Εκδήλωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Τετάρτη 4 Μάη, στις 18.30 στην ΑΣΟΕΕ.
Είδηση 1η: Στα δικαστήρια θα λύσουν τις διαφορές τους μία καθαρίστρια ξενοδοχείου και ο εργοδότης της που, όπως καταγγέλλει, την ξυλοκόπησε γιατί του ζήτησε το Δώρο του Πάσχα.
Είδηση 2η: Ο επικεφαλής της γαλλικής εταιρίας τηλεπικοινωνιών France Telecom ανακοίνωσε πως προτίθεται να διατάξει έρευνα εις βάθος για την αυτοκτονία υπαλλήλου, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε σε χώρο στάθμευσης της εταιρίας. Να θυμίσουμε ότι στη συγκεκριμένη εταιρία το τελευταίο διάστημα έχει εκδηλωθεί κυριολεκτικά κύμα αυτοκτονιών εργαζομένων, οι οποίοι μέχρι στιγμής ξεπερνούν τους 20.
Είδηση 3η: Οι απεργοί εργαζόμενοι στην εταιρία τηλεπικοινωνιών Wind μετρούν ήδη μια πρώτη, σημαντική νίκη, καθώς η απόφαση του δικαστηρίου επί της εργοδοτικής προσφυγής ενάντια στην απεργία, αν και τυπικά αρνητική, έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των απεργών, καθώς εκδόθηκε το βράδυ!
Είδηση 4η: Πορτογαλία: 50.000 υπογραφές μαζεύτηκαν από τη «Γενιά σε απόγνωση», με σκοπό την πραγματοποίηση διαδήλωσης κατά της μετατροπής των εργασιακών σχέσεων σε συμβάσεις προσωρινής απασχόλησης. Η εκστρατεία ξεκίνησε, μέσω του Facebook, από μία ομάδα νέων που επιχειρούν να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο κατά της «επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας και εκπαίδευσης».
Διαβάζοντας κανείς (και) τις παραπάνω ειδήσεις αυθόρμητα αναρωτιέται: Γιατί η οργή του λαού δεν συναντιέται με το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα;
Επιχειρώντας να απαντήσουμε στην παραπάνω, κρίσιμη για την περίοδο, ερώτηση, αποφασίσαμε να πάρουμε την πρωτοβουλία για τη διοργάνωση μιας εκδήλωσης με αυτό το χαρακτήρα, ακριβώς επειδή είναι ένα ερώτημα που μπαίνει βασανιστικά σε όλους και ζητάει επιτακτικά απάντηση.
Δεν πρόκειται για θεωρητικό προβληματισμό. Όπου κι αν στρέψει τη ματιά του κανείς βλέπει αγώνες -μικρούς και μεγάλους- που δεν ενώνονται και δεν συντονίζονται, που δεν έχουν νίκες, εργαζόμενους που αναζητούν το δίκιο τους μόνοι με αντίπαλους τους εργοδότες ακόμα και τα δικαστήρια και την εργατική νομοθεσία. Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος από το επίπεδο της αδιαφορίας και της απραξίας έχει περάσει ανοιχτά στο στρατόπεδο της κυβέρνησης και της υπηρέτησης της πολιτικής της, όπως αυτή υπαγορεύεται πλέον από την τρόικα και το Μνημόνιο.
Στην Ελλάδα η πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος είναι συνυφασμένη με την Αριστερά. Η κατάστασή της, τα χαρακτηριστικά της, οι συσχετισμοί της στην κοινωνία, οι καλές και κακές στιγμές της αντικατοπτρίζονται και καθορίζουν ευθέως και την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος. Άρα, οποιαδήποτε κίνηση, διεργασία ή πρωτοβουλία υπάρχει πρέπει να κινείται και να αφορά και το κοινωνικό-εργασιακό και το πολιτικό επίπεδο.
Είναι λάθος να πούμε ότι δεν κινείται τίποτα, ότι όλα τα μέτρα περνούν χωρίς αντιστάσεις. Κι αυτό, γιατί και αγώνες γίνονται και αντιστάσεις υπάρχουν που μας κάνουν να χαμογελάμε και σημάδια κοινωνικού ριζοσπαστισμού γίνονται φανερά. Λείπουν, όμως, οι αποφασιστικοί κρίκοι που θα μας οδηγήσουν σε μια διαφορετική κατάσταση και αυτοί αφορούν τρία επίπεδα: α) την ταυτότητα και τον προσανατολισμό, β) τη δομή, γ) τις μορφές πάλης.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αποκτήσει νόημα και περιεχόμενο, να γίνει αποκούμπι και ελπίδα για όλους τους εργαζόμενους. Το καταστατικό του ιδρυτικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ έλεγε ότι απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους (όχι στους ημέτερους), ότι ενώνει όλους τους εργαζόμενους (όχι σε συντεχνίες), ότι είναι ανεξάρτητο από τους εργοδότες, την κυβέρνηση και το κράτος (όχι παράρτημα της κυβέρνησης και του ΔΝΤ) και τέλος, ότι στόχο έχει την ολόπλευρη αλληλεγγύη και υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων ενάντια στο κεφάλαιο και όσους το υπηρετούν (όχι το αντίστροφο, όπως γίνεται σήμερα).
Η δομή του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να εξυπηρετεί τις ανάγκες των εργαζόμενων σε κάθε περίοδο. Οι νέοι εργαζόμενοι με την ευελιξία, τη μαύρη εργασία, την ενοικίαση, το μπλοκάκι δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται ως εχθροί και παρείσακτοι από το σώμα του συνδικαλισμού.
Έχει μεγάλη σημασία να δημιουργήσουμε και νέες μορφές πάλης, πιο ζωντανές, πιο πρωτότυπες, πιο σύγχρονες, πέρα από τις καθιερωμένες. Μορφές πάλης που να αγγίζουν ένα νέο δυναμικό ανθρώπων που έχει άλλα χαρακτηριστικά και νέους κώδικες επικοινωνίας, αλλά και ένα δυναμικό που είναι απογοητευμένο, κουρασμένο και έχει βαρεθεί κινητοποιήσεις που θυμίζουν περισσότερο λιτανείες, παρά πραγματική κίνηση μαζών, με σκοπό την ανατροπή αυτής της εργασιακής και κοινωνικής κόλασης.
Αν τα καθήκοντα της Αριστεράς δεν είναι τα παραπάνω, τότε γιατί υπάρχει;
