Ο κόσμος καίγεται. Εικόνα θλίψης. Η εικόνα της Αριστεράς. Ένας χώρος που τον μοιράζονται σαράντα σχήματα και άπειρα υποσχήματα. Εκθέτες κατακερματισμένων ιδεών. Χωρίς αυτογνωσία. Με την ψευδαίσθηση ότι αποτελούν πρωτοπορία, ενώ στην πραγματικότητα εκφράζουν τα πιο κουρασμένα (ιδεολογικά) κομμάτια της κοινωνικής βάσης της Αριστεράς.
Κομμάτια που έχουν καταρρεύσει ηθικά, από τις μεγάλες ήττες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» (όχι τις ηρωικές του ’40 ή του ’49) και τις απογοητεύσεις της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά που βελτίωσαν τους όρους ζωής τους σε συνθήκες καπιταλισμού και βολεύτηκαν σε καθεστώς ειρηνικής συνύπαρξης, μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών. (Μερικά, μάλιστα, κομμάτια παραβολεύτηκαν.) Και αυτός ο συνδυασμός της απογοήτευσης με το βόλεμα (μικρό ή μεγάλο), με τη διαβρωτική επιρροή των ΜΜΕ, οδήγησε σε μια αριστερή βάση που, εν μέρει, θέλει ανώδυνες κοινοβουλευτικές μεταρρυθμίσεις, χωρίς διάθεση και κουράγιο για συγκρούσεις και ρήξεις και, εν μέρει, διοχετεύει τον πολιτικό της λόγο μέσα από ομάδες με μικροαστικές παθογένειες: δογματισμός, ψιλοέπαρση, ατομισμός, αγοραφοβία.
Δεν είναι (τραγικά) αστείο, το 2010, με τόση συσσωρευμένη ιστορική εμπειρία, η κάθε ομάδα να αυτοϊκανοποιείται πιστεύοντας ότι το μέλλον θα τη δικαιώσει, ενώ δεν μπορεί να συγχρονιστεί καλύτερα με το παρόν; Να πιστεύει ότι αρκεί η πίστη σε ένα από τα μεγάλα ρεύματα της Ιστορίας (λενινισμός, τροτσκισμός, μαοϊσμός, ευρωκομμουνισμός κ.λπ.) για να κάνει επαναστατική πολιτική; Και να μη βλέπει ότι σε όποιο μέρος του κόσμου ανασυγκροτείται η Αριστερά (σε Ευρώπη, Ασία ή Ν. Αμερική), ανασυγκροτείται με πολιτικές που ξεπηδάνε μέσα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τις δυνατότητες και τις ανάγκες του κάθε τόπου; Από τον σοσιαλιστή Τσάβες, ώς τον μαοϊκό Πρατσάντα;
Μέλη κομμάτων και οργανώσεων, φεμινίστριες, οικολόγοι, συνδικαλιστές, όλοι προσπαθούν να αναδείξουν τι τους χωρίζει από τους άλλους για να δικαιολογήσουν την αυτοτελή ύπαρξή τους. Για να παραμείνουν ασφαλείς εντός της δικής τους στενής πραγματικότητας.
Στελέχη που δεν έχουν συναίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης, αφού δεν βγαίνουν από τα ρούχα τους μ’ αυτό το χάλι. Δεν εξεγείρονται καν εναντίον του εαυτού τους! Ψύχραιμοι. Αυτοθεωρούνται πετυχημένοι. Δεν ευθύνονται για το χρόνιο μαρασμό. Μόνο αναρωτιούνται γιατί δεν πείθεται ο κόσμος με τόσα σωστά πράγματα που λένε. Άραγε, δεν καταλαβαίνουν ότι όσο δείχνουν ανικανότητα να ξεπεράσουν την κρίση της Αριστεράς, είναι αδύνατο να πείσουν τον κόσμο ότι μπορούν να διαχειριστούν την κρίση τής κοινωνίας ολόκληρης;
Και μέσα σ’ αυτό το κολλημένο γρανάζι, εγκλωβισμένοι εκατοντάδες, χιλιάδες, ίσως δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που πιστεύουν στις συλλογικότητες, στην ενότητα και τη συντροφικότητα και θέλουν να συμμετέχουν χωρίς να είναι αρχηγοί. Που, όμως, πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στο να ενταχθούν σε μια αρτηριοσκληρωτική συλλογικότητα ή να περιμένουν όσο χρειαστεί, σαν έφεδροι, την ώρα της γενικής επιστράτευσης.
Με απόγνωση,
Γκιαούρ
Υ.Γ. 1: Σε ένα τραγούδι, ο Μπομπ Ντίλαν λέει «βγες από τα παπούτσια σου και μπες στα παπούτσια του άλλου για να δεις τον εαυτό σου».
Υ.Γ. 2: Όσοι και όσες ομάδες αδικούνται από τα παραπάνω, ας αυτοεξαιρεθούν.
Υ.Γ. 3: Ο Δρόμος προσπαθεί να ανοίξει ένα δρόμο.
