τη σχέση λιτότητας κι ανάπτυξης, υπερασπίστηκε τη δημοσιονομική προσαρμογή και υιοθέτησε τη γερμανική εκδοχή ότι την κρίση την προκάλεσαν οι πληθωρικοί κρατικοί προϋπολογισμοί.
Δεύτερο, εν αναμονή της κίνησης Ντράγκι καταγράφηκε θεαματική πτώση στα επιτόκια των κρατικών ομολόγων των «μεγάλων ασθενών» της Ευρωζώνης, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Η Γαλλία, παρά τις μαύρες τρύπες στην οικονομία της, δανείστηκε 8 δισ. με ιστορικά χαμηλό επιτόκιο 1,8%, ενώ και τα spreads ισπανικών και ιταλικών ομολόγων έπεσαν στα χαμηλότερα επίπεδα από το 2010.
Ας μη φανταστεί κανείς ότι οι αγορές είδαν κάτι θαυμαστό στις καθηλωμένες οικονομίες. Απλώς, στράφηκαν στα ευρωπαϊκά ομόλογα για τις σχετικά υψηλές αποδόσεις τους, σε σχέση με τα ασφαλή γερμανικά ομόλογα. Πραγματικοί «υποκινητές» του ρεύματος είναι η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας, με το τεράστιο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» και η FED που ανακοίνωσε παράταση στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων.
Τρίτο, η «υπονόμευση» της γερμανικής εμμονής επεκτείνεται και στο πολιτικό επίπεδο. Ο Μπαρόζο, μετά τη δημόσια αντιπαράθεσή του με το Βερολίνο για τη λιτότητα, άρχισε να στήνει γέφυρες με τις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Έχει προαναγγελθεί η συνάντησή του με τον Ολάντ, ενώ προ ημερών έδωσε τις ευλογίες του στην κυβέρνηση Λέτα, υποσχόμενος ότι η Ιταλία μπορεί να εξαιρεθεί φέτος από τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος αν παρουσιάσει ικανοποιητικό σχέδιο μείωσής του.
Η συνάντηση καρυκεύθηκε με υποσχέσεις ότι στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου θα εξεταστεί ένα πιο γενναιόδωρο πρόγραμμα κατά της ανεργίας των νέων. Υποθέτουμε ότι οι κομισάριοι θα εξετάσουν με τη δέουσα ευαισθησία την ελληνικής έμπνευσης απασχόληση με μισθό κατώτερο και του κατώτατου, από 427 ευρώ και κάτω…
Τέταρτον, το… ιμιτασιόν «μέτωπο του Νότου» συνεχίζει να ασκεί «αντιπολίτευση» στο Βερολίνο όπου το βρίσκει… μπόσικο. Στην προ ημερών συνάντησή τους, Ολάντ και Λέτα, αφού συνέθεσαν μια θρηνωδία για τη «δημοκρατική καταστροφή» που απειλεί την Ευρώπη, όσο αυτή αποδεικνύεται «κακή μητέρα», έθεσαν ως πρώτη προτεραιότητα την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης. Γιατί άραγε; Επειδή το θέμα εξελίσσεται σε μαλακό υπογάστριο του Βερολίνου, που «παίζει καθυστέρηση» στην τραπεζική ένωση για να γλιτώσει ό,τι μπορεί από το κόστος χρηματοδότησής της.
Πέμπτον, στα πυρά κατά της Γερμανίας προστέθηκε παρέμβαση του μεγαλοεπενδυτή Σόρος που, αντιστρέφοντας τη συζήτηση για απαλλαγή της Ευρωζώνης από τα «βαρίδια» της, κάλεσε τη Γερμανία να αποχωρήσει ησύχως και να αφήσει τους άλλους να εκδώσουν κοινό ευρωομόλογο. Ο Σόρος, βεβαίως, έχει τους λόγους του να θέλει το ευρωομόλογο ως επικερδή επένδυση, όπως αντιστρόφως η μη ύπαρξή του έχει αποδειχθεί επικερδής για τη Γερμανία. Κατά την τριετία της κρίσης, σύμφωνα με στοιχεία του Reuters, η Γερμανία έχει εξοικονομήσει τουλάχιστον 10 δισ. κόστους δανεισμού. Επί της ουσίας, τα προγράμματα διάσωσης ύψους 400 δισ. στις μνημονιακές χώρες, όχι μόνο δεν της κόστισαν τίποτα, αλλά αποδείχθηκαν και επικερδή. Εξού και ο Σόρος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αν πρόκειται το ευρώ να καταστρέψει την Ε.Ε., καλύτερα να μην υπάρχει.
Ο Λαφοντέν
Στην άποψη αυτή βρήκε απροσδόκητο σύμμαχο τον Όσκαρ Λαφοντέν, συνιδρυτή της γερμανικής «Αριστεράς». Αρκετά μακριά από τη θέση του κόμματός του, ο Λαφοντέν τάχθηκε υπέρ της διάλυσης της Ευρωζώνης και της επιστροφής στο ECU, δηλαδή στο προ ευρώ σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών της Ε.Ε., που επέτρεπε σε κάθε χώρα να υποτιμά το νόμισμά της σε έκτακτες συνθήκες, όπως έκανε και η Ελλάδα το 1999.
Η προσέγγιση του Λαφοντέν δεν είναι ούτε «αριστερότερη» ούτε «δεξιότερη» από τη θέση της Die Linke. Είναι ψυχρά ρεαλιστική. Αφού δεν είναι δυνατό να μειωθούν οι μισθοί 30% στον ασθενή Νότο και να αυξηθούν άλλο τόσο στον ισχυρό Βορρά, ας υποτιμηθούν αντίστοιχα τα νομίσματα, λέει με λίγα λόγια. Πολύ χρήσιμη προσέγγιση για όσους περιμένουν είτε να «σπάσει» η σκληρή Μέρκελ, είτε το ιμιτασιόν «μέτωπο του Νότου» να υιοθετήσει μανιφέστο καταγγελίας των μνημονίων, άρνησης του επαχθούς χρέους και αποκατάστασης των σφαγιασμένων μισθών.
